Αριστερή κυβερνητική προοπτική και media Ένα κακόγουστο «παιχνίδι» στο μετέωρο βήμα των πολιτικών κομμάτων. Mόνο που η μεταρρύθμιση δεν μπορεί να περιμένει την καταστροφή

   Προσπαθώ από προχθές να καταλάβω πως προέκυψε η εντολή του λαού για μια αριστερή κυβέρνηση,  που σε προσωπικό επίπεδο πάντα ονειρευόμουν για τη χώρα μου μέσα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.. Βλέποντας τα ποσοστά των εκλογικών αποτελεσμάτων, δεν μου προκύπτει. Το 16.78 % και οι 1.061.265 ψήφοι του δεύτερου τη τάξη ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί μεν μια μεγάλη και ιστορική άνοδο για την αριστερά όμως δεν αποτελεί λαϊκή εντολή και δεν θα αποτελούσε ακόμα και αν προερχόταν από το 100% του εκλογικού σώματος και όχι του σημερινού με το 19% να μην εκφράζεται στη βουλή λόγω του 3% συν την αποχή που δεν μπορεί να ενταχθεί όλη στην αριστερά. Ακόμα και αν υποθέταμε πως το εκλογικό σύστημα ήταν η απλή αναλογική, και ακόμα και αν συναθροίζονταν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΔΗΜΑΡ, με το ΚΚΕ να αποτελεί εντελώς αυθαίρετη πρόσθεση μιας η θέση του είναι εντελώς διαφορετική όσον αφορά τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, πάλι το ποσοστό δεν ήταν ικανό να ορκίσει κυβέρνηση.

   Παρακολουθώντας τα media από το βράδυ της Κυριακής, με την πάροδο του χρόνου η αίσθηση αυτής της αριστερής στροφής που πέρναγαν προς τα έξω  γινόταν όλο και μεγαλύτερη.  Η συντριβή του Πασοκ αλλά και τα πολύ χαμηλά ποσοστά της ΝΔ, κόμματα σε άμεση σχέση και διαπλοκή σε όλα τα επίπεδα με τα media, εμφάνισαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν τον μεγάλο νικητή των εκλογών. Όχι όμως στη βάση του ότι ήταν μια πολύ μεγάλη επιτυχία για την αριστερά αλλά στα πλαίσια της ίδιας και που πλέον ο λόγος και η δύναμη της μπορούν να αποτελέσουν ρυθμιστικό ρόλο. Εμφανιζόταν – ειδικά από τη στιγμή που αθροιστικά το Πασοκ και η ΝΔ δεν εξέλεγαν τους βουλευτές που θα τους εξασφάλιζαν δεδηλωμένη- ως η κυρίαρχη δύναμη. Κάτι που όμως σε επίπεδο ψήφων και ποσοστών δεν προέκυπτε από πουθενά. Με την ίδια λογική, τα ποσοστά του Καμμένου και οι 400.000 ψηφοφόροι της ΧΑ θα μπορούσαν να ερμηνευθούν αντιστοίχως αυθαίρετα ως μια ακροδεξιά στροφή.

   Προέκυπτε όμως από την αντιμετώπιση του Σύριζα τόσο από τους δημοσιογράφους όσο και από τους βουλευτές των δύο καταποντισμένων κομμάτων που δεν χρειάστηκε να κάνουν την αυτοκριτική τους ή να κρύψουν την αμηχανία τους για την τιμωρία της κάλπης. Η συζήτηση  με επίκεντρο την αριστερή προοπτική ήταν κάτι που βόλευε τους πάντες. Τα mediaπου χρόνια λειτουργούν ακραιφνώς προπαγανδιστικά υπέρ του δίπολου φέροντας πολύ μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση.  Τη ΝΔ μιας και απέτυχε δραματικά στο στόχο της να βγάλει αυτοδυναμία ή να αποτελέσει την αδιαφιλονίκητη προοπτική όπως μόνο ο Σαμαράς και οι κοντινοί του πίστευαν… Το Πασοκ που μέσα στη διαλυτική του αποσύνθεση  θυμήθηκε τον όμορο  χώρο που οι πολιτικές του απώλεσαν και που κανέναν πολίτη δεν μπορεί πλέον να πείσει για τη σοσιαλιστική του πρακτική.

   Η τακτική συνεχίστηκε και τις επόμενες μέρες που πολύ έντεχνα προσπάθησαν να ρίξουν το μπαλάκι» στον Τσίπρα και να ανασυνταχθούν μέσω της στήριξης στο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση, άμεσα όμως εξαρτώμενη και από τα δύο. Η φθορά τους θα σταματούσε να προκαλεί την ελεύθερη πτώση τους μιας και αφ ενός δεν θα είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης αφ ετέρου  θα εμφανίζονταν να προτάσσουν τη διαλλακτικότητα και τη δημοκρατική τους  αρχή για το καλό του τόπου. Ταυτόχρονα, η  ανάληψη της χαώδους πραγματικότητας από το ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη και νομοτελειακά αστοχία του θα τους καθιστούσε άμεσα ως τις δυνάμεις ευθύνης και τελικά αθώες για τα οικονομικά εγκλήματα της πολιτικής τους.

   Το έργο δεν πέτυχε, ήταν άλλωστε πολύ πρόχειρο και αφελές. Η έπαρση όμως που επέδειξε τόσο ο αρχηγός όσο και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη μέρα σε συνδυασμό με τις αλλοπρόσαλλες για την πραγματικότητα δηλώσεις τους έδωσαν μια μεγάλη ανάσα στους φορείς του δικομματισμού ενώ και τα mediaπου στηρίζουν το υπάρχον σύστημα, εκμεταλλεύτηκαν άμεσα τον ξαφνικό αντιευρωπαϊσμό -σε πρακτικό επίπεδο- των θέσεων που δηλώνονταν χωρίς καν να εμφανίζουν μια κοινή γραμμή από τα στελέχη του Σύριζα, και επανέφεραν ανακουφισμένα τη ρητορεία της καταστροφής. Κι αν στο επίπεδο του προσωπικού μας θυμικού η ικανοποίηση για το» ρίξιμο στο καναβάτσο» και την εμφάνιση των αρχηγών των δύο πρώην «μεγάλων» κομμάτων σε ρόλο κομπάρσου που καλούνταν να αυτό-εξευτελιστούν για να υπάρξει πιθανότητα σύγκλισης ήταν κάτι που και ρεβανσιστικά ίσως τόνωνε το τσαλαπατημένο από τις επιλογές τους ηθικό μας, η πραγματικότητα όμως είναι τόσο ζοφερή που δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.  

   Οι εκλογές δεν έδωσαν σε κανένα κόμμα την εντολή να τηρήσει το πρόγραμμα του. Δεν νομιμοποίησαν κανέναν να συμπεριφερθεί ως ο απόλυτος άρχων, δεν επένδυσαν σε κανένα αλάθητο, δεν έδωσαν σε κανέναν το δικαίωμα να εμφανιστεί ως η σώφρον δύναμη  σταθερότητας.  Το μήνυμα ήταν να καταφέρουν να βρουν ένα κοινό τόπο συνεννόησης και συνεργασίας για την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων μιας χρεοκοπημένης χώρας που δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου να κωλυσιεργεί σε μικροπολιτικές τακτικές για κομματικά ή παραταξιακά οφέλη στις επόμενες εκλογές.  

  Τα μνημόνια, οι συνθήκες, οι συμβάσεις που υπογράφει ένα κράτος και το δεσμεύουν αποτελούν ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ την υποχρέωση τόσο της τήρησης τους όσο και της συνεχούς προσπάθειας για καλυτέρευση των όρων. Είτε αφορά οικονομικές συμφωνίες, είτε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, είτε οτιδήποτε έχει να κάνει με διακρατικές συμφωνίες.  Η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου δεν είναι κάτι στιγμιαίο αλλά θα πρέπει να είναι μια συνεχής και αέναη προσπάθεια καλυτέρευσης των συνθηκών του. Και όπως σε όλες τις συμφωνίες η σύναψη τους βασίζεται στην ισχύ της παρούσας στιγμής των μερών που διαπραγματεύονται, έτσι και η επαναδιαπραγμάτευση ενός μνημονίου δανεισμού και διαχείρισης χρέους  είναι σε άμεση συνάρτηση από την ισχύ, την κατάσταση και τα εχέγγυα του δανειζομένου. Στην οικονομία όπως και στην ιστορία τίποτα δεν είναι απόλυτο και τα πάντα αναθεωρούνται αναλόγως της στιγμής και της συγκυρίας. Για τη χώρα μας το προαπαιτούμενο είναι οι ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κρατικό και οικονομικό μόρφωμα που έχουμε δημιουργήσει για να μπορέσουμε να ισχυροποιήσουμε τη θέση μας σε μια συνεχή διαπραγμάτευση. Κυρίως όμως να εξασφαλίσουμε παράλληλα την κοινωνική συνοχή που βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διάλυση εφαρμόζοντας ισονομία και ισότητα στην κατανομή των βαρών.   Τα ποσοστά των εκλογών δεν έδωσαν σε κανέναν την εμπιστοσύνη να το κάνει μόνος του. Η εξασφάλιση της ισονομίας και της ισότητας δεν χρειάζονται προγραμματικές συγκλήσεις, σε μια δημοκρατία είναι προαπαιτούμενα. Οι πολιτικές, οι προτεραιότητες και η στρατηγική χάραξη ασφαλώς και χρειάζονται έναν κοινό τόπο.  Η εντολή των εκλογών ήταν να βρεθεί.  Αν δεν το συνειδητοποιήσουν άμεσα οι ηγετικές ομάδες των «σοφών» και συνεχίζουν να επενδύουν  στο προεκλογικό παιχνίδι παίζοντας με την καταστροφή, η μόνη που δεν θα του στήσει στο ραντεβού με την ιστορία είναι αυτή..

ΥΓ. Η ΧΑ δεν μπήκε τυχαία στη Βουλή, και είναι εντελώς αφελές να θεωρούμε πως 400.000 ψήφοι είναι συλλήβδην προϊόν μη ενημέρωσης και αφέλειας.  Όταν τα media όψιμα ξεκινούν μετά το «εγέρθητι» προς τους εκπροσώπους τους να θυμούνται το φασισμό της εν λόγω ομάδας, στο μυαλό του πεπεισμένου για την «αντίσταση» ψηφοφόρου της ΧΑ που γνωρίζει όπως όλοι μας το ρόλο  των media και την υποτακτικότητα των Βουλευτών προς τα μέλη τους με αντάλλαγμα τη δημοσιότητα, το μόνο που καταφέρνουν είναι την ενδυνάμωση της επιλογής του προς τη συγκεκριμένη φασιστική ομάδα.

Εκλογικές σκέψεις σε ένα κατώτερο των περιστάσεων προεκλογικό κλίμα. Μεταρρύθμιση ή Λαϊκισμός; Οι απαντήσεις είναι στο χέρι μας

   Λίγες ώρες πριν της εκλογές και το τοπίο για την επόμενη μέρα αντί να ξεδιαλύνεται μάλλον θαμπώνει. Όχι στο τι θα βγάλει η κάλπη ούτε στο αν σχηματιστεί κυβέρνηση, Ότι κι αν λέγεται προεκλογικά περί ισχυρών εντολών τα δύο «μεγάλα» κόμματα μόνα τους, με κάποιο σύμμαχο ή αν χρειαστεί με κάποια πρόσωπα που θα αποσκιρτήσουν άμεσα από τα κόμματα που θα εκλεγούν «αν παραστεί εθνική ανάγκη» όπως θα μας δηλώσουν, θα σχηματίσουν κυβέρνηση. Το τοπίο θαμπώνει στην ποιότητα στελεχών που θα εκλεγούν και το αν η επόμενη μέρα θα είναι ελπιδοφόρα για το μέλλον ή αν θα βάλει οριστικά την ταφόπλακα στην ελπίδα.

  Το προεκλογικό κλίμα δεν είναι απλά κατώτερο των περιστάσεων αλλά μοιάζει με τρύπα στο χρόνο της πραγματικότητας που δυστυχώς δεν σταματά να τρέχει. Οι κομματικοί οργανισμοί ζουν στον αστερισμό του μνημονίου αλλά ξεχνιέται η κρίση και τα αίτια της που οδήγησαν σε αυτό. Αναφέρεται απλά ως αποτέλεσμα χειρισμών  και μέσω «αλληλοκατηγοριών» προς άγραν ψήφου και συσπείρωσης .

  Το βασικότερο διακύβευμα για την επόμενη μέρα ονομάζεται προγραμματική σύγκλιση. Θα περίμενε κανείς ΌΛΑ τα υπόλοιπα κόμματα πλην του ΚΚΕ που πρεσβεύει μια διαφορετική προγραμματική πραγματικότητα, να συμφωνούν και να έχουν ως πρώτο στην ατζέντα τους το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων και της ριζικής αναμόρφωσης –και με την ευκαιρία του ότι η επόμενη Βουλή είναι αναθεωρητική–  εκ του μηδενός του κρατικού μορφώματος.  

   Ένα κοινό πλαίσιο που δεν βασίζεται πάνω σε ιδεολογικές προσεγγίσεις ή πολιτικές μιας και η αμεσότητα της ανάγκης να ξεφύγουμε από την τριτοκοσμική κρατική πραγματικότητα και την διαχειριστική αντίληψη της σπατάλης και της υπερτροφίας δεν μπορεί να έχει διαχωριστικές γραμμές. Ακόμα και στο πλαίσιο της πελατειακής λογικής των κομμάτων εξουσίας, τα ποσοστά τους και η σημερινή κατάσταση θα μπορούσαν να βάλουν ένα τέλος στη λογική αυτή όσο εξαρτώμενα κι αν είναι από το σύστημα εξουσίας που διαμόρφωσαν. Μια προγραμματική σύγκληση μεταρρύθμισης  όσο κι αν τελικά ο όρος δεν είναι και τόσο δόκιμος όταν ως μεταρρύθμιση θεωρούμε το αυτονόητο, αλλά που αφορά και πρέπει να εμπνέει όλο το πολιτικό φάσμα από όποια διαδρομή κι αν προέρχεται. Είτε Δεξιά, είτε Αριστερά είτε Κεντρώα. Καμία πολιτική πρόταση ακόμα και αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου και ακόμα και αν έχει μια εντελώς διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση, δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν πρώτα δεν αλλάξει το σημερινό κράτος.

 Αντ. αυτού, όμως ο πολιτικός προεκλογικός λόγος βασίζεται είτε σε ψευτοδιλήμματα είτε στον άκρατο λαϊκισμό του χαϊδέματος από όλα τα κόμματα που διεκδικούν με αξιώσεις την είσοδο τους στη νέα βουλή. Κάτι το οποίο δεν είναι παράξενο αν σκεφτούμε όχι μόνο ποιοι απαρτίζουν τα «νεοσύστατα» κόμματα  αλλά και το πότε και πώς δημιουργήθηκαν.  Αποτελέσματα περισσότερο εκ του ασφαλούς αποσκίρτησης της λογικής ο σωζων εαυτόν σωθήτω μετά το μνημόνιο ΙΙ παρά παραγωγής διαφορετικής πολιτικής σκέψης. Η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου από τη ΝΔ άρα και η σίγουρη υπογραφή του, έδωσε την ευκαιρία της αναίμακτης αποχώρησης χωρίς την ταμπέλα του αποστάτη σε όσους ήθελαν μια σανίδα σωτηρίας από την πελατειακή τους κραυγή. Μέσα από αυτή την ασφαλή διέξοδο γεννήθηκαν τα νέα κόμματα αλλά και επανδρώθηκαν με μπαρουτοκαπνισμένα στον κομματισμό στελέχη κάποια υπόλοιπα. *Εξαιρώ τη Χρυσή Αυγή γιατί  στη δική μου υποκειμενική κρίση ένας φιλοναζιστικός και ρατσιστικός μηχανισμός βίας που η κρατική ανυπαρξία και τα τηλεοπτικά κανάλια που την προβάλουν εδώ και καιρό «ψευτοκλαίγοντας» ως   διέξοδο ψήφου οργής δεν μπορεί να αποτελεί κόμμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Έτσι οι επιλογές μπορεί να εμφανίζονται περισσότερες δεν παύουν όμως σε μεγάλο αλλά σίγουρα όχι απόλυτο βαθμό να είναι συγγενείς, συγκοινωνούντες και παρεμφερείς ανεξαρτήτως του τι προτάσσουν.  Πολλοί όψιμοι αντιμνημονιακοί σήμερα πρώην βουλευτές αποτελούν «παιδιά» του δικομματικού σωλήνα και είναι πάντα πιο κοντά στην αναβαθμισμένη τους επιστροφή παρά στη ρήξη.

    Αν υπάρχει ένα στοίχημα για αυτές τις εκλογές αυτό δεν είναι το ποιος τελικά θα κυβερνήσει αλλά η ποιότητα και η προσωπικότητα των ανθρώπων που απαρτίζουν τη νέα βουλή. Στοίχημα που αφορά την ελπίδα για τα «μικρότερα» κόμματα μιας και η επόμενη βουλή είναι μάλλον η μεταβατική πριν τη μεγάλη διαφοροποίηση και τη σύσταση νέων όμορων σχηματισμών. Το αν θα είναι χωρίς την παλαιοκομματική νοοτροπία και πρακτική και χωρίς τις αγκυλώσεις του εκάστοτε δογματισμού εξαρτάται αποκλειστικάαπό το στελεχιακό δυναμικό που θα προκύψει αλλά και τη δύναμη των κομμάτων μέσα στη νέα βουλή.

Θα επικρατήσει ο λαϊκισμός και η νοοτροπία του Καμμένου παίρνοντας μεγάλο ποσοστό; Θα επιβραβευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτόγνωρη για αριστερό κόμμα «πατριωτική» ρητορική του δημαγωγία ;  Στη ΔΗΜΑΡ θα εκλεγούν οι μεταρρυθμιστές και τα στελέχη που έχουν ανανεωτικό λόγο ή θα επικρατήσουν τα μεταπηδήσαντα μέλη του ένοχου για πολλά στον τόπο παλαιού κομματο-κρατικού ΠΑΣΟΚ;  Το ΚΚΕ θα αυξήσει το ποσοστό του επαίροντας για τη μονολιθική στάση του ή θα πάρει το μήνυμα ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά στην προσέγγιση της ηγετικής του ομάδας; Το Λαος θα ενισχυθεί για την αλλοπρόσαλλη καιροσκοπική πολιτική του προέδρου του ή θα μειωθεί η δυναμική του;  Η Ντόρα Μπακογιάννη θα μείνει εκτός ή τελικά οι βάσεις της οικογενειοκρατίας (αλλά και της δοκιμασμένης πολιτικής της ίδιας) δεν πτοούνται από κανένα μνημόνιο και καμία κρίση. Η Δράση και οι Οικολόγοι θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή ή τελικά η νέα προσθήκη θα είναι ο Καμμένος ; Αλλά το πιο βασικό, ποιοι θα είναι αυτοί που θα εκλεγούν;

Ερωτήματα απλά που η απάντηση τους θα δοθεί αποκλειστικά από εμάς την Κυριακή. Θα ψηφίσουμε με γνώμονα τα κριτήρια της αναγνωρισιμότητας, της τηλεδημοκρατίας,  του χαϊδέματος, και της προσωπικής ελπίδας για ημέτερα ενδεχόμενα κέρδη έστω και χωρίς ελπίδα, ή θα ψηφίσουμε αυτούς που έχουν πολιτική ηθική και προσωπικότητα και μας μιλούν στα πλαίσια της πραγματικότητας που δεν μας αρέσει. Κι αν τελικά ισχύει ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τους πολιτικούς που του ταιριάζουν, ας δείξουμε ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο. Διαφορετικά δεν θα είμαστε απλά συνυπεύθυνοι αλλά ένοχοι απέναντι στο μέλλον μας.

Μαρία Δημαρά Οικολόγοι – Πράσινοι. Υποψήφια Βουλευτής Ιωαννίνων. Γιατί “δεν είναι όλοι ίδιοι” και υπάρχουν άνθρωποι που πολιτεύονται και αξίζουν την προσοχή μας.

   Σχεδόν πέντε χρόνια στην πλατφόρμα του blogger, και με αρκετές εκλογικές διαδικασίες στο ενδιάμεσο. Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ δεν δημιουργήθηκε για να στηρίξει κάποιον κομματικό μηχανισμό, ούτε για να “βγάλει” από μέσα μου «δημοσιογραφικά απωθημένα». Ο λόγος δημιουργίας του ήταν το να εκφράσω τις ανησυχίες μου για όσα συμβαίνουν γύρω μας, με όσο περισσότερο γίνεται αντικειμενική  ματιά και κριτική σκέψη παρά με κριτική διάθεση.  Σίγουρα με ιδεολογικό προσδιορισμό αλλά χωρίς κομματική ταυτότητα ή ένταξη σε κάποιον μηχανισμό. Για αυτούς τους λόγους  δεν έχω ποτέ προτείνει κάποιον υποψήφιο βουλευτή.  Σε αυτή την ανάρτηση όμως θα κάνω μια εξαίρεση. Απολύτως συνειδητή και χωρίς καμία αμφιβολία για την ορθότητα της. Όχι γιατί γνωρίζω τη Μαρία πολλά χρόνια. Υπήρξαν και υπάρχουν και άλλοι φίλοι και γνωστοί που πολιτεύονται.  Ο λόγος είναι γιατί γνωρίζω τις ιδέες , τη διαδρομή , τις ικανότητες,  την πραγματική της αντίληψη για το τι συμβαίνει γύρω μας, και τη διάθεση προσφοράς της. Αν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας είναι η ποιότητα των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά, άνθρωποι με την ακεραιότητα, τη συνέπεια και τη «ματιά» της για την πολιτική θα μπορούσαν να αλλάξουν το τοπίο. Κρίμα που δεν ψηφίζω στα Γιάννενα για να τη στηρίξω.  

Καλή επιτυχία Μαρία.  

Προεκλογική περίοδος. «Μεγάλα» και «Μικρά» κόμματα. Οταν η επένδυση στη σοβαροφάνεια, την περιχαράκωση σε ψευτοδιλλήματα, και τον λαικισμό υποκαταστούν την απουσία προγραμματος..

   Πλέον σε προεκλογική περίοδο. Επίσημα, γιατί ανεπίσημα κρατά από το  προηγούμενο καλοκαίρι όταν ο Παπανδρέου έχοντας πλήρη αδυναμία να κυβερνήσει μόνος αναζητούσε τη συνεργασία του «αντιμνημονιακού» Σαμαρά χωρίς αποτέλεσμα τότε αλλά με την κατάληξη της συμφωνίας Παπαδήμου ελάχιστα αργότερα. Η ιστορία είναι γνωστή και μετά από όλες τις παλινδρομήσεις, διασπάσεις, ανεξαρτητοποιήσεις, μεταγραφές, επιστροφές, προσχωρήσεις, φτάσαμε πλέον και στην επίσημη εκλογική «μάχη» που δεν θα σημάνει το προεκλογικό τέλος όμως μιας και από την επόμενη μέρα των εκλογών το κλίμα και κυρίως οι τακτικές θα παραμείνουν.

   Ήδη οι επερχόμενες εκλογές έχουν αποκτήσει εδώ και καιρό τις στομφώδεις ονομασίες τους. Οι «κρισιμότερες» στην ιστορία του τόπου, οι «οριακές» για το μέλλον μας, και πάει λέγοντας πάντα με την αρέσκεια στην υπερβολή που μας χαρακτηρίζει σα λαό. Η κρισιμότητα είναι δεδομένη όπως κρίσιμο θα έπρεπε να ήταν το αποτέλεσμα κάθε εκλογικής διαδικασίας, κάθε νέας εντολής διακυβέρνησης.

  Η σημερινή κατάσταση κάνει τα πράγματα πολύ πιο κρίσιμα θεωρητικά, κάτι όμως που δεν αποτυπώνεται εκτός από τον τίτλο πουθενά στην προεκλογική στρατηγική των κομμάτων.  Η σοβαροφάνεια και η περιχαράκωση σε διλλήματα που πρακτικά δεν ισχύουν και αποτελούν τα στερεότυπα της πολιτικής μας αμάθειας πχ. «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», «συντηρητικοί – προοδευτικοί» κλπ. -ακόμα και το δεξια-αριστερα σήμερα με την αντιμνημονιακή ταύτιση και τον εθνικιστικό τόνο των νεοπαγών και παραδοσιακών κομματων- δεν μπορούν σε τίποτα να υποκαταστήσουν την απουσία προγράμματος ή έστω κάποιων σταθερών που δεν βασίζονται σε ευχολόγια. Η επαναδιαπραγμάτευση, τα ισοδύναμα, η ρευστότητα, το επαχθέστατο του χρέους, εκτός από την πάντα εκλογικά «κερδοφόρα» επένδυση στο λαϊκισμό είναι και μια πάρα πολύ καλή τακτική για να χαϊδέψει αυτιά και να μοιράσει φρούδες ελπίδες .  Όχι γιατί δεν μπορούν να αποτελέσουν προτάσεις εναλλακτικής πολιτικής διαχείρισης αλλά γιατί για να είναι εφαρμόσιμες χρειάζονται πρώτα ριζικές αλλαγές και καθαρές λύσεις και προτάσεις σε θέματα άμεσης προτεραιότητας. Λύσεις σε προβλήματα υπαρκτά όπως η αναδιάταξη του υπέρογκου σε έξοδα αλλά και υπέρμετρη ατιμωρησία δημοσίου τομέα, του ασφαλιστικού μετά το κούρεμα των ομολόγων των ταμείων, του γκρεμίσματος των συντεχνιακών «κεκτημένων», την ισονομία δικαιωμάτων ανάμεσα σε εργαζόμενους του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, την αναδιάταξη του κλάδου της δικαιοσύνης, τόσων άλλων θεμάτων που καταλήγουν στην αναμόρφωση από το μηδέν του κρατικού και κρατικοδίαιτου μορφώματος, και σε οικονομικό επίπεδο μιας και αυτό είναι το πρωτεύον για την χαραξη οποιασδήποτε πολιτικης, έξοδα λιγότερα των εσόδων. 

  Για να συμβούν όλα αυτά όμως υπάρχουν οι έννοιες ταμπού για την ελληνική κοινωνία: απολύσεις και μετατάξεις δημοσίου τομέα, αξιολόγηση, μισθοδοσία αναλογη της παραγωγικότητας και όχι των «γνωριμιών» ή των συνδικαλιστικών κεκτημένων, φορολογική ισονομία και απλοποίηση του κώδικα, κατάργηση κλειστών συντεχνιών, «εξαναγκασμός» σε παραγωγικότητα και τιμωρία του παρασιτισμού οχι με ΕΔΕ ή απολύσεις, κυρίως όμως τα αυτονόητα που εδώ και χρόνια όχι μόνο απαξιώνουμε αλλα και λοιδορούμε, ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ και ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Όχι με τη λογική εναρμονισμού στο εκάστοτε μνημόνιο, αλλά στο μνημόνιο αρχών που θα έπρέπε να μας διέπει και να «υπογράψουμε» με εμάς τους ίδιους για να έχουμε μέλλον. Με βάσεις και κριτήρια, με στόχευση σε αποτελέσματα, με συγκρούσεις με το κατεστημένο όσων ζούσαν τόσα χρόνια παρασιτικά εις βάρος των υπολοίπων και είναι έτοιμοι να αγωνιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδας στο να μην αλλάξει κάτι.

   Κι αν τα δύο «μεγάλα» κόμματα, κυρίαρχα στο παιχνίδι του χαϊδέματος του πελατολογίου που έφτιαξαν όλα αυτά τα χρόνια, είναι αδύνατο να πούν και να προασπίσουν αλήθειες για να πράξουν διαφορετικά γιατί θα αυτοκαταργούνταν αμεσα μιας και θα έχαναν τους λόγους συσπείρωσης των μελών τους, τα «μικρότερα» κόμματα αντί να λαϊκίζουν προσφέροντας ελπίδα –με εξαίρεση ίσως στην παρούσα περίοδο τη Δραση και τους Οικολόγους- θα έπρεπε να είναι εκείνα που θα αρθρώσουν ένα λόγο και ένα πρόγραμμα καθαρό και σαφές, δύσκολο και γεμάτο συγκρούσεις, που να εγγυάται πως οι περεταίρω θυσίες που θα έρθουν και δεν μπορούμε να αποφύγουμε στην κατάσταση που βρισκόμαστε θα γίνουν με γνώμονα την αναλογική κατανομή τους και το γκρέμισμα και όχι τη συντήρηση του αμαρτωλού μας παρελθόντος. Διαφορετικά, η ψήφος στα μικρά κόμματα που αντί για πολιτική πράξη και θέση στη χώρα μας ακόμα και σε τέτοια περίοδο γίνεται χωρίς σκέψη και ως μόδα.. το μόνο που θα προσθέσει είναι ένα Καμμένο και μια Χρυσή Αυγή στο μονόδρομο για το σκοταδι..

Όμηροι…

   Επιτέλους συμφώνησαν.. Επιτέλους όμως για ποιόν;Για εμάς; Για τους ίδιους; Για το σύστημα που αλληλοστηρίζεται;  Για την Ευρωπαϊκή προοπτική που δεν υπάρχει;Για το τραπεζικό σύστημα; Η μήπως για το παγκόσμιο θέατρο που η χώρα πουσυνέλαβε την ιδέα του ανακάλυψε ένα καινούργιο είδος; Την φαρσοκωμωδία του παραλόγου..
   Από χτεςτο βράδυ μέσω του κλίματος των media η χώρα πανηγυρίζει. Οι μετριοπαθείς «σοβαροί» αναλυτές μας μιλούν για τη λογική που επικράτησε αυτές τιςκρίσιμες ώρες, οι «χρωματισμένοι» επιφορτισμένοι ρεπόρτερ  για τα βήματα καλής θέλησης που έκαναν οιδικοί τους και για την επικοινωνιακή νίκη ή έστω μικρότερη απώλεια του «ηγέτη»που στηρίζουν, οι χωρίς καμία ενημέρωση βουλευτές σε ελαφρές και άνευ ουσίαςδηλώσεις να τονίζουν πως “η σωτηρία της χώρας προέχει, δεν είναι ώρα ναμιλήσουν χάριν της πατρίδος αλλά δεν ξεχνούν τι έχει κάνει ο αντίπαλος”, και τογαϊτανάκι του θιάσου δεν έχει σταματημό. Μια παράσταση που ξεκίνησε από τηνΠαρασκευή με την παρωδία της ψήφου εμπιστοσύνης για μια εβδομάδα – μιας και τηνΠαρασκευή θα επαναληφθεί..- και που δυστυχώς δεν τελείωσε σήμερα αλλά έχει πολλέςπράξεις ακόμα.
   Η νέα μέρα λοιπόν ξεκίνησε. Σοφός, και πρώτοςτη τάξη υποψήφιος για να οδηγήσει τη χώρα μέχρι τις εκλογές  –αν ασφαλώς δεχτεί κιόλας- ο κ. ΛουκάςΠαπαδήμος.  Με εμπειρία στην Ευρώπη από τηθέση του αντιπροέδρου της ΕΚΤ, υπερκομματικά αποδεκτός και με τα mediaνα έχουν φροντίσει εδώ και καιρό για την «αγιογραφία» του.  Ο άνθρωπος που το κύρος του δεν έχει σχέση μετο σάπιο σύστημα και θα οδηγήσει αυτές τις κρίσιμες ώρες τη χώρα να ξεπεράσειτο αδιέξοδο.  Άφθαρτος ; Εξω-συστημικός ;  Χωρίςευθύνη για τη σημερινή κατάσταση;    
   Μήπως ωςΔιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο της μεγαλύτερης αναδιανομήςπλούτου υπέρ των ελαχίστων στη χώρα, και μεγαλύτερου ατιμώρητου σκανδάλου –ίσωςκαι σε παγκόσμια κλίμακα-, αυτής του Χρηματιστηρίου, έχει ευθύνες ;
   Μήπωςεπί των ημερών του τη στιγμή που το Χρηματιστήριο άρχισε να καταρρέει και με τηδική του υπογραφή  πάρθηκε η απόφασητριπλασιασμού του ποσού των μετοχοδανείων για να διατηρήσουν ενεχυριάζοντας τιςμετοχές τους οι μεγαλομέτοχοι το ποσοστό τους ; Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ημερησίας στις 28/3/2001 που αφορούσε τις χορηγήσεις από τις τράπεζες του ποσούτων 510 Δισεκατομμυρίων δραχμών αναφέρεται πως : “Aντιστοίχως, σε μεγαλομετόχους ή επιχειρήσεις χορηγήθηκαν συνολικά 370δισ. δρχ., ποσό όπως σημείωσε «μικρό σε σχέση με τον καθολικό τζίρο»,προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Oι πιστώσεις αυτές, σύμφωνα με τον κ.Παπαδήμο, είναι ασφαλείς καθώς έχουν παραχωρηθεί με ενέχυρο μετοχές καιτίτλους, αξίας πολύ σημαντικότερους από αυτές των δανείων” . Η συνέχειαγνωστή στους πάντες. Οι τιμές των μετοχών ξευτελίστηκαν, οι μεγαλομέτοχοι δενεπέστεψαν ποτέ τα ποσά αυτά εγκαταλείποντας τις εταιρίες τους στις πιστώτριεςτράπεζες που πρόσθεσαν στο χαρτοφυλάκιο τους πλειοψηφικά πακέτα εταιριών πτωχυμένων  κ.ο.κ. Όλα αυτά υπό την εποπτεία και τηνυπογραφή του σημερινού πρώτου εκλεκτού υποψήφιου κοινής αποδοχής πρωθυπουργούπου θα βάλει τάξη στη χώρα. Η καλύτερα, αυτού που δεν θα ταράξει τα νερά και θαδιατηρήσει την ισσοροπία..
   Οι πολιτικές εξελίξεις  των τελευταίων ημερών έδωσαν απαντήσεις σεαρκετά ζητήματα. Απαντήσεις που ήδη γνωρίζαμε. Οι προσωπικές φιλοδοξίες όμως τωνπολιτικών μας ταγών του δικομματισμού καθώς και η ανάγκη αυτοσυντήρησης τουπολιτικού μας συστήματος αποκάλυψαν με τον πιο «εκκωφαντικό» τρόπο την πολιτικήγύμνια τους.
    Ξαφνικά,η χωρίς διαπραγμάτευση επιβαλλόμενη νέα δανειακή σύμβαση έγινε η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους.  Η ανάγκη συνέχισης του ίδιου τρόπου διαχείρισης,εγκλωβισμένο σε εκβιασμούς, «στοιχεία» και μαύρες σελίδες του ένοχου παρελθόντοςαπό τους ίδιους που ασέλγησαν στακρατικά έσοδα δημιουργώντας το κρατικό έκτρωμα του παρόντος, ονομάστηκε ως η σώφρονα πολιτική λύση. Οι πανηγυρισμοίγια της συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας σε μια Ευρώπη που λόγω ακριβώς της εφαρμογήςαυτών των πολιτικών αποσυντίθεται, και στην οποία η χώρα –μαζί με τις υπόλοιπεςτου νότου- δεν έχει λόγο σε κανένα κέντρο αποφάσεων, ονομάστηκε συνέχιση του οράματος.
   Κυρίως όμωςη γνώμη του εκλογικού σώματος μεταφράστηκε σε επικίνδυνη προοπτική και πολυτέλειαμιας και κρίνεται από όλο το σύστημα εξουσίας ανώριμος να αποφασίσει για το μέλλον του.  Αυτό που ήδη έχει υποθηκευτεί, και βυθίζει έναολόκληρο λαό ανήμπορο σε κατάθλιψη.   Όμηροι  χωρίς ελπίδα, υποταγμένοι λίγο πριν την οριστικήεξαθλίωση και με τα δολοφονημένα όνειρα να στοιχειώνουν το μέλλον. Το μέλλονμιας γενιάς που δεν της δόθηκε  ηδυνατότητα να ελπίζει..  

Αποχή..Ο επινίκιος “αυτισμός” των μεγάλων χαμένων ..

   Η Κυριακή των νικητών έλαβε τέλος και από σήμερα ξεκινά η μάχη των μεγάλων χαμένων. Η μεγάλη κερδισμένη, η στρεβλή, και παραμορφωμένη συστημική μας «δημοκρατία» του 50%, μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Κανένα μνημόνιο, κανένα δίλλημα και καμία στέρηση δικαιώματος δεν μπορεί να ξυπνήσει ένα λαό που κοιμάται -αν δεν έχει ήδη πεθάνει- μαζί με τη χρεοκοπία του. Ο λαός δέχεται να εκτιμηθεί, να αναλυθεί και εν τέλει να καταταχθεί η αποχή του κατά το δοκούν και ανάλογα με το ποιος από τους νικητές προβεί στην ανάλυση. Υποταγμένος στη μοίρα του πολιτικού ραχατιού με τον οποίο έχει ποτιστεί, απόλαυσε τον αντιστασιακό καφέ του την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα και το βράδυ άκουσε υπερήφανος όλους να του χαϊδεύουν τα αυτιά για την πράξη ευθύνης του να απέχει. Τι και αν τον αποθέωναν όλοι αυτοί που τον έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση; Τι και αν μιλούσαν εξ ονόματος του όλοι οι τρόφιμοι  ενός συστήματος «εκμετάλλευσης» του δημοσίου χρήματος που σε μια κανονική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι τρόφιμοι σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Τι και αν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και αναλυτές του μιλούσαν με την ψυχολογία του ναυαγού που μόλις σώθηκε από τη σύγκρουση από το παγόβουνο; Τι τελικά, κι αν μιλούν εξ ονόματος του όλοι αυτοί που έτρεμαν την ετυμηγορία του και ονειρευόντουσαν την αποχή του για να αθωωθούν στην εκλογική κολυμβήθρα;

    Ο λαός θέλει «γλείψιμο» και κολακεία ανεξαρτήτως του ποιος του το προσφέρει. Εξάλλου ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις, προβληματίζεται πολιτικά με Λαζόπουλο, έχει στο σπίτι του ένα δίσκο του Θεοδωράκη  και υπήρξε μέλος μιας φοιτητικής κίνησης στο παρελθόν. Γιατί να σηκωθεί να πάει να ψηφίσει άκυρο ή λευκό δίνοντας το μήνυμα πως ναι μεν είναι αηδιασμένος αλλά είναι ΚΑΙ παρών; Γιατί να πάει να ψηφίσει  έναν υποψήφιο σε διαφορετικό από αυτό του, πολιτιστικού  και οικονομικού του βιασμού κόμμα, ή έστω έναν υποψήφιο που στέκεται απέναντι από  τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο και  εκφραστή της μιζέριας του πρώην εκλεγμένο;  

    Αυτό προϋποθέτει  συμμετοχή, ταλαιπωρία, ουρές ενδεχομένως,  δυσκολία στο παρκινγκ και είναι Κυριακή, ημέρα ραστώνης. Υπάρχει και ο κίνδυνος να πρέπει μετά να συνεχίσει αυτή του την πράξη της συμμετοχής και είναι πολύ κουρασμένος από τα βάρη που του φόρτωσαν αυτοί που τον αποθεώνουν. Πρέπει να είναι δυνατός για να ανταπεξέλθει στα νέα μέτρα, στη νέα υποβάθμιση και στην επερχόμενη ανακοίνωση της αναθεωρημένης του χρεοκοπίας. Πρέπει να κρατήσει την αγανάκτηση του για να την κάνει ψήφο προσδοκίας στον επόμενο ηγέτη που θα του παρουσιάσει ως σωτήρα το σύστημα εξουσίας, τον επόμενο καρπό του δικομματικού σωλήνα. Τότε που θα ξανασυναθροίσει την ψήφο του με αυτή των καταταγμένων «προβάτων» του υπόλοιπου 50% που δεν νοείται να αγνοήσουν τη συσπείρωση που τους “επέβαλε” ο αρχηγός, και των κομματικών μελών που έχουν ταυτίσει τη ζωή την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία κάτω από τη σημαία της παράταξης που τους «βολεύει».       

     Ως τότε όμως θα διατηρεί την οργασμική του πολιτικά ψευδαίσθηση πως αποτελεί τη σκεπτόμενη σιωπηρή πλειοψηφία και τον καταλύτη στις εκλογές που δε θα αργήσουν υπό το βάρος της τραγικής σημερινής κατάστασης και της ανικανότητας των πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα επέλεξε για να διαχειριστούν ή να αντιπολιτεύονται.  Είναι όμως “Νικητής” στην μάχη ενός ακήρυχτου πολέμου που σήμερα ακούει τους επινίκιους ύμνους αγνοώντας το πιο σημαντικό. Πως η μάχη ήταν τελικά ενάντια στον εαυτό του κάνοντας τελικά τη νύχτα των πολλών νικητών ως τη νύχτα των μεγάλων χαμένων..   

Δημότης Αθηναίων. Το καθήκον απέναντι σε έναν «πετυχημένο» Δήμαρχο…

   Είμαι Δημότης Αθηναίων. Κατά διαβολική σύμπτωση από αυτούς που μένουν στο δήμο που ψηφίζουν μιας και οι περισσότεροι συγγενείς μου που ψηφίζουν στο ΔΑ κατοικούν εκτός αλλά ψηφίζουν εδώ. Μαζί με εμένα και τόσους άλλους σαν και εμένα κατοικούν αλλά ΔΕΝ ψηφίζουν για διάφορους λόγους πάρα πολλοί άστεγοι, πάρα πολλοί μετανάστες ή λαθρομετανάστες ή όπως αλλιώς τους έχουμε κατατάξει. Αλλά δεν πειράζει μάλλον μιας και για το Δήμαρχο μας και τη δημοτική αρχή ΔΕΝ υπάρχουν άρα πώς να έχουν δικαίωμα ψήφου αν δεν υπάρχουν ;

Δεν έχω παράπονο από το Δήμαρχο μου, ούτε από τη δημοτική αρχή.

   Μπορεί να μένω στο κέντρο και να μην έχω παρκινγκ όμως πληρώνω κανονικά τις κλήσεις μου από τη δημοτική αστυνομία μιας και αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της και τον κάνει πολύ καλά και με σύστημα. Εξάλλου ο Δήμαρχος προθυμοποιήθηκε να φτιάξει κάποια παρκινγκ στη θέση κάποιων πάρκων όμως τα ξένα και ντόπια συμφέροντα δεν του επέτρεψαν.

    Δεν έχω επίσης παράπονο ούτε από τα δημοτικά τέλη που πληρώνω μέσω της ΔΕΗ. Πρόπερσι που είχα κι εγώ ένα μαγαζί και έκλεβα το κράτος,  ο Δήμος μου αποφάσισε και άλλαξε όλα τα πεζοδρόμια δύο φορές λόγω λάθους- που προφανώς δεν ευθύνεται- με ένα καταπληκτικό σύστημα που πήρε μόλις 6 μήνες για μια ακτίνα 1.5 χιλιομέτρου. Το δρόμο μπροστά τον έφτιαχνε άλλος φορέας το ίδιο εξάμηνο. Τελικά  το πρόβλημα λύθηκε με την παρέμβαση των καναλιών που φώναξαν κάτι αλήτες, κάτι πολύ χρήσιμο στις τηλε -δημοκρατίες. Όχι οι αλήτες βέβαια αλλά οι κάμερες. Το αποτέλεσμα όμως δικαιώνει την προσπάθεια μιας και απολαμβάνω τις βόλτες μου στα πλατιά και καθαρά πεζοδρόμια της πόλης μου όταν βέβαια δεν σκοντάφτω σε τραπεζάκια που έκαστο είναι και ένα πρόσοδο τόσο απαραίτητο, και φυσικά όταν είναι μέρα και υπάρχει φώς. Εξάλλου δεν είμαστε και στη Σκανδιναβία να έχουμε μακρά νύχτα οπότε ποιος ο λόγος να καταναλώνουμε ενέργεια και λάμπες;

   Μου αρέσει επίσης που μπορώ όταν έχω χρόνο και απολαμβάνω τον καφέ μου στην πλατεία Ομονοίας, το μεταξουργείο, την Πατησίων ,την Κυψέλη, τις πλατείες της κάτω από την Ομόνοια πόλης, με τα τόσα όμορφα αναπαλαιωμένα νεοκλασικά κτήρια, το υπέροχο γκρίζο χρώμα, την ανεπτυγμένη αισθητική  των αφαιρετικών παρεμβάσεων του δήμου. Και μετά να συνεχίζω την βόλτα μου περπατώντας  με τόση ασφάλεια από την οδό Αθηνάς περνώντας μπροστά και από το δημαρχείο, και να καταλήγω στα πολιτιστικά κέντρα στο Γκάζι, στου Ψυρρή, φτάνοντας μέχρι το Θησείο. Θα ήθελα περισσότερες άδειες βέβαια για τραπεζάκια και καφέ στην Αρεοπαγίτου που είναι ένας άδειος δρόμος αλλά ελπίζω στην επόμενη τετραετία.  Όπως φυσικά και στο ανεκμετάλλευτο φιλέτο του Φιλοπάππου.

   Με τη δημοτική αρχή μου συμφωνώ και σε ένα ακόμα ζήτημα. Τόσο εγώ όσο και αυτή, θεωρούμε πως το πράσινο είναι πολύ υπερτιμημένο. Υπάρχουν εξάλλου τόσες άλλες προτεραιότητες πριν από αυτό που ο Δήμαρχος φροντίζει, όπως το χρέος του Δήμου που απ ότι λένε είναι ανάμεσα στα 113 μέχρι 203 εκατομμύρια, ανάλογα με το ποιος υποψήφιος μιλάει.   Τι θα προσφέρει λοιπόν ένας χώρος πρασίνου που είναι και αντιαισθητικός και ανόμοιος σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη μου; Πόσα έσοδα μπορεί να φέρει στο Δήμο; Ποιός θα το φροντίζει σε εποχή κρίσης;  Οι οικολογικοί λαϊκισμοί είναι για αυτούς που ψάχνουν ψήφους και όχι για τον παντοδύναμο Δήμαρχο μας κύριο Κακλαμάνη και καλά κάνει και τους αγνοεί.

  Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το έργο του Δήμου μας  στον πολιτισμό, τις κοινωνικές υπηρεσίες, της παρεμβάσεις του και τόσα άλλα. Μια απλή βόλτα όμως πιστεύω πως αρκεί για να καταλάβει κανείς πως ο σημερινός δήμαρχος είναι άξιος συνεχιστής των προκατόχων του στο θώκο.     

   Επειδή η ψήφος είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για αυτά που έχει συνεισφέρει στην ποιότητα ζωής μου, αλλά εκτός από ιερή είναι και μυστική, δεν θα αναφέρω τι θα ψηφίσω αλλά μπορώ να τον διαβεβαιώσω πως θα κάνω το καθήκον μου όχι ακριβώς όπως το έκανε αυτός για μένα ως δημότη, αλλά όπως θα ονειρευόμουν να κάνουν οι συνδημότες μου για αυτόν. Να ξεκουμπιστεί από την πόλη. ΌΜΩΣ, αν και δυστυχώς τα όνειρα απέχουν τόσο πολύ από την πραγματικότητα και παρότι φαίνεται πως  θα είναι ξανά ο δήμαρχος μου, εγώ θα συνεχίσω να ονειρεύομαι…

Εκλογές Νοεμβρίου. Ένα μεγάλο στοίχημα για εμάς και όχι για τα κόμματα

   Από τον αστερισμό της καλοκαιρινής ραστώνης μπαίνουμε σιγά-σιγά στον αστερισμό των αυτόδιοικητικών εκλογών. Τις εκλογές τοπικών αρχόντων που- όπως έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν και θα ακούσουμε άλλες τόσες τον επόμενο μήνα- «πλαταίνουν» τη δημοκρατία δίνοντας βήμα και ρόλο σε απλούς πολίτες να εμπλακούν με τα κοινά. Αρκεί αυτοί οι «απλοί» πολίτες να ενταχθούν στο συνδυασμό που θα πάρει το κομματικό χρίσμα και θα ηγείται από ανθρώπους που, είτε έχουν αποτύχει να εκλεγούν βουλευτές αλλά διαθέτουν τοπικά μια «δεξαμενή» ψηφοφόρων ,ή αποτελούν εν ενεργεία βουλευτές που παίζουν το ρόλο του καμικάζι μιας εκλογικής αναμέτρησης λόγω της άμεσης πρόσβασης και στήριξης τους από τα ΜΜΕ, είτε ως είθισται να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, αποτελούν μωροφιλόδοξους πολιτικούς αριβίστες που αποσκοπούν στην πολιτική τους ανέλιξη στα ηγετικά κομματικά κλιμάκια επενδύοντας στην αυτοδιοίκηση και στους αλληλένδετους με την κομματοκρατία μηχανισμούς της. Ανεξάρτητοι, νέοι ή έμπειροι, με όραμα για την πόλη ή την περιφέρεια που συνήθως δεν κατοικούν, χωρίς πρόγραμμα και με δεσμεύσεις ευχολογίων που κρατούν μέχρι την επομένη των εκλογών, θα αναλωθούν σε συζητήσεις επί συζητήσεων εμπλουτισμού του πανάκριβου τηλεοπτικού χρόνου. Κανείς απερχόμενος δεν θα κάνει απολογισμό πεπραγμένων και οικονομικής διαχείρισης, κανείς δε θα αναφερθεί στη σχέση του με το κόμμα που έδωσε το χρίσμα και κανείς δε θα αναφερθεί στα νέα δεδομένα της αυτοδιοίκησης μετά την ψήφιση του σχεδίου Καλλικράτη που οι περισσότεροι εξάλλου γνωρίζουν ως όνομα αλλά αγνοούν ως ουσία ακόμα και αν ως βουλευτές κάποιοι τον ψήφισαν ή καταψήφισαν.

   Η κρίση του πολιτικού συστήματος κράτησε μόλις μια βδομάδα του Μαΐου και τόσο το κυβερνών όσο και τα υπόλοιπα κόμματα, επιλέγουν τους υποψήφιους και την προεκλογική τους πολιτική με την ίδια συνταγή των προηγούμενων αναμετρήσεων. Η λεκτική, η στόχευση αλλά κυρίως τα παιχνίδια των εσωκομματικών τους ισορροπιών ακολουθούν τη χρόνια μικροπολιτική τους αντίληψη και νοοτροπία να μας αντιμετωπίζουν ως ανεγκέφαλους ψηφοφόρους αγκυλωμένους στα κομματικά στεγανά .

   Το δικό μας «πάγωμα» που ακολούθησε τη μετά μνημόνιο εποχή και όλα όσα αυτή έφερε και θα φέρει σε όλα τα επίπεδα της ζωής και της ελευθερίας μας, έχει εκληφθεί ως παγιωμένη θέση ενός λαού που δεν αντιδρά και μπορεί να χαλιναγωγηθεί εύκολά από τα ΜΜΕ και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Η κάθαρση έγινε μια απλή παρέλαση «αθώων» νομικά καρικατούρων στις κάμερες καθώς βγαίνουν από τις στημένες επιχορηγούμενες από τον προϋπολογισμό της βουλής εξεταστικές επιτροπές, και η συμπεριφορά ολόκληρου του σάπιου πολιτικού μας συστήματος έχει επανέλθει πλήρως στην ντροπιαστική του νομοτέλεια.

   Οι επερχόμενες εκλογές αποτελούν ένα μεγάλο στοίχημα. Όχι για τα κόμματα εξουσίας και ντροπής που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση αλλά για εμάς τους ίδιους. Αν τους «επιβραβεύσουμε» με την ψήφο μας θα έχουμε ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για ένα ακόμα πιο ζοφερό αύριο. Κυρίως όμως, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Εκλογές και Δημοσιογράφοι. Ο Βασιλιάς Πέθανε , ζήτω ο Βασιλιάς..

Βρισκόμαστε στην Τρίτη μέρα μετά τις εκλογές και έχουμε διαβάσει ήδη στον τύπο εκατοντάδες αναλύσεις για το κυριακάτικο αποτέλεσμα. Ή για την ακρίβεια, μια ίδια ανάλυση από τους σταθερούς «έγκριτους» εκφραστές της 4ης εξουσίας. Για την απελθούσα κυβέρνηση και την τραγική προεκλογική της καμπάνια, για τα σκάνδαλα που δεν τιμωρήθηκαν, για τις ευθύνες της αλαζονείας, για το Γιώργο Παπαντρέου που πέτυχε μια προσωπική νίκη και τόσα άλλα επιμέρους. Η αναπάντεχη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα δεν άφηνε περιθώριο για αμφισβήτηση του μέχρι πρότινος λίγου Γιωργάκη. Το έργο το είχαμε ξαναδεί όταν με το ποσοστό του 2004 όταν ο λίγος Κωστάκης έγινε Κώστας. Και μέχρι την Κυριακή αποτελούσε το δυνατό χαρτί της ΝΔ από τους ίδιους πάντα.. Μετά τα αποτελέσματα, τον αδύναμο κρίκο. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.. Και ασφαλώς με τη βοήθεια των έγκριτων δημοσκόπων και αναλυτών -που για άλλη μια φορά έπεσαν έξω- διαβάζουμε για τις μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος από δεξιά προς τα αριστερά, για την πολυσυλλεκτικότητα του Γιώργου, για την ιδεολογική προσέγγιση των νέων ψηφοφόρων κλπ. Παράλληλα, για το «χαμένο κέντρο» του άλλοτε επίσης πολυσυλλεκτικού Κώστα και τόσα άλλα που το μόνο που αποσκοπεί είναι να διατηρήσει τη δική τους θέση ως αλάθητων κριτών των πάντων. Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών είναι πως ο απελθών πρωθυπουργός πρόδωσε το όραμα που είχε εμπνεύσει. Γιατί μετά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο μόνος αρχηγός που πίστεψαν σε αυτόν όχι μόνο οι οπαδοί του αλλά όλοι οι έλληνες. Όχι ότι θα κάνει τη χώρα παράδεισο. Αλλά ότι είχε όλα εχέγγυα να βάλει ένα τέλος στο παλιό κυβερνο-κομματικό ρουσφετολογικό σύστημα. Γιατί είχε να κυβερνήσει μόνο για την υστεροφημία του και να αποδείξει πως δεν είναι πρωθυπουργός λόγω του επωνύμου του. Και επειδή απέτυχε καταποντίστηκε. Όχι για αυτά που έκανε ,αλλά για αυτά που δεν έκανε. Και όταν προδίδεις την εμπιστοσύνη κάποιου που σε πιστεύει αυτός σε τιμωρεί. Ο νέος πρωθυπουργός ξεκινά από την ίδια αφετηρία, τα ίδια εχέγγυα, και λόγω της αποτυχίας του προκατόχου του, με ακόμα μικρότερες προσδοκίες. Αν πετύχει η όχι θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Αν προσπαθήσει, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και ιδεοληψιών θα πάρει και αυτός τη δεύτερη ευκαιρία του. Τα υπόλοιπα, όχι πως δεν έχουν βάση, αλλά είναι αναλύσεις για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο και τις εφημερίδες τους. Και για να χαϊδεύουν τα αυτιά της λεγόμενης σταθερής κομματικής βάσης που ευτυχώς με τα χρόνια συρρικνώνεται..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Λευκές Επιταγές…..

Μετά τη «λευκή επιταγή» διακυβέρνησης της χώρας από τον Κώστα Καραμανλή το 2004, ήρθε χθές η σειρά του Γεωργίου Παπανδρέου να παραλάβει τη δική του. Τιμωρήσαμε σκληρά τη ΝΔ και τον αρχηγό της που μας πρόδωσε τα οράματα μας, και φέραμε το ΠΑΣΟΚ και το νέο μεσσία να μας ικανοποιήσει τα νέα μας οράματα. Κι αν μας απογοητεύσει και αυτός, θα ξαναφέρουμε τη ΝΔ με μεγαλύτερο ακόμα ποσοστό διαφοράς για να μάθει. Εμείς δε θα έχουμε ευθύνες. Αυτοί θα έχουν που δεν ανταποκρίθηκαν. Εξάλλου εμείς την επιταγή μας τη δώσαμε. Οι Μ.Χρυσοχοΐδης, Ανδρέας Λοβέρδος, Γιώργος Φλωρίδης Χρήστος Παπουτσής, Ευάγγελος Βενιζέλος, Κώστας Σκανδαλίδης, Αννα Διαμαντοπούλου και αρκετοί άλλοι υπουργοί της περιόδου 2000-2004, έμαθαν από την τιμωρία που τους βάλαμε πριν από 5μιση χρόνια. Τώρα θα αναλάβουν τα υπουργεία τους και θα μας κυβερνήσουν με το νέο όραμα. Ίσως όχι σεμνά και ταπεινά ,μιας χορτάσαμε από αυτά τα τελευταία χρόνια, αλλά κάπως έτσι. Η ΝΔ θα ασκήσει -όπως το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία διακυβέρνησης της – το καθήκον της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι : Κάνουμε συμμαχίες γύρω από τους δυνατούς για να είμαστε μπροστά, ασχολούμαστε με την εσωστρέφεια μας και που και που ζητάμε εκλογές. Εξάλλου αργά η γρήγορα ο λαός θα καταλάβει ότι τελικά ότι δεν φταίγαμε και θα μας ξαναφέρει. Κι αν έχετε να μας προσάψετε κάτι μεμπτό από τη διακυβέρνηση μας, κάντε εξεταστική επιτροπή και παραγράψτε μας. Το ΚΚΕ που κατάφερε όπως ακούσαμε χθές να διατηρήσει την τρίτη θέση -ομολογουμένως πολύ μεγάλο κατόρθωμα εν μέσω οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής κατάστασης στη χώρα μας!!!!!!!!-, θα κάνει τον αγώνα του με τις ξεχωριστές του πορείες να κάνει το ποσοστό του λίγο μικρότερο αλλά πιο αγωνιστικό. Είπαμε όμως , η κατάσταση δεν ευνοεί την αριστερά και αυτοκριτική να κάνουν τα κανάλια και όχι ο Περισσός. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ΣΥΝ και ΡΙΖΑ ή τέλος πάντων θα δούμε προς τα πού θα πάει. Εξάλλου δεν ήξερε και ποτέ άρα προφανώς δεν είναι μεμπτό. Ο σκοπός επετεύχθη κα μπήκαμε. Ο ΛΑΟΣ μιας και δεν μπορεί να μας προσφέρει την Πόλη ή την αυτοδυναμία στην πολυκατοικία, θα μας προσφέρει τουλάχιστον την παιδεία μέσα από τις αγορεύσεις του Άδωνη Γεωργιάδη και του Γεωργίου Ανατολάκη . Και εμείς που έχουμε κάνει το καθήκον μας θα αρχίσουμε από σήμερα να κατηγορούμε τους ίδιους πολιτικούς που άλλοι μάλλον ψηφίζουν και να μεμφόμαστε την οικογενειοκρατία και τα τζάκια. Γιατί εμείς δε φταίμε.. Εμείς «επιταγές» δίνουμε… Απλά και αυτό είναι και το μόνο παρήγορο των χθεσινών εκλογών, πλέον τις δίνουμε με μικρότερη διάρκεια..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ