Δολοφονία αστυνομικών της ομάδας ΔΙΑΣ. Όταν η τραγική απώλεια ζωής γίνεται πεδίο ιδεολογικών ψυχώσεων.

     Τις τελευταίες δύο ημέρες με αφορμή την τραγική και ασφαλώς απολύτως καταδικαστέα από κάθε νοήμων άνθρωπο δολοφονία των ανδρών της ομάδας ΔΙΑΣ, ζούμε για άλλη μία φορά τον παραλογισμό των ιδεολογικών εμμονών μιας διχασμένης κοινωνίας που κρίνει ακόμα και τους νεκρούς από τις δικές της αγκυλώσεις.

   Οργή, θρήνος και ηρωοποίηση από τη συντηρητική πλευρά, συγκρίσεις με το θάνατο του Γρηγορόπουλου, κατηγορώ ως σχεδόν συνυπεύθυνο στο κομμάτι της κοινωνίας που δείχνει απέχθεια απέναντι στα όργανα εξουσίας. Και από  την άλλη πλευρά να υπάρχει είτε η απαξίωση του συμβάντος με  όρους καθημερινότητας, είτε ακόμα και η αρρωστημένη και εξευτελιστική για την ανθρώπινη υπόσταση άποψη, «ε μπάτσοι ήταν δεν έγινε και τίποτα«..

    Μια κοινωνία που μετράει θύματα ωμής βίας και αντί να σταθεί ενωμένη απέναντι σε αυτήν μετράει δικούς μας και δικούς σας σαν να έχει τάσεις ρεβανσισμού.  Μια κοινωνία που δεν συνειδητοποιεί πως είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα λόγω  της ανυπαρξίας ασφάλειας και θεσμών. Μια κοινωνία που αντί να σταθεί απέναντι στο δολοφόνο  και την πράξη του, στέκεται στην επαγγελματική ή ιδεολογική ταυτότητα του θύματος.

   Ηρωοποιήσαμε το μικρό Αλέξη μόνο και μόνο για το όπλο το κράταγε αστυνομικός.  Όχι γιατί σκοτώθηκε σε μια διαδήλωση ή πολιτική πράξη αλλά γιατί στο πρόσωπο του δολοφόνου είδαμε την αστυνομική αυθαιρεσία που όλοι φοβόμαστε. Ηρωοποιούμε τους αστυνομικούς σαν να ισοσκελίζουμε την αστυνομική αθλιότητα.  Μόνο που έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, κάτι που όσο κυνικό και άδικο αν ακούγετε αποτελεί πιθανότητα λόγω της φύσης της δουλειάς τους. 

    Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που χειραγωγούν την αστυνομική βία, που δεν εκπαιδεύουν τους αστυνομικούς, που επιτρέπουν τη ρίψη χημικών, που τους στέλνουν χωρίς εξοπλισμό σαν πρόβατα επί σφαγή, τις πολιτικές και αστυνομικές ηγεσίες που έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος του κόσμου και όχι άδικα να αηδιάζει με την αστυνομική ηθική και τακτική. Αντί να οργιστούμε με όλους αυτούς που στο πρόσωπο του κάθε αστυνομικού δεν βλέπουν ένα συμπολίτη τους που σε μια οργανωμένη κοινωνία είναι απαραίτητος για τη διαφύλαξη της δικής τους  τάξης, αλλά ένα εύκολο στοχοποιημένο θύμα που εκφράζει την εξουσία που δεν μπορούμε ή δεν τολμάμε  να αγγίξουμε.  Αντί να οργιστούμε με τον εαυτό μας που επιτρέψαμε στους κυβερνώντες μας να μας οδηγήσουν σε μια ζωή χωρίς ασφάλεια και σεβασμό και με μια αστυνομία που το έργο της μόνο επαρκές δεν είναι και σε πάμπολλες περιπτώσεις λόγω διαφθοράς ή αυθαιρεσίας εναντίον μας, το μόνο που κάνουμε είναι να παρακολουθούμε παγωμένοι νέους ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους και να οργιζόμαστε αναλόγως της ιδεολογικής μας ψύχωσης.

Μόνο που οι χαμένες ανθρώπινες ζωές δεν είναι πεδίο να σκυλεύουμε εκτονώνοντας τις δικές μας αγκυλώσεις.  Κι αν δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας ας σεβαστούμε τη μνήμη τους

Επέτειος δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου.Άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας

Πριν ένα χρόνο είχα αναρτήσει το παρακάτω κείμενο. Ένα χρόνο μετά, δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα*

“Συμπληρώσαμε ένα χρόνο (2) από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Βάλαμε άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας. Η ηρωοποίηση του μικρού Αλέξη δεν αφορά εμάς σαν κοινωνία παρά μόνο τους συνομήλικους του. Δεν υπήρξε κάποιος λαϊκός αγωνιστής που να δολοφονήθηκε για τις ιδέες ή τη στάση του. Δεν ενόχλησε το σύστημα. Απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά στο ανεγκέφαλο μέλος της απαίδευτης συντεταγμένης καταστολής που δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε. Ο θάνατος του μας θορύβησε γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς στη θέση του. Όχι τόσο όμως όσο να αντιδράσουμε ή να διορθωθούμε. Γιατί ακόμα και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του εμείς παραμείναμε στον καναπέ μας αφήνοντας τους συνομηλίκους του να δείξουν την οργή τους. Οργή γιατί ένιωσαν πόσο εύκολα μπορούν να πέσουν θύμα χωρίς αιτία. Οργή γιατί το κύτταρο της αδικίας δεν έχει απονευρωθεί στην ηλικία τους. Οργή γιατί δεν κατανοούν όσα βλέπουν γύρω τους. Οργή γιατί δεν είναι σαν εμάς. Εμείς δεν κατεβήκαμε μαζί τους να δηλώσουμε την θλίψη μας. Δεν τους προστατεύσαμε από το «καπέλωμα» των επαγγελματιών του είδους. Ίσως γιατί είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Εμείς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουμε να ψηφίσουμε του ηγέτες των κομμάτων μας. Να γίνουμε φίλοι ή μέλη. Να ασχοληθούμε με τα «σοβαρά» και όχι με την αξία μιας άδικα χαμένης ζωής που δεν έφταιγε. Με αφορμή την επέτειο διαβάζουμε άρθρα και δηλώσεις για τη δικαιολογημένη οργή των «πιτσιρικάδων» απέναντι στο σύστημα και το μέλλον που τους φτιάχνουμε. Για αυτά που βλέπουν, για αυτά που έρχονται. Και τα διαβάζουμε από αυτούς που ακριβώς υπηρετούν το σαθρό μας σύστημα. Από όλους αυτούς που είτε φτιάχνουν είτε καπελώνουν τα πάντα. Από όλους αυτούς που αντί να κάνουν πως δακρύζουν θα έπρεπε να σιωπούν. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος ; Τι μάθημα πήραμε και τι διορθώσαμε ; Κι όμως, είναι πολύ εύκολο όμως να βρούμε τι οδήγησε σε όλα αυτά που συνέβησαν. Αρκεί απλά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας…“

*Ο αμετανόητος δολοφόνος καταδικάστηκε από το δικαστήριο σε μια δίκη που η υπερασπιστική γραμμή του ξεπέρασε όχι μόνο τα όρια της αθλιότητας αλλά και τα όρια του δικανικού μας «πολιτισμού». Και εμείς, οι «σοβαροί» ενήλικες που αποτελούμε και ανεχόμαστε το σύστημα και τα γρανάζια του, συνεχίζουμε αμετανόητοι και με μεγαλύτερη «λύσσα» να δολοφονούμε τα όνειρα των συνομηλίκων του και να ετοιμάζουμε το έδαφος για τα νέα θύματα της αναλγησίας του κράτους που φτιάξαμε. Και όσο κι αν υποκρινόμαστε, δεν αρκεί η συγγνώμη μας.

Ο στόχος επετεύχθη…

Ο στόχος των γνωστών αγνώστων παιδιών του συστήματος επετεύχθη και η επέτειος πέρασε στην ιστορία ως ένα ακόμα ραντεβού τους με τα ΜΑΤ. Δεν ακούσαμε από τα media τι είχε γίνει τον περασμένο Δεκέμβρη. Ή μάλλον ακούσαμε για μία δολοφονία ενός μικρού Αλέξη εν μέσω του καψίματος της όμορφης πόλης μας. Άλλωστε οι συμβολισμοί πρέπει να εκλείψουν. Εδώ ακόμα την επέτειο της 17η Νοέμβρη του 73 για αυτό τη θυμόμαστε. Χρόνο με το χρόνο πρώτη είδηση είναι το αν η πορεία ήταν ειρηνική και πόσο τα κατάφεραν οι υπουργοί μας. Τι είχε γίνει εκείνη τη νύχτα; Όλο και λιγότερες οι αναφορές. Μάλλον κάποια συναυλία του Νταλάρα για την Κύπρο θα είχε γίνει και θα προέκυψε κανένας συνωστισμός. Ζούμε τον απόλυτο media-κό εξευτελισμό και εκμαυλισμό των πάντων και τα γνωστά άγνωστα -καθοδηγούμενα από τους μέντορες τους- παιδιά, παίζουν καλά το ρόλο τους στην τραγωδία μας. Ή καλύτερα οι ταγοί τους έχουν κάνει καλή δουλειά. Βλέπουμε πορείες και κανείς δεν κοιτάει τα αιτήματα αλλά το αν θα εμφανιστούν τα παιδιά που «μισούν» την εξουσία. Αν θα καπελώσουν το οποιοδήποτε αίτημα. Συζητάμε για το πανεπιστημιακό άσυλο όχι με όρους ιδεών και το συμβολισμό του αλλά με αστυνομικούς όρους. Ταυτίσαμε το ιδεαλιστικό κίνημα του αναρχισμού με τη βία και την καταστροφή. Μπερδέψαμε την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας με την ωμή βία. Ονομάσαμε την καταστροφή πολιτιστικών στοιχείων αντίδραση. Τη βία για τη βία πολιτική στάση.
Οι μέρες που έρχονται στη χρεοκοπημένη χώρα μας είναι πολύ δύσκολες και η αντίδραση σε αυτά που θα αποφασιστούν είναι προ των πυλών. Η αντίδραση όμως «πρέπει» να αποτραπεί… Τα «επαναστατημένα παιδιά» έριξαν για άλλη μια φορά νερό στο μύλο των αλλαγών που αφορούν όλους μας. Των «Σοσιαλιστικών» πλέον αλλαγών. Συζήτηση για κατάργηση του ασύλου, προληπτικές συλλήψεις, δόγμα μηδενικής ανοχής, αστυνομοκρατούμενες πόλεις στις πορείες. Ίσως, όταν ωριμάσουν λίγο ακόμα οι συνθήκες και κατάργηση των πορειών. Εξάλλου οι πρακτικές του κυρίου Χρυσοχοϊδη βαφτίστηκαν από τα ΜΜΕ ήδη δημοκρατικές… Συμφωνεί σύσσωμο και το ΛΑΟΣ…

Επέτειος δολοφονίας Αλέξη Γρηγορόπουλου.Άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας

Συμπληρώσαμε ένα χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Βάλαμε άλλη μια αποφράδα ημερομηνία στο καλεντάρι των «επετείων» που μας υπενθυμίζουν τη διαχρονική σήψη μας. Η ηρωοποίηση του μικρού Αλέξη δεν αφορά εμάς σαν κοινωνία παρά μόνο τους συνομήλικους του. Δεν υπήρξε κάποιος λαϊκός αγωνιστής που να δολοφονήθηκε για τις ιδέες ή τη στάση του. Δεν ενόχλησε το σύστημα. Απλά έτυχε να βρεθεί μπροστά στο ανεγκέφαλο μέλος της απαίδευτης συντεταγμένης καταστολής που δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε. Ο θάνατος του μας θορύβησε γιατί θα μπορούσαμε να είμαστε και εμείς στη θέση του. Όχι τόσο όμως όσο να αντιδράσουμε ή να διορθωθούμε. Γιατί ακόμα και στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του εμείς παραμείναμε στον καναπέ μας αφήνοντας τους συνομηλίκους του να δείξουν την οργή τους. Οργή γιατί ένιωσαν πόσο εύκολα μπορούν να πέσουν θύμα χωρίς αιτία. Οργή γιατί το κύτταρο της αδικίας δεν έχει απονευρωθεί στην ηλικία τους. Οργή γιατί δεν κατανοούν όσα βλέπουν γύρω τους. Οργή γιατί δεν είναι σαν εμάς. Εμείς δεν κατεβήκαμε μαζί τους να δηλώσουμε την θλίψη μας. Δεν τους προστατεύσαμε από το «καπέλωμα» των επαγγελματιών του είδους. Ίσως γιατί είμαστε όλοι ηθικοί αυτουργοί. Εμείς κατά εκατοντάδες χιλιάδες τρέχουμε να ψηφίσουμε του ηγέτες των κομμάτων μας. Να γίνουμε φίλοι ή μέλη. Να ασχοληθούμε με τα «σοβαρά» και όχι με την αξία μιας άδικα χαμένης ζωής που δεν έφταιγε. Με αφορμή την επέτειο διαβάζουμε άρθρα και δηλώσεις για τη δικαιολογημένη οργή των «πιτσιρικάδων» απέναντι στο σύστημα και το μέλλον που τους φτιάχνουμε. Για αυτά που βλέπουν, για αυτά που έρχονται. Και τα διαβάζουμε από αυτούς που ακριβώς υπηρετούν το σαθρό μας σύστημα. Από όλους αυτούς που είτε φτιάχνουν είτε καπελώνουν τα πάντα. Από όλους αυτούς που αντί να κάνουν πως δακρύζουν θα έπρεπε να σιωπούν. Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος ; Τι μάθημα πήραμε και τι διορθώσαμε ; Κι όμως, είναι πολύ εύκολο όμως να βρούμε τι οδήγησε σε όλα αυτά που συνέβησαν. Αρκεί απλά να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας…