Δύο μήνες και κάτι μετά τη «συμφωνία» των τριών κομμάτων για την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου και ζήτημα του χρόνου ζωής της παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα παρότι συντηρείται σε εβδομαδιαία σχεδόν βάση είτε από στελέχη των τριών συγκυβερνούντων είτε από «πηγές» που προέρχονται από τις ηγεσίες τους..
Παρά τις αντιρρήσεις μου για το πρόσωπο του σημερινού Πρωθυπουργού, όπως τις εξέφρασα στις αναρτήσεις μου, Όμηροι… τη στιγμή της «επιλογής» του, και Κυβέρνηση Παπαδήμου. Άλλο ένα “πετυχημένο” πείραμα… μετά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού, είχα μέσα μου την ελπίδα πως κάτω από την πίεση της πραγματικότητας η Κυβέρνηση -μιας και δεν θα είχε άμεσο πολιτικό κόστος- θα έβρισκε στην πορεία κάποιο βηματισμό και θα ξεπερνούσε τις γενετήσιες αγκυλώσεις της. Και ενώ τα πράγματα εξ αρχής φαινόντουσαν ως μια «μάχη» ισορροπιών με ελάχιστες παραχωρήσεις και υπερβάσεις -κάτι που φάνηκε από τη σύνθεση της Κυβέρνησης των 50 στελεχών και την τριαρχία στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας- πίστευα πως έστω και «εκβιαστικά» από πλευράς πρωθυπουργού θα έμπαιναν στην πορεία κάποιες κόκκινες γραμμές εύρυθμης λειτουργιάς.
Εξ αρχής, στόχος και γενεσιουργός αιτία της Κυβέρνησης ήταν η εκταμίευση της 6ηςδόσης, η ολοκλήρωση της πορείας των υποχρεώσεων που απορρέουν από την ελληνική πλευρά προς τη νέα δανειακή σύμβαση της 7ης και το περιβόητο haircut, και η κατάστρωση ενός σχεδίου νόμων και αποφάσεων που θα υπέρβαιναν τις κομματικές αγκυλώσεις και που κανένα κόμμα από μόνο του δεν θα μπορούσε να περάσει. Νόμων που θα έφερναν διαρθρωτικές αλλαγές στην κρατική διοίκηση και που μπορεί μεν να έφερναν αντιδράσεις αλλά δεν θα μπορούσαν να πατροναριστούν, καθώς και νόμων όχι οριζόντιας εισοδηματικής πολιτικής του δώσε υμίν σήμερα για να κλείσουν οι όποιες τρύπες, αλλά αναλογικούς, που θα εξασφάλιζαν μια ισότιμη και ασφαλώς σύννομη με το άρθρο 4 παράγραφο 5* του συντάγματος πολιτική εσόδων. Νόμων και μέτρων που στο σημείο που φτάσαμε είναι απαραίτητα αλλά που χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν γίνεται να εφαρμοστούν, όχι πια λόγω «αντίδρασης» αλλά λόγω ανέχειας.
Παράλληλα η «συμφωνία των τριών» ή καλύτερα των δύο μιας και η στήριξη του ΛΑΟΣ δεν αποτελούσε απαραίτητη αριθμητική προϋπόθεση στήριξης, απέκλειε άμεσα τις εκλογές που σύμφωνα τόσο με τις «νηφάλιες» φωνές στο εσωτερικό, όσο και την άμεση εκβιαστική απειλή από το εξωτερικό, θα αποτελούσε την ταφόπλακα οποιασδήποτε ελπίδας αποφυγής της χρεοκοπίας. Τα χρηματικά διαθέσιμα εξάλλου του Ελληνικού κράτους είχαν άμεση ανάγκη της 6ης δόσης τόσο για εσωτερικές όσο και εξωτερικές υποχρεώσεις και σε περίπτωση μη εκταμίευσης η χρεοκοπία θα ήταν γεγονός.
Σήμερα, με εξαίρεση την αποφυγή των εκλογών τίποτα από όσα ελπίζαμε ή προσδοκούσαμε δεν έχει επαληθευτεί, απεναντίας μας σπρώχνουν ολοένα και πιο κοντά στην οικονομική και βιοποριστική κόλαση. Οι κόκκινες γραμμές δεν μπήκαν ποτέ από τον πρωθυπουργό που θυμίζει αμειβόμενο διευθύνοντα σύμβουλο χρεοκοπημένης εταιρίας που διορίστηκε από τους μεγαλομετόχους για να έχει τις νομικές κυρώσεις που απορρέουν από τη θέση του και την υπογραφή του.
Στο εξωτερικό πληθαίνουν οι φήμες και οι θέσεις πως η περιβόητη συμφωνία του Οκτωβρίου και το κούρεμα του 50% δεν αρκούν πλέον και χρειάζεται αναθεώρηση ενώ Γερμανία και Γαλλία «απειλούν» για την 7ηδόση. Το ίδιο έργο χωρίς μάλιστα καμία παραλλαγή από αυτό που ζήσαμε το Σεπτέμβρη που «ανέτρεψε» τη συμφωνία του Ιουνίου ως μη επαρκή.
Στο εσωτερικό όμως η κατάσταση είναι από πρωτόγνωρη έως τραγελαφική. Οι ασκοί του Αιόλου της διαδοχής στο Πασόκ έχουν ανοίξει έστω και όχι θεσμικά. Τα στελέχη του Πασόκ που απαρτίζουν την κυβέρνηση σε υπουργικές θέσεις όχι μόνο διαγκωνίζονται σε ένα καθεστώς δελφινομαχίας αλλά προσπαθώντας να αποτάξουν από πάνω τους τις ευθύνες από την 2χρονη παρουσία τους στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε βρίσκονται στα χαρακώματα με τον πρώην πρωθυπουργό –η περίπτωση Χρυσοχοΐδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική- είτε διαφωνούν για ληφθείσες αποφάσεις όπως για παράδειγμα της αποτυχίας ή μη της εφεδρείας. Διαφωνίες που δεν περιορίζονται στα ενδοκομματικά αλλά λαβαίνουν χώρα μέσα στο ίδιο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Παπαδήμου. Παράλληλα, η αμφισβήτηση ηγεσίας ή καλύτερα το κενό της στο Πασόκ, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανάγκης οριακής ψήφισης νομοσχεδίων που θα τους έθετε ως υπόλογους για την πτώση της κυβέρνησης έχει κάνει αρκετούς βουλευτές να διαχωρίζουν τη θέση τους εκ του ασφαλούς σε οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο έρθει προς ψήφιση.
Ο δεύτερος εταίρος της Κυβέρνησης που παράλληλα ασκεί και αξιωματική αντιπολίτευση σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία παίζοντας με τις λέξεις αλλά κυρίως με τους θεσμούς, βρίσκεται ήδη σε προετοιμασία προεκλογικής περιόδου. Η ΝΔ που δεν έχει προβλήματα ηγεσίας την παρούσα περίοδο όπως το Πασόκ, παρακολουθεί τις εξελίξεις, δεν συμμετέχει στις αποφάσεις που στηρίζει, παρά παίζει την επικοινωνιακή πυθία ως αντίθετη σε μέτρα που παραβιάζουν τις κόκκινες αλλά ελαστικές γραμμές της. Πάντα όμως σε ετοιμότητα όχι μόνο να κρατήσει αποστάσεις αλλά και να εναντιωθεί όταν η λαϊκή αγανάκτηση πάρει αντικυβερνητικό χαρακτήρα.
Κάτι που κάνει και ο τρίτος εταίρος που καιροσκοπικά όπως πάντα μπορεί να αλλάζει θέσεις και απόψεις, και συγκυβερνά «απειλώντας» να αποχωρήσει από μια κυβέρνηση που το ποσοστό των μελών του κόμματος του σε αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογο της εκφρασμένης εκλογικής του δύναμης.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν γίνεται να προχωρήσει σε έργο αλλά απεναντίας καθίσταται διπλά επικίνδυνη κάνοντας το αίτημα για εκλογές πιο αναγκαίο από ποτέ.
Εκλογές γιατί υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να εκτελέσει έργο σε μια ιστορική περίοδο που οι όποιες αποφάσεις της έχουν αντίκτυπο όχι απλά σε μεσοπρόθεσμο διάστημα αλλά θα χαράξουν την πραγματικότητα των επόμενων δεκαετιών.
Εκλογές γιατί η προεκλογική περίοδος που έχει αρχίσει από τη στιγμή της δημιουργίας της επιτείνει την περίοδο αναποφασιστικότητας σε μια εποχή που καλώς ή κακώς η υιοθέτηση μέτρων που θα αλλάξουν το άρρωστο τοπίο τουλάχιστον σε επίπεδο του κρατικού μας μορφώματος είναι επιτακτική και αναγκαία και δεν μπορεί αυτό να συμβεί με το φόβο του πολιτικού κόστους. Κατά μεγάλο ποσοστό πιθανοτήτων και η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας. Θα έχει όμως και τη νωπή εντολή, αλλαγή συσχετισμών, και κυρίως χρονικά περιθώρια.
Εκλογές γιατί η πραγματικότητα σήμερα δεν έχει καμία απολύτως συνάφεια με εκείνη του 2009 και σε μια δημοκρατία –όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το επικίνδυνο του πράγματος..- ο λαός αποφασίζει για την τύχη του.
Εκλογές γιατί αποτελούν τον κατ εξοχήν δημοκρατικό θεσμό που δεν μπορεί να μετατίθεται, δεν μπορεί να αλλάζει ημερομηνίες ανάλογα με τα συμφέροντα αυτοσυντήρησης των κομμάτων, δεν μπορεί να απαξιώνεται, και κυρίως ΔΕΝ μπορεί να ταυτίζεται με τον όρο επικίνδυνος στις δημοκρατίες.
Εκλογές για να αποφασίσουμε μόνοι μας να βάλουμε πλάτη στα δύσκολα.
Οι δανειστές, οι εταίροι μας, και όλοι όσοι εμπλέκονται στο σημερινό αλισβερίσι ασφαλώς και δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Μόνο που η αυτοδιάθεση των λαών και η δημοκρατία δεν είναι αιτήματα αλλά κεκτημένα δικαιώματα που δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση σαν συλλογική σύμβαση. Και όσο κι αν να μας απειλήσουν, χρειάζονται πάντα επίσημους συνομιλητές. Ας είναι αυτοί τουλάχιστον εκλεγμένοι από εμάς και όχι δοτοί…
*Άρθρο 4 (Παράγραφος 5) Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ 