Όμηροι…

   Επιτέλους συμφώνησαν.. Επιτέλους όμως για ποιόν;Για εμάς; Για τους ίδιους; Για το σύστημα που αλληλοστηρίζεται;  Για την Ευρωπαϊκή προοπτική που δεν υπάρχει;Για το τραπεζικό σύστημα; Η μήπως για το παγκόσμιο θέατρο που η χώρα πουσυνέλαβε την ιδέα του ανακάλυψε ένα καινούργιο είδος; Την φαρσοκωμωδία του παραλόγου..
   Από χτεςτο βράδυ μέσω του κλίματος των media η χώρα πανηγυρίζει. Οι μετριοπαθείς «σοβαροί» αναλυτές μας μιλούν για τη λογική που επικράτησε αυτές τιςκρίσιμες ώρες, οι «χρωματισμένοι» επιφορτισμένοι ρεπόρτερ  για τα βήματα καλής θέλησης που έκαναν οιδικοί τους και για την επικοινωνιακή νίκη ή έστω μικρότερη απώλεια του «ηγέτη»που στηρίζουν, οι χωρίς καμία ενημέρωση βουλευτές σε ελαφρές και άνευ ουσίαςδηλώσεις να τονίζουν πως “η σωτηρία της χώρας προέχει, δεν είναι ώρα ναμιλήσουν χάριν της πατρίδος αλλά δεν ξεχνούν τι έχει κάνει ο αντίπαλος”, και τογαϊτανάκι του θιάσου δεν έχει σταματημό. Μια παράσταση που ξεκίνησε από τηνΠαρασκευή με την παρωδία της ψήφου εμπιστοσύνης για μια εβδομάδα – μιας και τηνΠαρασκευή θα επαναληφθεί..- και που δυστυχώς δεν τελείωσε σήμερα αλλά έχει πολλέςπράξεις ακόμα.
   Η νέα μέρα λοιπόν ξεκίνησε. Σοφός, και πρώτοςτη τάξη υποψήφιος για να οδηγήσει τη χώρα μέχρι τις εκλογές  –αν ασφαλώς δεχτεί κιόλας- ο κ. ΛουκάςΠαπαδήμος.  Με εμπειρία στην Ευρώπη από τηθέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, υπερκομματικά αποδεκτός και με τα mediaνα έχουν φροντίσει εδώ και καιρό για την «αγιογραφία» του.  Ο άνθρωπος που το κύρος του δεν έχει σχέση μετο σάπιο σύστημα και θα οδηγήσει αυτές τις κρίσιμες ώρες τη χώρα να ξεπεράσειτο αδιέξοδο.  Άφθαρτος ; Εξω-συστημικός ;  Χωρίςευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;    
   Μήπως ωςΔιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο της μεγαλύτερης αναδιανομήςπλούτου υπέρ των ελαχίστων στη χώρα, και μεγαλύτερου ατιμώρητου σκανδάλου –ίσωςκαι σε παγκόσμια κλίμακα-, αυτής του Χρηματιστηρίου, έχει ευθύνες ;
   Μήπωςεπί των ημερών του τη στιγμή που το Χρηματιστήριο άρχισε να καταρρέει και με τηδική του υπογραφή  πάρθηκε η απόφασητριπλασιασμού του ποσού των μετοχοδανείων για να διατηρήσουν ενεχυριάζοντας τιςμετοχές τους οι μεγαλομέτοχοι το ποσοστό τους ; Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ημερησίας στις 28/3/2001 που αφορούσε τις χορηγήσεις από τις τράπεζες του ποσούτων 510 Δισεκατομμυρίων δραχμών αναφέρεται πως : “Aντιστοίχως, σε μεγαλομετόχους ή επιχειρήσεις χορηγήθηκαν συνολικά 370δισ. δρχ., ποσό όπως σημείωσε «μικρό σε σχέση με τον καθολικό τζίρο»,προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Oι πιστώσεις αυτές, σύμφωνα με τον κ.Παπαδήμο, είναι ασφαλείς καθώς έχουν παραχωρηθεί με ενέχυρο μετοχές καιτίτλους, αξίας πολύ σημαντικότερους από αυτές των δανείων” . Η συνέχειαγνωστή στους πάντες. Οι τιμές των μετοχών ξευτελίστηκαν, οι μεγαλομέτοχοι δενεπέστεψαν ποτέ τα ποσά αυτά εγκαταλείποντας τις εταιρίες τους στις πιστώτριεςτράπεζες που πρόσθεσαν στο χαρτοφυλάκιο τους πλειοψηφικά πακέτα εταιριών πτωχυμένων  κ.ο.κ. Όλα αυτά υπό την εποπτεία και τηνυπογραφή του σημερινού πρώτου εκλεκτού υποψήφιου κοινής αποδοχής πρωθυπουργούπου θα βάλει τάξη στη χώρα. Η καλύτερα, αυτού που δεν θα ταράξει τα νερά και θαδιατηρήσει την ισσοροπία..
   Οι πολιτικές εξελίξεις  των τελευταίων ημερών έδωσαν απαντήσεις σεαρκετά ζητήματα. Απαντήσεις που ήδη γνωρίζαμε. Οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως τωνπολιτικών μας ταγών του δικομματισμού καθώς και η ανάγκη αυτοσυντήρησης τουπολιτικού μας συστήματος αποκάλυψαν με τον πιο «εκκωφαντικό» τρόπο την πολιτικήγύμνια τους.
    Ξαφνικά,η χωρίς διαπραγμάτευση επιβαλλόμενη νέα δανειακή σύμβαση έγινε η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους.  Η ανάγκη συνέχισης του ίδιου τρόπου διαχείρισης,εγκλωβισμένο σε εκβιασμούς, «στοιχεία» και μαύρες σελίδες του ένοχου παρελθόντοςαπό τους ίδιους που ασέλγησαν στακρατικά έσοδα δημιουργώντας το κρατικό έκτρωμα του παρόντος, ονομάστηκε ως η σώφρονα πολιτική λύση. Οι πανηγυρισμοίγια της συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας σε μια Ευρώπη που λόγω ακριβώς της εφαρμογήςαυτών των πολιτικών αποσυντίθεται, και στην οποία η χώρα –μαζί με τις υπόλοιπεςτου νότου- δεν έχει λόγο σε κανένα κέντρο αποφάσεων, ονομάστηκε συνέχιση του οράματος.
   Κυρίως όμωςη γνώμη του εκλογικού σώματος μεταφράστηκε σε επικίνδυνη προοπτική και πολυτέλειαμιας και κρίνεται από όλο το σύστημα εξουσίας ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του.  Αυτό που ήδη έχει υποθηκευτεί, και βυθίζει έναολόκληρο λαό ανήμπορο σε κατάθλιψη.   Όμηροι  χωρίς ελπίδα, υποταγμένοι λίγο πριν την οριστικήεξαθλίωση και με τα δολοφονημένα όνειρα να στοιχειώνουν το μέλλον. Το μέλλονμιας γενιάς που δεν της δόθηκε  ηδυνατότητα να ελπίζει..  

Στελέχη επιχειρήσεων σε έναν εργασιακό μεσαίωνα…

    Ίσως το Post να φαίνεται λίγο άκαιρολόγω των ημερών. Τη στιγμή που τα πάντα κινούνται στον αστερισμό των «σωτήρων»υποψήφιων πρωθυπουργών και των της καταμέτρησης πόσα πρόβατα είναι ήδη στο μαντρί,πόσα απ έξω, ποια είναι ατίθασα και ποια αποφασίζουν να γίνουν ελευθέραςβοσκής, το να αναφέρεται κάποιος στα λεγόμενα «μικρά» καθημερινά μπορούν να τονχαρακτηρίσουν από «εκτός τόπου και χρόνου» μέχρι οπαδό του λαϊκισμού..

    Αναπόφευκταόμως ο καθένας βλέπει τα πράγματα από το δικό του μικρόκοσμο και από τη δικήτου «επικαιρότητα» . Και επειδή η δική μου επικαιρότητα κινείται σε ρυθμόεργασιακών απολύσεων και εργασιακής ανασφάλειας, όπως και των περισσότερωνανθρώπων που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω έναπαλιό άρθρο της ΣΙΣΣΥΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ που έχω κρατήσει στο αρχείο μου. Γραμμένο σε μια εποχή που τα πράγματαήταν «καλύτερα» από σήμερα, επίκαιρο τότε, τραγικά επίκαιρο τώρα μιας και έχουνπροστεθεί και νέες παράμετροι στον εργασιακό μας μεσαίωνα…

   «Στελέχη επιχειρήσεωνονομάζονται όλοι οι εργαζόμενοι που διαθέτουν πτυχίο ανώτατης σχολής καιτουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό. Είναι υπάλληλοι μεγάλων ελληνικών και πολυεθνικώνεπιχειρήσεων, καθώς και τραπεζών.

   Είναι νέοι,φορούν κοστούμι από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλεύουν από το πρωί μέχρι τοβράδυ, ονομάζονται μπραντ μάνατζερ, ασίσταντ μπραντ μάνατζερ, μάρκετινγκμάνατζερ και άλλα δυσερμήνευτα επί της ουσίας. Προχωρούν, έχοντας μπροστά τουςσυνεχώς το καρότο της προαγωγής από τη μία και το φόβο της απόλυσης από τηνάλλη. Η μέρα τους ξεκινά στις 7 το πρωί και τελειώνει στις 11 περίπου το βράδυ,ενώ τα Σαββατοκύριακα (όχι όλα) είναι παρόντες στις εκθέσεις των προϊόντων τηςεταιρείας τους, σε ειδικές συσκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν άλλη ώρα, σεραντεβού και ειδικά… μίτινγκ με ξένους και εγχώριους πελάτες.     

   Καμιάεπιχείρηση δεν τους πληρώνει υπερωρίες, κανείς τους δεν τολμάει να ζητήσει ναπληρωθεί υπερωρίες. Αν αυτό γίνει, θα γραφτεί ως μελανό σημείο στο βιογραφικότους, θα εμποδίσει την εξέλιξή τους, θα απολυθούν κάποια άλλη στιγμή γιακάποιον ανεξήγητο λόγο. Κανένα συνδικάτο δεν τους προστατεύει, καμιά κρατικήεπιθεώρηση εργασίας δεν απασχολείται με το γεγονός. Το μαστίγιο του επιστάτητης φυτείας έχει αντικατασταθεί με τις προσβολές, τις ψυχοφθόρες ύπουλεςκινήσεις και κουβέντες των ανωτέρων, που ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάςτους είναι να κρατούν έντονο το στείρο και πρωτόγονο ανταγωνισμό μεταξύ τωνυφισταμένων τους, αλλά και να φροντίζουν ώστε να αποκρούουν τις αντίστοιχεςκινήσεις των δικών τους ανωτέρων.

   Τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν μικρότερηαξία από τα προϊόντα, για την προώθηση των οποίων εργάζονται, ή, για να είμαστεπιο ακριβείς, δεν έχουν καμία αξία, σε αντίθεση με τα προϊόντα για τα οποίαδραστηριοποιούνται πλείστες όσες επιτροπές πιστοποίησης ελέγχου κ.λπ. Οιεπιχειρήσεις που αγοράζουν τη ζωή τους τούς κατατάσσουν στα αναλώσιμα. Εκεί πουκαι οι ίδιοι, αδαείς εθελοντές, ακούμπησαν την ψυχή τους. Παιδιά ενός αδιέξοδουπολιτισμού, που εξελισσόμενος αυτοκαταστρέφεται ποδοπατώντας τον πυρήνα του,τον άνθρωπο, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, να επαναπροσδιορίσουν τιςκαθοδηγούμενες από το σύστημα απαιτήσεις τους, να αντικαταστήσουν τη γρήγορηπληροφορία με την πραγματική γνώση, να ζήσουν. Καταθέτουν μόνο τη γερασμένητους νεότητα στο βωμό ενός κατώτατου πολυεθνικού θεού… «

Πολιτικό Σύστημα σήμερα. Σκέψεις φόβου και οργής

   Ανέκαθεν προσπαθούσα να δω τα πράγματαμε νηφαλιότητα.  Να μην επιτρέπω στηνπρώτη σκέψη μετά από την ανάγνωση κάποιας είδησης να με ωθήσει στο δικό μου, συμπέρασμα. Περίμενα πάντα να καταλαγιάσει η πρώτη εντύπωση, και να απαλλαγεί η γνώμη μου από τα εν θερμώ πορίσματα, από τις δικέςμου αγκυλώσεις ή στερεότυπα, από την επικράτηση της λογικής και της εξαποστάσεως παρατήρησης.  Ενδεχομένως αυτό να με οδηγούσε και σε μια PoliticallyCorrect στάση με την «αμερικάνικη» έννοια του όρου και καμιά φορά σε ελιτίστικη προσέγγισητων πραγμάτων. Έχω αποδώσει πάρα πολλές φορές τις ευθύνες για ότι συμβαίνει στον τόπο σε εμάς τους έλληνες ψηφοφόρους – κάτι που ασφαλώς και ενστερνίζομαι-υπέρμετρα όμως ίσως για το πραγματικό μέγεθος της ευθύνης μας. Όχι με πρόθεσηνα επιμερίσω τις ευθύνες αλλά με κύριο γνώμονα την καυτηρίαση του δικού μας ωχαδελφισμού,της δικής μας νοοτροπίας αποποίησης των βαρών.   Τις τελευταίες ημέρες όμως η δεύτερη σκέψη που ακολουθεί είναι «χειρότερη»από την πρώτη.  Είναι σκέψη οργής.  Δεν καταλαγιάζει αλλά ο καταιγισμός τωνεξελίξεων την κάνει ακόμα πιο έκδηλη. Η οργή δίνει τη θέση της στην αηδία, καιαυτή στο φόβο.  Όχι τον «επιβαλλόμενο»  φόβο που αποτελεί το μεγαλύτερο  ψυχολογικό «εργαλείο» του συστήματος, αλλά τονφόβο του αύριο για το πώς μπορείς να σταθείς σε μια τόσο άρρωστη και αποσαθρωμένηδεκτική κοινωνία.   Το περίφημο δημοψήφισμα, η κουβέντα και τα γεγονότα γύρω από αυτό,  έριξε και τις τελευταίες μάσκες του πολιτεύματος. Διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες για το επίπεδο της στρεβλήςμας «δημοκρατίας» Ο πρωθυπουργός λειτουργώντας σαν απόλυτος μονάρχης  μεσαιωνικού ή δικτατορικού καθεστώτος αποφασίζει μόνος του να παίξει το ήδη υποθηκευμένο μέλλον μιας χώραςσε μια ζαριά. Παραβλέποντας θεσμούς, νόμους, σύνταγμα, ακόμα και την δική τουκοινοβουλευτική ομάδα. Η τελευταία παραιτείται, ανεξαρτητοποιείται,  αλλάζει θέσεις, κάνει διαγγέλματα μέσω facebookκαι twitter την ώρα πουυπάρχει ήδη στη Βουλή διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Μιας βουλής διακοσμητικής που ειδικά αυτή τη διετία ανέχτηκε οποιαδήποτε συνταγματική εκτροπή. Οαντιπρόεδροςτης κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών αλλάζει 3 φορές άποψη μέσα σε 48 ώρεςγια το ίδιο θέμα ανάλογα με το πώς διαμορφώνεται το κλίμα που κάποτε επηρέαζε αλλά πλέον τον έχει υπερβεί, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σώσει την παρτίδα τηςεπόμενης μέρας.Η αξιωματική αντιπολίτευση υπεραμύνεται –άμεσα ή έμμεσα- της συνθήκης που μέχρι χτες η εφαρμογή της αποτελούσετο casusbeli–με την κυβέρνηση, ενώ πλέον και «υπό το φόβο»  του να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις  δεσμεύεται για τη συνέχειας μιας πολιτικής που οδήγησε στην κονιορτοποίηση της μεσαίας τάξης και τον «εξευτελισμό» της ζωής τηςκατώτερης, με μόνη διαφοροποίηση της αοριστολογία του μείγματος της ίδιας πολιτικής. Ο Καρατζαφέρης και αυτό που εκπροσωπεί έχει κάνει ρεκόρ εμφανίσεων στα κανάλια ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΟΥΝ-και εμφανίζεται από αυτά όχι απλά ωςο σοφός και νηφάλιος του πολιτικού συστήματος αλλά και ως ο μελλοντικόςρυθμιστής του. Το ΚΚΕ,το μοναδικό πολιτικό σχήμα που θα ζητούσε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα δημοψήφισμα που όπως πλέον τίθεται είναι κομμένο και ραμμένο στην πάγια αντιευρωπαϊκήθέση του, να ζητά εκλογές και να αρνείται ουσιαστικά την «ευκαιρία» που κατά λάθοςτου δόθηκε και που θα το έβγαζε από το απολιθωμένο του περιθώριο. Δικαιώνοντας όσους το αποκαλούν είτε ανακόλουθο και «ψευδοεπαναστατικό» στα λόγια, είτε ακόμα χειρότερα ως δεκανίκι του αστικού συστήματος. Η  εκτός ΚΚΕ αριστερά στον υπέρτατο αγώνα της αοριστολογίας και της κατακεραύνωσης , χωρίς πρόταση και λύση, χωρίς καθαρή θέση που ενδεχομένως δεν θα χαϊδέψει αυτιά αλλά θα έχει λόγο εκλογικής στήριξης,και κυρίως χωρίς υπόνοια εύρεσης κοινής γραμμής,  έτοιμη να χάσει για άλλη μια φορά το τρένο της δημιουργίας ενός πόλου που θα παίξεικαθοριστικό ρόλο σε κυβερνητικό σχήμα στο πολιτικό μέλλον.  Ταυπόλοιπα νεοπαγή κόμματα, αποτελούμενα όμως από στελέχη του ίδιου πολιτικούσυστήματος, στον αγώνα ανεύρεσης συμμαχιών για μια πιθανή είσοδο στη νέα βουλήπου μετά την εξασφάλιση των απαραιτήτων εδρών η πιθανότητα αποσύνθεσης αυτής τηςσυμμαχίας είναι κάτι παραπάνω από πιθανή μιας και δεν έχει ιδεολογικά ή πολιτικάπαρά μόνο πολιτικάντικα  κριτήρια. Δημοκρατίαστην εντατικήμε το φόβο πως οι ίδιοι άνθρωποι θα κληθούν σήμερα ή αύριο, με εκλογές ήκυβέρνηση κοινής αποδοχής να διαχειριστούν με τον ίδιο τρόπο, με τις ίδιες αγκυλώσεις και κάτω από το άρμα ιδίων συμφερόντων  το αύριο μιας διαλυμένης χώρας. Δημοκρατία που ψυχορραγείσε πανευρωπαϊκό επίπεδο όταν η «ηγεσία» της  ΕΕ απειλεί με αντίποινα οικονομικής εξόντωσης –ανεξαρτήτωςτων ελληνικών ειδικών συνθηκών, αλλά με την ευκαιρία εξ αιτίας των συνθηκών τηςΕλλάδας- οποιαδήποτε χώρα αποφασίσει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για την κύρωση μιας πολιτικής που εκ του αποτελέσματος απειλεί να διαλύσει ολόκληροτον ευρωπαϊκό κοινωνικό ιστό.     Ζητείται Ελπίς για να δανειστώ τον τίτλο του Αντώνη Σαμαράκη. Μόνο που αυτή τη στιγμή, ως μέρος ενός λαού που παρακολουθεί αμέτοχος το τι συμβαίνει, που υποψιάζεται τις διεργασίες που συντελούνταιαλλά δεν θα μάθει ποτέ, που περιμένει  τη λύση ενός γόρδιου δεσμού από ανθρώπους που έχουν αποδείξει εμπράκτως ότι δεν τον εκπροσωπούν, δεν ξέρω πια σε τι μπορώ να ελπίζω. Και μπορεί να θέλω να πιστέψω πως η επερχόμενη οικονομική μας πτώχευση θα μας δώσει μέσα από τον πάτο του βαρελιού την ευκαιρία να ανασυνταχθούμε ως κοινωνία και ως  υπεύθυνοι πολίτες πάνω από όλα, διαλύοντας τονπαρασιτισμό και όλα αυτά που μισούμε σε εμάς, αλλά από την άλλη έχω χάσει τηνελπίδα μου στις πλειοψηφίες.  Και ίσως για αυτό οργίζομαι και φοβάμαι.