Η Κυριακή των νικητών έλαβε τέλος και από σήμερα ξεκινά η μάχη των μεγάλων χαμένων. Η μεγάλη κερδισμένη, η στρεβλή, και παραμορφωμένη συστημική μας «δημοκρατία» του 50%, μπορεί πλέον να κοιμάται ήσυχη. Κανένα μνημόνιο, κανένα δίλλημα και καμία στέρηση δικαιώματος δεν μπορεί να ξυπνήσει ένα λαό που κοιμάται -αν δεν έχει ήδη πεθάνει- μαζί με τη χρεοκοπία του. Ο λαός δέχεται να εκτιμηθεί, να αναλυθεί και εν τέλει να καταταχθεί η αποχή του κατά το δοκούν και ανάλογα με το ποιος από τους νικητές προβεί στην ανάλυση. Υποταγμένος στη μοίρα του πολιτικού ραχατιού με τον οποίο έχει ποτιστεί, απόλαυσε τον αντιστασιακό καφέ του την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα και το βράδυ άκουσε υπερήφανος όλους να του χαϊδεύουν τα αυτιά για την πράξη ευθύνης του να απέχει. Τι και αν τον αποθέωναν όλοι αυτοί που τον έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση; Τι και αν μιλούσαν εξ ονόματος του όλοι οι τρόφιμοι ενός συστήματος «εκμετάλλευσης» του δημοσίου χρήματος που σε μια κανονική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι τρόφιμοι σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Τι και αν όλοι οι αυτόκλητοι υπερασπιστές και αναλυτές του μιλούσαν με την ψυχολογία του ναυαγού που μόλις σώθηκε από τη σύγκρουση από το παγόβουνο; Τι τελικά, κι αν μιλούν εξ ονόματος του όλοι αυτοί που έτρεμαν την ετυμηγορία του και ονειρευόντουσαν την αποχή του για να αθωωθούν στην εκλογική κολυμβήθρα;
Ο λαός θέλει «γλείψιμο» και κολακεία ανεξαρτήτως του ποιος του το προσφέρει. Εξάλλου ψηφίζει στις δημοσκοπήσεις, προβληματίζεται πολιτικά με Λαζόπουλο, έχει στο σπίτι του ένα δίσκο του Θεοδωράκη και υπήρξε μέλος μιας φοιτητικής κίνησης στο παρελθόν. Γιατί να σηκωθεί να πάει να ψηφίσει άκυρο ή λευκό δίνοντας το μήνυμα πως ναι μεν είναι αηδιασμένος αλλά είναι ΚΑΙ παρών; Γιατί να πάει να ψηφίσει έναν υποψήφιο σε διαφορετικό από αυτό του, πολιτιστικού και οικονομικού του βιασμού κόμμα, ή έστω έναν υποψήφιο που στέκεται απέναντι από τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο και εκφραστή της μιζέριας του πρώην εκλεγμένο;
Αυτό προϋποθέτει συμμετοχή, ταλαιπωρία, ουρές ενδεχομένως, δυσκολία στο παρκινγκ και είναι Κυριακή, ημέρα ραστώνης. Υπάρχει και ο κίνδυνος να πρέπει μετά να συνεχίσει αυτή του την πράξη της συμμετοχής και είναι πολύ κουρασμένος από τα βάρη που του φόρτωσαν αυτοί που τον αποθεώνουν. Πρέπει να είναι δυνατός για να ανταπεξέλθει στα νέα μέτρα, στη νέα υποβάθμιση και στην επερχόμενη ανακοίνωση της αναθεωρημένης του χρεοκοπίας. Πρέπει να κρατήσει την αγανάκτηση του για να την κάνει ψήφο προσδοκίας στον επόμενο ηγέτη που θα του παρουσιάσει ως σωτήρα το σύστημα εξουσίας, τον επόμενο καρπό του δικομματικού σωλήνα. Τότε που θα ξανασυναθροίσει την ψήφο του με αυτή των καταταγμένων «προβάτων» του υπόλοιπου 50% που δεν νοείται να αγνοήσουν τη συσπείρωση που τους “επέβαλε” ο αρχηγός, και των κομματικών μελών που έχουν ταυτίσει τη ζωή την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία κάτω από τη σημαία της παράταξης που τους «βολεύει».
Ως τότε όμως θα διατηρεί την οργασμική του πολιτικά ψευδαίσθηση πως αποτελεί τη σκεπτόμενη σιωπηρή πλειοψηφία και τον καταλύτη στις εκλογές που δε θα αργήσουν υπό το βάρος της τραγικής σημερινής κατάστασης και της ανικανότητας των πολιτικών που έμμεσα ή άμεσα επέλεξε για να διαχειριστούν ή να αντιπολιτεύονται. Είναι όμως “Νικητής” στην μάχη ενός ακήρυχτου πολέμου που σήμερα ακούει τους επινίκιους ύμνους αγνοώντας το πιο σημαντικό. Πως η μάχη ήταν τελικά ενάντια στον εαυτό του κάνοντας τελικά τη νύχτα των πολλών νικητών ως τη νύχτα των μεγάλων χαμένων..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ 