Βανδαλισμός Μνημείου Λυσικράτη. «Βάρβαροι» ή «Επαναστάτες»; Η κουλτούρα της αμάθειας ενός λαού σε πολιτισμική κρίση.

Βάνδαλοι ή «επαναστάτες»; Χτες το μνημείο του Λυσικράτη στην Πλάκα προστέθηκε στη λίστα των βανδαλισμένων μνημείων της πόλης. Μια λίστα που μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια και που πέρα από την οφθαλμοφανή ασχήμια που επιβάλει στην πόλη, εγείρει ερωτήματα που θα έπρεπε να είναι ύψιστης σημασίας για ένα λαό που θέλει να είναι -και όχι να αυτοχαρακτηρίζεται- πολιτισμένος με πηγές μνήμης, ταυτότητα, ιστορική και πολιτισμική συνέχεια και ασφαλώς αυτογνωσία.

Το πρώτο ερώτημα είναι το αν μια πράξη βεβήλωσης είναι επαναστατική με ιδεολογικό ή αισθητικό υπόβαθρο.  Ιστορικά, το φαινόμενο δεν είναι ούτε καινούργιο, ούτε άγνωστο.  Το ιδεολογικό –θεολογικό- υπόβαθρο μαζικών καταστροφών μπορεί να αναζητηθεί ιστορικά τόσο στους Βυζαντινούς χρόνους την περίοδο της εικονομαχίας ή την περίοδο καταστροφής των αρχαίων ναών, όσο και στη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία κατά τους πρώτους χρόνους του Προτεσταντικού κινήματος. Κι αν σε αυτές τις πράξεις η ιδεολογικοποίηση της καταστροφής αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου θρησκευτικού φανατισμού,  στους σύγχρονους χρόνους ταυτίστηκε με την ιδεοληψία της προσβολής του κοινωνικοπολιτικού καθεστώτος. Μέσω του βανδαλισμού των μνημείων να εκφράζεται η υποτίμηση της Παράδοσης, της εθνικής συνέχειας άρα και ιστορικής ταυτότητας του κατεστημένου ενώ παράλληλα η εναντίωση –μέσω καταστροφής- στον κλασικισμό ή την παραστατική τέχνη (κυρίως) να αντιτίθεται στα αισθητικά πρότυπα της αστικής τάξης ή ακόμα πιο αρρωστημένα στα αισθητικά πρότυπα της καταναλωτικής κοινωνίας και την ταύτιση τους  με τον αναχρονισμό.

Αυτή όμως η «ιδεολογική» στάση  έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη σύγχρονη αντίληψη της Τέχνης που καθιστά το κάθε έργο αυτόνομο ενώ ο αντι-κλασικισμός και η «προσβολή» του αποτέλεσε συστατικό τόσο της μοντέρνας όσο και της μεταμοντέρνας τέχνης που σήμερα είναι πλήρως αποδεκτές από την καθεστηκυία τάξη. Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε ιδεολογικοποίηση της καταστροφής όχι μόνο δεν νομιμοποιείται αλλά αποτελεί δήλωση άγνοιας, αμάθειας και αρρωστημένου μηδενισμού ενώ  η βεβήλωση ενός ιστορικού μνημείου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα παράνομο σύμπτωμα όχι μόνο πολιτιστικής αλλά και πολιτισμικής ένδειας.

Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η πολιτιστική και πολιτισμική ένδεια αφορά μόνο τους καταστροφείς. Δυστυχώς μας αφορά ως κοινωνικό σύνολο.  Ο βανδαλισμός  δημοσίων μνημείων από μια μικρή μερίδα δεν είναι ασύνδετος με την έλλειψη σεβασμού του συνόλου των δημοσίων χώρων από τους κατοίκους  της πόλης των Αθηνών ή της χώρας. Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα και ανησυχητικά από την επικράτηση ενός δόγματος ανομίας. Κι αν η ανομία και η ατιμωρησία είναι φαινόμενο πολιτικών προεκτάσεων που θεωρητικά μπορεί να αλλάξει με την εφαρμογή του νόμου, υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα που θα χρειαστεί χρόνια για να επουλωθεί. Αυτό δεν είναι άλλο από την συμπεριφορά των πολιτών σε σχέση με αυτά τα φαινόμενα.  Πολιτισμένος είναι ο πολίτης που η συμπεριφορά και η στάση του δεν στηρίζεται στο φόβο του νόμου αλλά στις αξίες του που τον εμποδίζουν να προβεί σε μια έκνομη πράξη. Και αν θέλουμε να τοποθετήσουμε αυτή τη συμπεριφορά στο θέμα σεβασμού των μνημείων και της πολιτιστικής κληρονομιάς, η πολιτισμένη συμπεριφορά αντικατοπτρίζεται στην κατάσταση των χώρων που τα φιλοξενεί. Όταν η πολιτεία είναι υποχρεωμένη πέραν της φύλαξης από κλοπή και συντήρησης τους να επιφορτισθεί με καθήκοντα προστασίας τους από βανδαλισμούς ή ακόμα και καθαριότητας είμαστε απλά λαός σε πολιτισμική κρίση με τη βεβήλωση να αποτελεί απλά ένα σύμπτωμα. Μια βόλτα στην Αθήνα των αρχαιοτήτων το κάνει αυταπόδεικτο ενώ δίνει και την απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον γνωρίζουμε την αξία αυτής της κληρονομιάς…    

https://www.facebook.com/leonidas.karageorgos.antilogos/

Κεντροαριστερά κόμματα χωρίς λόγο ύπαρξης…

Αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν υπάρχει πλέον χώρος για την Κεντροαριστερά στη χώρα μας (Ο Σύριζα δεν είναι κεντροαριστερά αλλά ένα μόρφωμα εξουσίας) όπως αυτή εκφράζεται από τα υπάρχοντα κόμματα. Δομήθηκε, οργανώθηκε και διαπλεχθηκε με απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη χρημάτων για σπατάλη με πρόσχημα την κοινωνική πολιτική. Πρόσχημα γιατί το ισοζύγιο σπατάλης και πλουτισμού ημετέρων σε σχέση με την ανάπτυξη κοινωνικών δομών και άρσης ανισοτήτων –που ασφαλώς έγιναν και της πιστώθηκαν- ήταν χαοτικό. Όσο υπήρχαν τα χρήματα μέσω δανεισμού ή Ευρωπαϊκών επιχορηγήσεων αποτέλεσε την κυρίαρχη δύναμη. Η Δεξιά όπως αυτή εκφράστηκε από τη ΝΔ απλά αντέγραψε ή επιχείρησε να αντιγράψει το μοντέλο. Η πλασματική ανάπτυξη 30 χρόνων αφορούσε μόνο επιχειρήσεις που συνδέονταν με το Κράτος – πελάτη ενώ η ΜΗ κρατική επιχειρηματικότητα αποτέλεσε απλά ένα κωδικό είσπραξης φόρων. Με τις υπάρχουσες δομές τους υπό τις παρούσες συνθήκες τα κεντροαριστερά κόμματα έχουν τρεις επιλογές. Να συνταχθούν με τη ΝΔ που σώζεται ως ο έτερος πόλος- στο όνομα ενός υποτιθέμενου Ευρωπαϊσμού. Να συνταχθούν με το Σύριζα όταν και αν παραστεί η ανάγκη στήριξης του. Να αλλάξουν. Μόνο που για το τελευταίο ούτε μπορούν, ούτε θέλουν.. Αφήνουν απλά ένα χώρο ψηφοφόρων πολιτικά ορφανό.
https://www.facebook.com/leonidas.karageorgos.antilogos/

#Παραιτηθείτε. Οι Μεν και οι Δε..

 Στην αιώνια διχαστική Ελλάδα «πρέπει» να είσαι ή με τους μεν ή με τους δε. Σύνθεση εξάλλου δεν αποτελεί μια ορθολογική διαδικασία προς μια κοινή αξιακή συνισταμένη με γνώμονα το  κοινωνικό όλον αλλά μια επί μέρους συμφεροντολογική συμφωνία που θα εξασφαλίσει την εξουσία στα πάνω και τη διατήρηση κεκτημένων –συνήθως εις βάρος του όλου- προς τα κάτω. Έτσι, η συμμετοχή ή μη σε μια αντίδραση που πάντα θα είναι καπελωμένη -ή θα επιχειρηθεί να καπελωθεί- αποτελεί δεικτική ταύτιση στους μεν ή τους δε. Η ατομική γνώμη και στάση τσουβαλιάζεται σε ένα άκρατο λαϊκισμό που αποτελεί τη βασική πολιτική φιλοσοφία της χώρας. Το καθήκον του κάθε Πολίτη να είναι πάντα –όχι κομματικά- στην αντιπολίτευση ελέγχοντας την εκάστοτε εξουσία και απαιτώντας την ισονομία από αυτήν, εγκλωβίζεται στην ταύτιση και την υιοθέτηση ενός στείρου αντιπολιτευτικού λόγου όπως αυτός εκφράζεται από το εκάστοτε κόμμα που διεκδικεί την επάνοδο του στην εξουσία. 

Και αν τελικά η κρίση μας δίδαξε κάτι, αυτό δεν είναι το οφθαλμοφανές χρόνιο διαχειριστικό πρόβλημα της οικονομίας αλλά την παντελή έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής παιδείας που ακόμα και σήμερα στρουθοκαμηλίζουμε πως δεν υπάρχει. Ίσως  και λόγω του ότι είμαστε ανίκανοι και χωρίς τα πνευματικά εφόδια για να το αντιληφθούμε… 

Εγκλωβισμένοι..

 Ίσως δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη για να περιγράψει το παρόν στην τριτοκοσμική μας χώρα. Όχι γιατί η οικονομική εξαθλίωση δεν φαίνεται να έχει διέξοδο. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ως χώρα βρισκόμαστε σε οικονομικό τέλμα χωρίς φως στον ορίζοντα. Η μόνη αλλά καταλυτική διαφορά με το παρελθόν είναι πως σήμερα η εξαθλίωση έρχεται μετά από μια τριαντακονταετία ψεύτικης και επίπλαστης ευμάρειας. Μοναδικής στην ιστορία που αφορούσε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η διαφορά είναι σημαντική μιας και τα κατώτερα στρώματα δεν προσδοκούν μια καλύτερη ζωή από αυτή που έχουν για το μέλλον όπως συνέβαινε, αλλά γιατί σήμερα η ελληνική κοινωνία προτιμά να στρουθοκαμηλίζει και να περιμένει να επιστρέψει μαγικά ή με κάποιο θαύμα στις μέρες της αφθονίας. Τι κι αν ήταν ψεύτικες; Για το μέσο Έλληνα αυτό αντικατοπτρίζει το συλλογικό που δεν τον αφορά.. 

 Κι αν η οικονομία πάντα κάνει κύκλους με μια περιοδικότητα ανάλογη των διεθνών συνθηκών που διαμορφώνονται, οι κοινωνίες αλλάζουν και εξελίσσονται πολύ πιο αργά μιας και τα «συστατικά» τους δεν εξαρτώνται από δείκτες αλλά από συγκεκριμένες συνιστώσες που αφορούν συμπεριφορές, νοοτροπίες, στερεότυπα και επίπεδο παιδείας και καλλιέργειας.  

 Κρίνοντας λοιπόν τη σημερινή κατάσταση όχι με όρους οικονομικής κρίσης -αυτή βοήθησε σημαντικά να ξεχειλίσουν -τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα σκουπίδια από το χαλί- αλλά με όρους κοινωνικής κρίσης, το υπαρξιακό αδιέξοδο μαζί με την κρίση αξιών οδηγεί μαθηματικά σε μια εξίσωση χωρίς λύση. Και αυτό ακριβώς είναι το -συνεπικουρούμενο από την οικονομική, και όχι μόνο, πολιτική- αδιέξοδο που μας κάνει να νιώθουμε εγκλωβισμένοι στο παρόν μα κυρίως στο μέλλον μας. 

 Εγκλωβισμένοι γιατί η ελπίδα πως η υφεσιακή κρίση θα οδηγούσε στην αυτοκριτική, την παραδοχή της σαθρής και εικονικής πραγματικότητας και την αλλαγή αποδείχτηκε τουλάχιστον ουτοπική. Από το Ζάππειο μέχρι τη ΔΕΘ οι κυβερνητικές πλειοψηφίες
άλλαζαν από τους ίδιους ψηφοφόρους με βάση το ανέφικτο. Ψήφοι τιμωρίας ανέφικτων υποσχέσεων με γνώμονα το προσωπικό εισόδημα. Έτσι έπεσε η ΝΔ του Σαμαρά, έτσι θα πέσει ο Σύριζα, έτσι θα ξαναπάρει την εξουσία τη ΝΔ του Μητσοτάκη που άρχισε ήδη να ρέπει προς το λαϊκισμό. Νικητής θα είναι ο επόμενος σωτήρας ακόμα και αν είναι ποινικά διωκόμενος- και τιμωρημένος αυτός που συρρίκνωσε κι άλλο το εισόδημα, Χωρίς συνειδητοποίηση της έλλειψης πλάνου, χωρίς αυτοκριτική των ανθρώπων που εξέλεξε με σταυροδοσία στην «ιστορική περίοδο»
 Εγκλωβισμένοι γιατί η κρίση αυτή ήρθε για να μείνει μιας και δεν υπάρχει ένα minimum συναίνεσης στο απαραίτητο ξήλωμα των αιτιών. Καμιά μεταρρύθμιση δεν είναι ικανή από μόνη της να αλλάξει το τοπίο αν δεν αποτελεί πλέγμα στοχευμένης πολιτικής που θα συγκρουστεί με κατεστημένα που εξακολουθούν όμως να αντιμετωπίζονται ως δεξαμενές ψήφων. Το αδιέξοδο γίνεται καθεστώς, οι κυβερνήσεις όπως η σημερινή ακροβατούν ανάμεσα στην ιδεοληψία και την αναξιοπιστία, και η εκάστοτε αντιπολίτευση περιμένει την ευκαιρία της για αθώωση και νέα αρπαχτή απλά με μικρότερη κάθε φορά «πίτα». Οι ψηφοφόροι που δεν θέλουν αλλαγές θα τη δικαιώσουν. Το αποτέλεσμα είναι η εξαφάνιση της προσδοκίας για ένα καλύτερο αύριο. Όσο «πλάτη» και να μπει, ακόμα και σήμερα που η φοροδοτική ικανότητα τείνει να εξανεμισθεί, δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη πως αυτή η προσδοκία μπορεί στο μέλλον να αποκτήσει μη ουτοπική βάση. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί η εκτοξευμένη ανεργία, τα εργασιακά δικαιώματα –και όχι ασφαλώς τα κρατικοδίαιτα συνδικαλιστικά «κεκτημένα» ημετέρων- που χάθηκαν, οι μισθοί που συρρικνώθηκαν έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο όχι μόνο τους ανέργους αλλά και όσους εργάζονται. Οι νεοεισελθέντες στην εργασία είτε νέοι, είτε πρώην άνεργοι- θα πληρωθούν με μισθούς που σε κανένα βαθμό δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος ζωής, και οι τυχεροί μη απολυμένοι ζουν το καθημερινό μαρτύριο του φόβου της απόλυσης με τη σιγουριά μετά μιας μακροχρόνιας ανεργίας. Και αν αυτό αφορά τον ιδιωτικό τομέα με υπαλληλική σχέση, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα για τους μεσίτες ΦΠΑ και προκαταβολής φόρου που ονομάζονται ελεύθεροι επαγγελματίες. Μόνο που ο φόβος του εγκλωβισμού δεν αφορά μόνο τις συνθήκες. Αφορά κυρίως την έξαρση του ατομικισμού που στον αγώνα της επιβίωσης έκανε καθεστώς τη θυμόσοφη ρήση «πατάω επί πτωμάτων», λοιδορώ, και κοιτάω την πάρτη μου. Η συλλογικότητα είναι πολυτέλεια για ένα απαίδευτο κοινωνικά εργασιακό σώμα. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί παρατηρώντας τα μικρά καθημερινά, τη συμπεριφορά μας ως κοινωνικά μέλη που απαρτίζουν ένα σύνολο παραμένουμε ένα απαίδευτος λαός που αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οι ατομικές του πράξεις αποτελούν ένα κύτταρο που αν είναι υγιές θα αναγεννηθεί και θα δημιουργήσει νέα ενώ αν παραμείνει να επαίρεται τον παρασιτισμό του θα συνεχίσει την καταστροφή του σύνολου. 
 Εγκλωβισμένοι γιατί ως κοινωνία πιστεύουμε ακόμα στο θαύμα του μεταφυσικού. Εικόνες και λείψανα αποκτούν τιμές αρχηγού κράτους, το εμπόριο ελπίδας δεν είναι απλά πιστευτό αλλά γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητο λόγω της άρνησης μας να σταθούμε στα πόδια μας και να ζήσουμε με δεδομένα και όχι με δοξασίες, θαύματα ή ανύπαρκτες βοήθειες. Γιατί συνειδητοποιούμε πως ζούμε σε μια κοινωνία που γυρίζει πίσω στο μεσαιωνισμό και ο διαφωτισμός παραμένει «εξωτερικός» κίνδυνος.. 
Κυρίως όμως εγκλωβισμένοι γιατί υπάρχουν δεκάδες ακόμα καταστάσεις και συμπεριφορές που υψώνουν ψηλότερα τον τοίχο του αδιεξόδου που συλλογικά δημιουργήσαμε . Και που όσοι πασχίζουν να χτίσουν μια σκάλα, δέχονται το ροκάνισμα μιας κοινωνίας που προτιμά να βλέπει τα μούτρα των άλλων μελών της να τσακίζονται από το κοιτάξει στον καθρέφτη του να δει την ασχήμια της..  

ΥΓ το παρόν άρθρο φέρει ευθύνη μόνο για τις αναρτήσεις σε αυτό το blog και τη σελίδα Antilogos Blogspot  στο Facebook και όχι για τη σελίδα Αντίλογος  που καταχρηστικά χρησιμοποιεί το λογότυπο μας.
.   

Σύριζα. Η πορεία προς το γκρεμό με όχημα τον ανέγγιχτο λαϊκισμο μας

   

  Ενάμιση χρόνο μετά ακόμα και ο πιο θερμός «οπαδός» -ναι γιατί στη χώρα μας έχουμε και τέτοιους που τους ονομάζουμε «η Βάση»- του Σύριζα είναι πλέον σίγουρος για την ανικανότητα και την έλλειψη ήθους αυτής της Κυβέρνησης.  Δεν χρειάζονται παραδείγματα. Ο βομβαρδισμός των αστοχιών, των λαθών και της ανυπαρξίας δεν είναι απλά καθημερινός αλλά έχει περιοδικότητα ωρών.  Μόνο που η περίπτωση Σύριζα δεν είναι ένας κεραυνός εν αιθρία αλλά η απολύτως φυσιολογική και νομοτελειακή συνέχεια μιας πολιτικής πορείας που η αφετηρία της ξεκινά πολύ πριν την οικονομική κρίση ή καλύτερα τη στιγμή του οικονομικού αδιεξόδου.

   Αν κάτι καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια με ευθύνη των κομμάτων που νέμονταν την εξουσία και  που διαγκωνίζονταν σε αυτό, ήταν η «καθεστικοποίηση» ενός άκρατου λαϊκισμού που διαπαιδαγώγησε, στελέχη, φορείς και ψηφοφόρους.  Προφανώς και οι ψηφοφόροι δεν είναι άμοιροι ευθυνών – εξάλλου ανέκαθεν πίστευα πως η πρώτη ευθύνη είναι η δική μας- αλλά αφ ενός αποτελούσαν γρανάζια του πελατειακού συστήματος, αφ ετέρου είναι πολύ απλοϊκή και άκυρη η μονοσήμαντη ευθύνη.

Ο Σύριζα απλά διέλυσε κάθε προσδοκία.

– Οικονομικά, γιατί με την «αρχοντοχωριάτικη» έως φαιδρή πολιτική διαπραγμάτευσης πέτυχε αφ ενός το να αποκλείσει κάθε άλλη επιλογή και να εμφανισθεί η υποταγή ως μονόδρομος απέναντι στην πολιτική των δανειστών που και οι ίδιοι παραδέχονται ότι δεν «βγαίνει».  Η διαφοροποίηση τους στο θέμα ελάφρυνσης του χρέους είναι εκτός από τη σημαντική τους διαφορά, υποτίθεται και η πάγια στόχευση της Κυβέρνησης.  Η άρνηση μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό – όπως για παράδειγμα το κλείσιμο των οργανισμών σφραγίδων του Δημοσίου ή ο εξορθολογισμός δαπανών και φορολογικού συστήματος- απλά «επέβαλε» τη συνέχιση μιας πολιτικής υπερφορολόγησης που απλά δεν βγαίνει..

– Πολιτικά, κάτι που φάνηκε από την επιλογή προσώπων της πρώτης Κυβέρνησης, γιατί έχασε εξ αρχής το ηθικό πλεονέκτημα της μή εμπλοκής του στη διακυβέρνηση της χώρας.  Η υπουργοποίηση στελεχών που είχαν ήδη εμπλακεί με άλλα κόμματα σε Κυβερνητικό έργο ήταν μια συνειδητή επιλογή του Πρωθυπουργού για δημιουργία κόμματος μακροημέρευσης. Αυτό αφ ενός απέκλειε την οποιαδήποτε ρήξη με τακτικές του παρελθόντος , αφ ετέρου τη διατήρηση του λαϊκισμού και της άθλιας αντιπαράθεσης  ως επικοινωνιακής επιλογής.

– Ηθικά γιατί πέρα από τη συνέχιση διορισμών ημετέρων χωρίς ασφαλώς να υπάρξει αλλαγή σε αξιοκρατικά κριτήρια, πέρα από την ιδεολογική «ποινικοποίηση» της αριστείας,  έφερε ένα κόσμο που πίστεψε στην αλλαγή νοοτροπίας έστω και την ύστατη στιγμή απολογούμενο  και εγκλωβισμένο για τις επιλογές του.

   Επειδή τα περιθώρια στενεύουν αποπνικτικά για την Κυβέρνηση και η επιλογή της ηρωικής ρήξης με τους δανειστές καθώς και η πόλωση στο εσωτερικό σκηνικό είναι «μονόδρομος»,  η αναπόφευκτη τακτική θα είναι μια πορεία προς το γκρεμό.  Ο Σύριζα θα πληρώσει το τίμημα και για όσα δεν ευθύνεται μιας και κατάφερε μόνος του να αποτελέσει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την πρότερη καθεστηκυία πολιτική τάξη ξεπλένοντας την από τις «κολάσιμες» ποινικά και μεταφορικά αμαρτίες της.  Κυρίως όμως και αυτό αφορά όλους μας, θα έχει καταφέρει να «ατσαλώσει»  ακόμα περισσότερο το λαϊκισμό, την πληγή που κατατρώει την ελληνική κοινωνία και πολιτική σκηνή μιας και παραμένει ανέγγιχτος ..

Ω τι κόσμος μπαμπά..

Ένας πατέρας περνάει το μωρό του μέσα από τα συρματοπλέγματα στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας.
Ένα μωρό που σώθηκε ενδεχομένως από τη θάλασσα των χαμένων ψυχών του  Αιγαίου και συνεχίζει να ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο ζώντας τον εφιάλτη του.
Παιχνίδια της μοίρας;  Θα ήταν μια εύκολη απάντηση αν δεν ήταν το θύμα παιχνιδιών εξουσίας ενός «πολιτισμένου» κόσμου..Αυτού που δεν θα του επιτρέπει να παίξει..
*Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Αυστραλό φωτορεπόρτερ Warren Richardson τον Αύγουστο του 2015 και κέρδισε το πρώτο βραβείο για World Press Photo 2016 και την ανακάλυψα στο TVXS)

Ένας υπέροχος κόσμος…

Ειρηνευτικές διαδικασίες (ορισμός): 
Ο Μπασάρ αλ-Άσαντ βομβαρδίζει τους αντιφρονούντες και τους μαχητές του ISIS που αμφότεροι είναι εξοπλισμένοι απο τους Αμερικάνους και τους συμμάχους τους.
 Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν τους αντιφρονούντες και τους Τουρκομάνους. 
Οι Τούρκοι σε συνεργασία με τους Σαουδάραβες βομβαρδίζουν τους Κούρδους και τους κυβερνητικούς του Ασαντ .
 Οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί βομβαρδίζουν τους αντάρτες του ISIS, τους κυβερνητικούς του Ασαντ και κάνα νοσοκομείο αν τύχει.
 Οι Γάλλοι βομβαρδίζουν γενικώς και αορίστως μπας και πετύχουν κανέναν του ISIS. 
Όλοι μαζί βομβαρδίζουν άμαχο πληθυσμό ανάλογα με το γεωγραφικό μέρος που έτυχε να μένουν.
 Όλοι μαζί ανησυχούν σοβαρά για την ειρήνευση στην περιοχή ενώ το ΝΑΤΟ θα προστατεύσει την Ευρώπη από τις ροές των μεταναστών που δεν αντέχουν τους βομβαρδισμούς και δεν κάθονται στην πατρίδα τους να πολεμήσουν για την ειρήνη (!!!) 
Η Ευρώπη ανησυχεί για τους μετανάστες και χτίζει τείχη ενώ εκείνοι που θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ των λαών.. αμολούν σκυλιά εναντίων τους.
Κάπου πολύ μακριά, στην Ελλάδα η κοινή γνώμη ασχολείται με τον Παντελίδη, η Εκκλησία με το πόσους αλλήλους μπορεί να αγαπήσει, οι αγρότες κάνουν «εικονικές» εκτελέσεις στα πρότυπα του ISIS ως διεκδικητικό χιούμορ, ενώ η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση ασχολούνται με το ποιός κορόιδεψε περισσότερο τους ψηφοφόρους τους.
Ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ ξεπερασμένοι από τη πραγματικότητα παύουν να διδάσκονται στις θεατρικές σπουδές.
Ο κόσμος γίνεται ολοένα και πιο όμορφος..

Με αφορμή την παράσταση στο Εθνικό Θέατρο περί τρομοκρατίας….

Mπορεί μια παράσταση με θέμα το ολοκαύτωμα των Εβραίων να περιλαμβάνει ένθετα αποσπάσματα από το Αγών μου; Ασφαλώς και ναι. Όπως και να παρουσιαστεί, μόνο ανατριχίλα φρίκης θα προκαλέσει μιας και στο συλλογικό ασυνείδητο ο Χίτλερ ήταν ένα απόβρασμα πλήρως ασύμβατο με την ανθρώπινη φύση και ηθική. Με το ίδιο σκεπτικό ασφαλώς και μπορεί μια παράσταση στο με θέμα την τρομοκρατία να περιλαμβάνει αποσπάσματα του Σάββα Ξηρού. Η τέχνη δεν έχει στεγανά, είναι ταυτισμένη με την ελευθερία και μπορεί να μιλάει για τα πάντα. Ιστορικά όμως είναι ταυτισμένη και με την προπαγάνδα. Σύμφωνα με τον Said Edward στο Culture and Imperialism ακόμα και η υψηλή τέχνη που σήμερα αναγνωρίζουμε ως κλασσική θεωρήθηκε συνένοχη του καθεστώτος του ρατσισμού και της αποικιοκρατίας. Το πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται στο δικαίωμα της ελευθερίας που ασφαλώς και έχει η τέχνη. Το πρόβλημα έγκειται πως το ζήτημα της τρομοκρατίας στη χώρα μας δεν έχει καταδικαστεί στη συλλογική μνήμη. Απεναντίας, έχει ακόμα πολλούς υπερασπιστές και ανάμεσα μας βρίσκονται πολλά αρρωστημένα μυαλά που δεν θεωρούν αποτρόπαια την αφαίρεση ανθρώπινης ζωής για ιδεοληπτικούς λόγους σε καιρό δημοκρατίας. Και ακριβώς για αυτό το λόγο ένας κρατικός θεσμός όπως το Εθνικό δεν μπορεί να ακροβατεί και δημιουργεί με τις επιλογές του τέτοια διλήμματα. Και αυτό δεν ονομάζεται λογοκρισία. Ονομάζεται λογική..

ASHRAF FAYADH- Η δημοκρατική σύμμαχος Σαουδική Αραβία..

Η φίλη και σύμμαχος της Δύσης, Σαουδική Αραβία έχει καταδικάσει σε θάνατο τον Παλαιστίνιο ποιητή Ασράφ Φαγιάντ για «αποστασία» από το Ισλάμ. Προηγουμένως το 2014 είχε καταδικαστεί σε 4 χρόνια φυλάκισης και 800 χτυπήματα με μαστίγιο γιατί είχε ακουστεί να καταφέρεται εναντίον του Θεού.. Προχτές, οι διοργανωτές του Φεστιβάλ Λογοτεχνίας του Βερολίνου απέστειλαν την επιστολή στους Μπαράκ Ομπάμα, Ντέιβιντ Κάμερον και στον Γερμανό ΥΠΕΞ ζητώντας άμεση παρέμβαση. Το γράμμα καλούσε, ακόμη, τα Ηνωμένα Έθνη να αναλάβουν δράση. Μάλλον όμως θα έπρεπε να γράψουν πως είναι συνυπεύθυνοι… Όπως και όσοι ανέχονται την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανάλογα με το μέγεθος του «επενδύτή»..

"Κλοπή" λογότυπου από άλλον Αντίλογο μα κυρίως ασέβεια….

Δημιούργησα το blog μου με το όνομα Αντίλογος και το συγκεκριμένο λογότυπο το 2007. Έκτοτε χρησιμοποιώ το ίδιο λογότυπο –που εγώ δημιούργησα και δεν βρήκα από κάπου-τόσο στο blog, όσο και στη σελίδα του στο  Facebook, το Twitter το google+ το enfo.gr

 Χτες διαπίστωσα μετά από μηνύματα φίλων πως κάποια άλλη σελίδα με το ίδιο όνομα https://www.facebook.com/stonantilogo/χρησιμοποιώντας το δικό μου λογότυπο δίνει δώρο μέσω like και share ένα laptop. 

Επικοινώνησα μαζί τους ζητώντας πολύ ευγενικά να αλλάξουν λογότυπο κάτι που αποδέχτηκαντονίζοντας μου βέβαια πως τα λογότυπα δεν υπόκεινται σε προστασία πνευματικών δικαιωμάτων. Μάλιστα μέσω της σελίδας του blog μου στο Facebook τους ευχαρίστησα για αυτό. 

  Σήμερα μετά πάλι από παραίνεση φίλης και αναγνώστριας διαπίστωσα πως το λογότυπο μου εμφανίζεται ξανά στη σελίδα τους. Επειδή όλα αυτά τα χρόνια έχω μάθει να σέβομαι τους άτυπους κανόνες του blogging όπως η άρνηση της λογοκλοπής, η αναφορά των πηγών και το αίτημα σε αυτόν που έγραψε κάτι αν μου δίνει την άδεια να το αναδημοσιεύσω, θεωρώ την επαναφορά του λογότυπου μου στη συγκεκριμένη σελίδα –ειδικά μετά από την συζήτηση που είχα με τους διαχειριστές και την πρόσκαιρη αφαίρεση- τουλάχιστον ασέβεια. Όχι μόνο προς το πρόσωπο μου αλλά και προς όλους όσους ασχολούνται με το blogging και σέβονται τους κανόνες που μεταξύ μας έχουμε αναπτύξει.

Αναγκάζομαι να παραθέσω σε screenshot τόσο τη συνομιλία που είχα με τους διαχειριστές, όσο και το την ημέρα που πρόσθεσαν το λογότυπο μου στη σελίδα τους. Και για πρώτη φορά θα ήθελα όλους τους φίλους να κάνουν share αυτή την ανάρτηση. Όχι προς αποκατάσταση της αλήθειας. Δεν είμαι δημοσιογράφος ούτε ποντάρω στη σελίδα μου μέσω του adsense ή διαφημίσεων. Τα εσώψυχα μου βγάζω και αυτοψυχοθεραπεία κάνω. Το ζητάω για καθαρά θέμα ηθικής τάξης και προάσπισης των κανόνων που όσοι γράφουμε σεβόμαστε.

Ευχαριστώ πολύ

ΥΓ. Λυπάμαι που χρησιμοποιώ τη λέξη «κλοπή» λογότυπου στον τίτλο αλλά νομίζω πως μετά από την επικοινωνία και την επαναφορά, είναι κάτι που δικαιούμαι να χρησιμοποιήσω..