Αναζητώντας τις προυποθέσεις μεταβολής της παθητικής στάσης ενός λαού που οδηγείται επί σφαγή, στην ενεργητική αντίδραση.

   Ένα ερώτημα που βασανίζει τους περισσότερους μαςείναι το ποια είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την παθητική στάση απότην ενεργητική αντίδραση ενός λαού. Όχι το ποια είναι τα αίτια για αυτή τημετάβαση. Αυτά είναι γνωστά και όλοι μας σε καφενειακού ή φιλολογικού επιπέδουσυζητήσεις μπορούμε να απαριθμήσουμε σωρεία επιχειρημάτων και αιτιών.

   Το ερώτημα έρχεται στο πότε και στο ποιεςείναι οι προϋποθέσεις για να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν τα στερεοτυπικά κλισέπου λένε πως «οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν», πως«αρκεί μία απλή και συνήθως πολύ μικρή αφορμή για να ξεκινήσει το ξέσπασμα»,πως «η πείνα είναι το μεγαλύτερο όπλο μιας επανάστασης», και άλλα πολλάαντίστοιχα. Σωστά μεν αλλά αποτελούν περισσότερο απαντήσεις σε προγενέστερεςκαι όχι κοινωνικοπολιτικά όμοιες καταστάσεις παρά στο πότε η αντίδρασημαζικοποιείται και φέρνει αποτέλεσμα.

   Στην ελληνική πραγματικότητα οι αφορμές έχουνπάψει από καιρό να αποτελούν τη σπίθα. Διαδέχονται η μία την άλλη μεκαταιγιστικούς ρυθμούς κατά απόλυτη αντιστοιχία με τα συναισθήματα μας. Φόβος, αβεβαιότητα,παραίτηση, απόγνωση, έλλειψη κουράγιου και προοπτικής, οργή.

   Οι ειδήσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά,τα μέτρα και ο τρόπος που έρχονται, αλλά κυρίως η στάση του πολιτικούσυστήματος απέναντι στην πραγματικότητα, βρίθουν από αφορμές. Δεν είναι μόνο ταισοπεδωτικά μέτρα αυτά καθ αυτά που αποτελούν την αφορμή. Η σημερινή κυβέρνησηεξάλλου έχει υπερβεί κάθε όριο αντιδημοκρατικότητας, παραβίασης των νόμων,αλαζονείας και ανικανότητας βυθίζοντας ένα λαό στην αδυναμία εύρεσης προοπτικής.Είναι η στάση ολόκληρου του πολιτικού μαςσυστήματος όπως εκφράζεται που μας κρατά εγκλωβισμένους και αίολους.  

  Από τη μία πλευρά,  ένας αποτυχημένοςπρωθυπουργός  μας τονίζει με κάθεευκαιρία πως θυσιάζεται ως σύγχρονη Ιφιγένεια για το κοινό καλό όταν ηκυβέρνηση του έχει καταστρατηγήσει κάθε είδους συνταγματική νομιμότητα. Έναςαποτυχημένος υπουργός οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χωρίς ίχνοςλογικής μεταθέτει το βάρος της δικής του ανικανότητας στους πολίτες με μέτραπου όχι μόνο οδηγούν στην εξαθλίωση, όχι μόνο είναι άδικα αλλά και ατελέσφορα.Δική του άλλωστε είναι η φράση πως η πτώχευση του λαού δεν έχει σχέση με τηνπτώχευση της χώρας εισάγοντας έτσι μια νέα θεωρία περί κρατών και πολιτών.  Μια κοινοβουλευτική ομάδα που αντιδράεπικοινωνιακά πριν ψηφίσει για «τελευταία φορά» οτιδήποτε της επιβληθεί.Στρατιωτάκια χωρίς ίχνος ευθύνης και προσωπικότητας.  Ένας αντιπρόεδρος που δεν χάνει ευκαιρία ναπροκαλεί το δημόσιο αίσθημα είτε με τις «σοφίες» του περί ευθυνών, είτε με τηναδυναμία του να πληρώσει τα μέτρα που ψήφισε….Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. 

Στην ίδια πλευρά όμως και μια αξιωματικήαντιπολίτευση που η ανικανότητα της σημερινής κυβέρνησης και η τραγικότητα τηςπραγματικότητας την έχει οδηγήσει στην αυτόαθώωση από τις ευθύνες της –λες καιδεν κυβέρνησε ποτέ τον τόπο- και αντιπολιτεύεται με εκθέσεις ιδεών ψηφίζονταςπαράλληλα τις περισσότερες επιλογές της κυβέρνησης. Διαφωνώντας όχι στον τρόποπολιτικής αλλά στο ότι η κυβέρνηση δεν υιοθετεί πλήρως τις δικές της θέσεις«σωτηρίας». Χωρίς λογική ελέγχου αλλά περιμένοντας το «φρούτο» να πέσει από τοδέντρο της εξουσίας και να πάρει τη θέση του αφού πρώτα σαπίσει.

   Από την άλλη πλευρά, μια αριστερά πουακολουθεί πιστά το αυτοκαταστροφικό της ιδιότυπο διαίρει και βασίλευε. Μόνο πουτα δικά της βασίλεια έχουν περιορισθεί σε εγκαταλελειμμένα χωρία που ο μόνοςλόγος που τα κρατάει «ζωντανά» είναι να μην αλλάξει θέσεις ο κοινοτάρχης και οιηγεσίες τους. Νόμος είναι το δίκιο της εκάστοτε σέχτας, της εκάστοτε «ηγετικής»ομάδας που αντιπολιτεύεται τους «ομοίους» της. Μια αριστερά που οραματίζεταιγενικόλογα τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου στο πολιτικό σύστημα τη στιγμή πουδεν υπάρχει καν δεύτερος μιας και Πασοκ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη αποτελούν ταμέρη του ίδιου πόλου απομονώνονταςτην ακόμα περισσότερο. Με μεγαλύτερο παράδειγμα την υπερψήφιση του νομοσχεδίουγια την παιδεία που έμοιαζε περισσότερο με επίδειξη αστικής νεοφιλελεύθερηςισχύος παρά με κοινοβουλευτική διαδικασία.

   Αν θελήσουμε λοιπόν να αναζητήσουμε τοπρόβλημα της παθητικότητας μας αυτό δεν είναι η έλλειψη αφορμών ή αιτιών. Σεόλη τη σύγχρονη ιστορία μας καλλιεργήσαμε το μύθο του αντιστεκόμενου λαού χωρίςόμως αυτή να αιτιολογείται. Η επτάχρονη χούντα της περιόδου 1967-74 αποτελεί τοπιο τρανό παράδειγμα. Μια light ξενόφερτη χούντα πουοι μόνοι που αντιστάθηκαν και βασανίστηκαν ήταν οι «γνωστοί» αριστεροί και ένατμήμα της νεολαίας. Το σύνολο του ελληνικού λαού βγήκε στους δρόμους ναυποδεχθεί τη δημοκρατία που θα έφερνε ο Καραμανλής αλλά αφού είχε πέσει ηχούντα… Η δημοκρατία ποτέ δεν ήρθε απόλυτα στη χώρα, ούτε ασφαλώς η απεμπλοκή απότην ξενοκρατία. Παρέμεινε μαζί με το σοσιαλιστικό όραμα που κράτησε μέχρι τηνεπόμενη των εκλογών του 1981 στις καλένδες. Αυτό όμως ουδέποτε ενόχλησε τονελληνικό λαό για να αντιδράσει. Απεναντίας και εν γνώσει και όχι άγνοια μας. γιαόσο διάστημα η οικονομική ευμάρεια –με δανικά ή μη-  κάλυπτε τις βιοποριστικές και καταναλωτικές μαςανάγκες και προωθούσε την «κοινωνική μας άνοδο» κάναμε τα στραβά μάτια στηνανομία ή την καταστρατήγηση της ισότητας των πολιτών . Ο ατομικισμός όχι μόνοαποτέλεσε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μας αλλά σιγά σιγά εξαφάνισε κάθε μορφήμαζικής –με την έννοια της ιδεολογικά πολυσυλλεκτικής- κινητοποίησης.

   Υπάρχει περίπτωση να υπερβούμε την λεπτήγραμμή που μας χωρίζει από την παθητικότητα και να αντιδράσουμε; Ναι μόνο πουοι προϋποθέσεις πλέον δεν αποτελούν προϊόν σκέψης ή συναίσθησης αλλά προϊόν βιασμούτων ονείρων μας. Γιατί για πρώτη φορά δεν βλέπουμε ελπίδα στο μέλλον. Γιατί τοσήμερα είναι χειρότερο από το χτες και καλύτερο από το αύριο. Κυρίως όμως γιατίμας βυθίζει σε ένα τέλμα που δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε διαφορετικά. Ήδη ημετανάστευση αποτελεί τη μόνη λύση για αυτούς που μπορούν λόγω έλλειψηςυποχρεώσεων να φύγουν.

   Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανσυνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ήδη στο +5, τότε ναι θα υπάρξει αντίδραση. Μόνοπου θα πρέπει να λειτουργήσουμε συλλογικά και το πρόβλημα έγκειται πως ποτέ μαςδεν μάθαμε την έννοια της συλλογικότητας. Ποτέ δεν εξομοιώσαμε τη μοίρα μας μετου διπλανού μας και ποτέ δεν τιθασεύσαμε τον ατομικισμό μας. Γίναμε ένα κοπάδιθυμάτων που οδηγείτε επί σφαγή  προχωρώνταςκαι περιμένοντας το θαύμα. Κοπάδι όμως που δεν κοιτά την κοινή του μοίρα αλλάαποτελεί άθροισμα μεμονωμένων «προβάτων» που περιμένει το δικό του θαύμα. Και δυστυχώςόποιος πιστεύει στα θαύματα είναι πολύ εύκολο να πειστεί ξανά από τους δήμιουςπου θα τον «ξανασώσουν». Και αυτή τη φορά η «σφαγή» θα είναι και ητελειωτική , και αν την ώρα της «σφαγής» υπάρξει αντίδραση αυτή θα είναι βίαιη επι δικαίων και αδίκων. Και τα μεγάλα θύματα θα είμαστε για άλλη μια φορά εμείς οι ίδιοι..

ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ. (Εναλλακτικός τίτλος.. Ποιος δουλεύει ποιόν:)

   Εν αντιθέσει με την επηρεασμένη από τη γκρίζα  νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα των ΜΜΕ κοινή γνώμη, η χώρα όχι μόνο δεν παραπαίειαλλά επιτέλους έχουν μπει οι βάσεις και τα θεμέλια για την εγκαθίδρυση τουΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ στον ταλαιπωρημένο από ξένες παρεμβάσεις τόπο μας, αλλά και τημεταλαμπάδευση του στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Η σημερινή κυβέρνηση μεμεθοδευμένα και σταθερά βήματα όχι μόνο ανακάλυψε τον τέταρτο δρόμο προς  το σοσιαλισμό, αλλά έχει φέρει  όλη την αριστερά –και πρωτίστως το ΚΚΕ -σε έναμεγάλο αδιέξοδο, μιας και το χρονικό διάστημα που κατάφερε αναίμακτα -και χωρίςτην εφαρμογή της παραδοσιακής τροτσκιστικής αντίληψης περί  ρήξεων- να βάλει τη χώρα σε σοσιαλιστικόδρόμο, αποτελεί τη μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία του τελευταίου αιώνα. Μέσα σεδύο μόλις χρόνια κατάφερε:
– Νααπαλλάξει τους προλετάριους πολίτες της χώρας από τη μισθωτή σκλαβιά. Ήδη πάνω από200.000 προλετάριοι στον κατάπτυστο ιδιωτικό τομέα των πλουτοκρατώναπολαμβάνουν το δικαίωμα στην ελευθερία παίρνοντας μάλιστα και επίδομα της τάξηςτων 480 ευρώ.Ναεπιφέρει καίριο πλήγμα μέσω αυτής της απελευθέρωσης στην παραγωγικότητα τωνπλουτοκρατών που έντρομοι είναι έτοιμοι να απελευθερώσουν ακόμα περισσότερους.
– Νααπελευθερώσει τον πυρήνα της εργατικής τάξης (οικοδόμους και αγρότες) χτυπώνταςτο πρόβλημα της εργασιακής δουλείας στη ρίζα του. Η οικοδομική δραστηριότητα καιη αγροτική παραγωγή που τόσα χρόνια αποτελούσαν το θερμοκήπιο  δημιουργίας των νεοαστών μέσω του πλουτισμούεργολάβων και μεσαζόντων που εκμεταλλεύονταν το λαϊκό μόχθο, είναι πλέον σε αποσάθρωση
– Ναδιαλύσει τον αστικό ιστό των καταστηματαρχών που όχι μόνο πλούτιζαν απομυζώνταςτον εργατικό πλούτο, αλλά και εισήγαγαν στην αγορά καπιταλιστικά αγαθάαποχαύνωσης και πλαστής ευμάρειας, δίνοντας καίριο πλήγμα στον επιβαλλόμενο απόξένα κέντρα ιμπεριαλιστικό καταναλωτισμό
– Ναπερικόψει προς το παρόν τις παροχές στο δημόσιο τομέα μιας και έρευνες τουΙΣΤΑΜΕ κατέδειξαν πως όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι επιρρεπής στονδυτικότροπο καταναλωτισμό, αλλά αποτελούν και τον κύριο πελάτη των αιμοσταγώντραπεζιτών.
– Ναεπιφέρει κοινωνική δικαιοσύνη μέσω της κρατικοποίησης της ακίνητης περιουσίας.Με τα συνεχή μέτρα επιβολής φόρου στα ακίνητα όχι μόνο χτυπάει τους έχοντες στοκαπιταλιστικό όνειρο απόκτησης κατοικίας τη στιγμή που ο λαϊκός κόσμος μοχθείγια να πληρώσει το νοίκι, αλλά και μέσω των επερχόμενων κατασχέσεων τα ακίνηταθα περιέλθουν στο κράτος.
– Νααποσαθρώσει το τραπεζικό σύστημα που απομυζά τον εργατικό αποταμιευτικό μόχθοπου όχι μόνο απειλείτε με  λουκέτο, αλλάυπό την πολιτική μιας υποτιθέμενης ελεγχόμενης χρεοκοπίας να περάσει όλο τοτραπεζικό σύστημα στα χέρια του κράτους.
– Ναπροστατεύσει τη νεολαία από το δηλητήριο των αντιδημοκρατικών ιδεολογιών. Μέσω τηςκατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου και με δεδομένο πως μόνο ο σοσιαλισμόςπροωθεί τη δημοκρατία, η ελληνική νεολαία δεν θα υπόκειται σε αντιδημοκρατικήπροπαγάνδα.
– Ναδιώξει τους πλουτοκράτες και τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό και τα γεμάταεργατικό αίμα χρήματα τους να μην λιπαίνουν την ελληνική οικονομία.
– Κατάφερεεκμεταλλευόμενη την ευκαιρία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και τουελληνικού ρόλου σε αυτή, με το πρόσχημα της διάσωσης να ωθήσει τη δεξιά στηνυιοθέτηση προγραμματικών σοσιαλιστικών μέτρων που μόνο σε λεπτομέρειες επιφανειακούχαρακτήρα διαφέρουν από την εφαρμοθείσα πολιτική για να μην εξαφανισθεί από τονπολιτικό χάρτη. Με αποτέλεσμα, ακόμα και αν τα ξένα ιμπεριαλιστικά συμφέροντακαταφέρουν να υπνωτίσουν το προλεταριάτο και αποδοκιμάσει την κυβερνητικήπολιτική-κάτι απευκταίο αλλά όχι απίθανο , ο δρόμος προς το σοσιαλισμό ναμείνει απαράκαμπτος.
– Τέλος–αν και θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αναρίθμητα παραδείγματα της κοσμογονικήςσοσιαλιστικής μεταρρύθμισης που συντελείτε- η Ελληνική κυβέρνηση με τον πρόεδροτης σοσιαλιστικής διεθνούς να ηγείται της  προσπάθειας, έθεσε τις βάσεις διάλυσης τουκαπιταλιστικού συστήματος σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Με μεθοδευμένεςκινήσεις όχι μόνο κατάφερε να κλονίσει το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής ένωσης τωνπλουτοκρατών, όχι μόνο να δώσει μια γροθιά στο συντεχνιακό τραπεζικό σύστημα τηςΕυρώπης που απειλείτε με χρεοκοπία μιας και τα σοσιαλιστικά ελληνικά ομόλογα  απειλούν με τη λογική του ντόμινο ναταυτιστούν με τα αντίστοιχα τον ποπολαρικών ομολόγων των χωρών του νότου, αλλάνα καταδείξει έντεχνα μέσω της ελληνικής κρίσης πως ο καπιταλισμός είναι ένας αδύναμοςγίγαντας με πήλινα πόδια κάνοντας μια νέα Οκτωβριανή επανάσταση.

Γιατί αν δεν το πάρουμε στο καλαμπούρι δεν θατη βγάλουμε… Κι αφού μας δουλεύουν, ας τους απαντάμε με το ίδιο νόμισμα..Σωστάσύντροφε Μπένυ? 

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…ΙΙ Κι όμως, υπάρχει ελπίδα..

   Πρίν από ενάμιση χρόνο μέσα στο μνημονιακό μας παραλήρημα είχα καταθέσει τις εξήςσκέψεις μου στην ανάρτηση με τίτλο Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένωνονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   «Τοερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και ναμας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θαπτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οιμακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοιψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η«πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Ταγεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της«πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.

  Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικάελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών τουσυστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροιτων υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματοςελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένηςευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικάπαγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για νακρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση.

   Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλάμέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμωςόπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά.Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης.Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο«πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζεοικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρωκίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτότου στη σειρά να μας ακολουθήσει;

   Τοφάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν ταμέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Ταspreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδιαΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχηισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα«αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμωςΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις πουεκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένακαλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» τηςαξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστεαπλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..»

   Ενάμιση χρόνομετά, και το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, τα δεδομέναδεν άλλαξαν. Η χώρα παραμένει υπό χρεοκοπία (ελεγχόμενη, σταδιακή, μερική,πλήρη και όπως αλλιώς ονομάζεται). Αν υπάρχει όμως κάτι που άλλαξε, αυτό δενείναι άλλο από τη μεγέθυνση του φόβου. Τα «αναγκαία» μέτρα στο μεσοδιάστημα κάθεδόσης δεν μας ώθησαν απλά βίαια στην υποβάθμιση της πλαστής μας ευμάρειας. Καλλιέργησανεντέχνως το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Όχι για το αύριο πουπαρουσιάζεται ζοφερό και άγνωστο.

    Φόβογια το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σήμερα.

   Φόβο για το ποια θα είναι η επόμενηείδηση και πόσο θα μας κοστίσει.

   Φόβο που μας απονευρώνει χωρίςαναισθητικό. Που μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε αυτά που μας αφορούν.Ασθενείς μπροστά σε μια καλπάζουσα ασθένεια που δεν έχει φάρμακο, κάνοντας ταπειραματόζωα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

   Φόβο που μας οδηγεί σε ένα εμφύλιο επιβίωσηςανάλογα με το σε ποια εργασιακή ομάδα ανήκουμε, βλέποντας τα εκάστοτε μέτρα σαν«τιμωρία» των «προνομιούχων» ενώ ωθούμαστε όλοι μαζί σε ένα σύγχρονο εργασιακόμεσαίωνα που η «εργασιακή δουλεία» θεωρείτε προνόμιο μιας και διαφέρει από τηνανεργία.

  Φόβο που μας ωθεί στην κατάθλιψη και τημιζέρια, τα δηλητηριώδη  «όπλα» ενός συστήματοςπου θυσιάζει τα πάντα για να κρατηθεί.

Υπάρχει άραγεελπίδα;

   Ναιγιατί δεν είμαστε οι πρώτοι που έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση.

   Ναι, γιατί δεν είδαμε τις βόμβες ναπέφτουν στα σπίτια μας όπως τόσοι και τόσοι λαοί κι ας μας φαίνεται απίθανο να ταυτιστούμεόντας ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο απίθανο φαινόταν και στους Γιουγκοσλάβους,ελάχιστα χιλιόμετρα από εμάς πριν ελάχιστα χρόνια.

   Ναι γιατί όλοι οι λαοί στην ιστορία τουςβρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδα που φαινομενικά ήταν ανυπέρβλητα αλλά προχώρησαν..

   Απαραίτητη προϋπόθεσηόμως είναι η υπέρβαση του φόβου. Η κατανόηση από μέρους μας πως ο φόβος είναιτο αντίβαρο στο αύριο. Πως δεν είναι το δικό μας όπλο αλλά το επίκτητο συναίσθημαπου οδηγεί στην απάθεια. Που δεν μας κάνει να κατανοούμε τη δύναμη μας. Όσοπαραμένουμε φοβισμένοι, θα αποτελούμε το εύκολο θήραμα που πληγωμένο υποκύπτειστο τραύμα του.

   Ανκατανοήσουμε τη δύναμη μας, αν συνειδητοποιήσουμε πως ότι συμβαίνει δεν γίνεταιερήμην μας αλλά μέσα από τη δική μας επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική ψήφο προσώπων καιεφαρμοσμένων πολιτικών, τότε το αύριο θα έχει αποτάξει τη μιζέρια του σήμερα. Το κράτος καιη εξουσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο ούτε κάτι πλήρως επιβαλλόμενο παρά τους αστικούςπολιτικούς μύθους που έντεχνα καλλιεργούνται. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι.Όταν το καταλάβουμε. Όταν αποτάξουμε το φόβο και τον ωχαδερφισμό μας, κανέναςπαράγοντας δεν θα μας αγνοήσει-ότι παιχνίδι κι αν θελήσει να παίξει-, όσηπροπαγάνδα κι αν επιβάλει και όσους «υπαλλήλους» του βάλει να μας ποδηγετήσουν.Ο φόβος θα μετατοπιστεί σε αυτούς που σήμερα μας τον επιβάλλουν. Τόσο στουςδικούς μας πολιτικούς εντολοδόχους και το σύστημα που τους στηρίζει γιατί δενθα μπορούν να πράξουν αντιμετωπίζοντας μας ως το απαθές πλήθος που υπομένει καιανθρωπιστικά λοιδορείται, όσο και στους ξένους «μέντορες» της οικονομικήςεξαθλίωσης που θα δουν πως οι αντοχές του πειραματόζωου έφτασαν στα όρια τουςκαι το πείραμα αντοχών συλλογικής υποταγής ενός δυτικότροπου λαού κινδυνεύει νατιναχθεί στον αέρα.

Και κανείς δεν θα θελήσει να ρισκάρει κάτι τέτοιο…

ΔΕΘ 2011. Υπερήφανος πρωθυπουργός, αηδιασμένοι πολιτες.. Η αντιδιαστολή μιας χώρας πολιτών υπό πτώχευση.

    Είναι στιγμές που θέλεις να γράψεις πολλά ήτίποτα.  Που τα γεγονότα σε υπερβαίνουνκαι η συνεχής «τρομοκρατία» του αύριο, η πληθώρα των επιζήμιων ειδήσεων και ηπραγματικότητα σε κάνουν να «στέκεσαι» αν όχι ανήμπορος, τουλάχιστον  ανόρεκτος ή παγωμένος  στο εκφράσεις την απέχθεια ή την αγανάκτηση  σου.

   Μέσααπό αυτό το blog, έχω πάρει πολλές φορές τη θέση της συνυπευθυνότητας μαςως πολίτες για την ζοφερή πολιτική πραγματικότητα και την κατάσταση που έχουμεπεριέλθει ως χώρα και ως κοινωνία. Πολλές φορές δίνοντας εσκεμμένα περισσότεροειδικό βάρος από αυτό που του πρέπει σε αυτή τη θέση. Όχι σαν επιχείρηση αθώωσηςτων  εκάστοτε κυβερνόντων και τουευρύτερου πολιτικού κόσμου, αλλά ως αντίδραση στο σύνηθες κλίμα που αρεσκόμαστενα διαμορφώνουμε ως λαός  αντιμετωπίζονταςτα πράγματα και τις καταστάσεις με την ελαφρότητα του ανήμπορου και άμοιρουευθυνών. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία, η πραγματικότητα υπερβαίνει όχι μόνο τιςδικές μας ευθύνες, αλλά στερεί και το τεκμήριο «αθωότητας» ή έστω αστοχίαςεπιλογών και χειρισμών.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για το έργο μιας κυβέρνησης που όχι μόνοαπέτυχε στις στρατηγικές επιλογές της –ποιος δεν θυμάται το περίφημο πιστόλι τηςπρόσκλησης του ΔΝΤ που θα εκβίαζε τους εταίρους μας και τελικά εκπυρσοκρότησεπάνω μας-, αλλά δεν εφάρμοσε και τα μέτρα που δεσμεύθηκε στο μνημόνιο Ι. Και μετη γνωστή μεσοβέζικη μικροπολιτική του «εξαγγέλλω ,ψηφίζω αλλά δεν πράττω γιανα μη χάσω την πελατεία μου, έχασε κάθε τεκμήριο φερεγγυότητας

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για την επιβολή μιας οικονομικής πολιτικήςπου με τον εύκολο τρόπο  της περικοπήςμισθών και καθαρού εισοδήματος, με τη συνεχή επιβολή ολοένα και απεχθέστερωνμέτρων όπως η χθεσινή καινούργια επιβολή εισφοράς μέσω της ΔΕΗ για να δείξει αριθμητικήαποτελεσματικότητα, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια όχι μόνο για την επερχόμενη διάλυσητου  κοινωνικού ιστού της χώρας αλλά και γιατη μετατροπή της πάλε ποτέ κραταιάς μεσαίας τάξης  σε τάξη νεόπτωχων.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος που προσφέρει το νέο μεγάλο όραμα για την ελληνική κοινωνία του να υπάρχει ένας εργαζόμενοςσε κάθε οικογένεια παραβιάζοντας το ίδιο το σύνταγμα που  στο Άρθρο 22 αναφέρει πως   .“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα καιπροστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία   συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση τουεργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητααπό φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασίαίσης αξίας”

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος για το ότι επί των ημερών του η Ελλάδα  βρίσκεται στα πρόθυρα μιας δεύτερης μεγάληςμετανάστευσης του παραγωγικότερου δυναμικού της ενώ οι εικόνες ανθρώπων ναψάχνουν τροφή στα σκουπίδια και η πληθώρα των νεόπτωχων αστέγων αποτελούν πλέονμια συνηθισμένη εικόνα στο κέντρο της Αθήνας.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος που η παρουσία του στη ΔΕΘ θύμισε συνάντηση τηςG8  μετατρέποντας τηΘεσσαλονίκη σε μια νεκρή αστυνομοκρατούμενη πόλη που ούτε η χούντα δεν τόλμησενα φτάσει αυτό το μέγεθος πρόληψης και καταστολής και που επί των ημερών του ηαστυνομική βία  και αυθαιρεσία έγινε συνώνυμο της απάντησης σε όποιον τολμά νααντιδράσει.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος μια μέρα πριν την έναρξη μιας σχολικής χρονιάςχωρίς βιβλία και μιας πανεπιστημιακής χωρίς ανοιχτές σχολές της στιγμή που ανυπάρχει η μοναδική επένδυση που μακροπρόθεσμα θα μας βγάλει από την κρίση αυτήδεν είναι άλλη από την παιδεία.

–     Καιτέλος, και παρότι  ο κατάλογος των έργωνγια τα οποία ο πρωθυπουργός μπορεί να αισθάνεται περήφανος είναι μακροσκελής, ότανο πρωθυπουργός αισθάνεται υπερήφανος για το γεγονός πως ηγείται ενός σχήματος πουκατάφερε να εξανεμίσει το όνειρο και την ελπίδα ενός λαού που φοβάται το πώς θατον βρει η επόμενη μέρα, τότε οι ευθύνες δενμπορούν να επιμεριστούν.

   Κανείςδεν μπορεί να αμφισβητήσει πως  κι εμείςέχουμε ευθύνες για την ανοχή και δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος που ηασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών με πράξεις και αποτελέσματα αποτελεί το κύριοχαρακτηριστικό της διακυβέρνησης μας από όποιον αναλαμβάνει την εξουσία. Μόνο πουη ασυνέπεια και οι τακτικές της σημερινής κυβέρνησης δεν ξεπέρασαν απλά τα εσκαμμένααλλά παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας. Αν για όλα αυτά ο πρωθυπουργός αισθάνεταιυπερηφάνεια για το έργο της διακυβέρνησης επί των ημερών του, ας καταλάβει πωςεκτός από τους στενούς του συνεργάτες και τον στενό κομματικό του πυρήνα, οιυπόλοιποι αισθανόμαστε τουλάχιστον αηδία και αποτελεί τη μέγιστη ύβρη. Και εν κατακλείδι επειδή το κράτος τοαποτελούμε εμείς, η χρεοκοπία της χώρας γίνεται εντελώς αδιάφορη υπόθεση όταν ησυντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της φτάσει σε σημείο να πτωχεύσει προσωπικά.Δυστυχώς είμαστε πλέον πολύ κοντά στην προσωπική μας πτώχευση και καθόλουυπερήφανοι για αυτούς που μας οδηγούν εκεί..