Αν υπάρχει μια λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει όλα αυτά που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες γύρω από το μοναδικής πρωτοτυπίας ζήτημα που καταφέρνει και συγχέει το μεταναστευτικό με το πανεπιστημιακό άσυλο, αυτή δεν είναι άλλη από τη γελοιότητα.. Δυο ζητήματα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους που η ελληνική γελοιότητα μικροπολιτικών τακτικών, πολιτικών ενοχών, και μηντιακής φαυλότητας κατάφεραν να ταυτίσουν και να αναγάγουν αυτή την ταύτιση, όχι φυσικά ως ουσία μιας και δεν συγχέονται, αλλά ως θέμα των ημερών.
Το μεταναστευτικό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας –που περιλαμβάνει ΚΑΙ τους μετανάστες μιας και οι κοινωνίες δεν χωρίζονται σε ντόπιους και μη- εδώ αρκετά χρόνια. Πρόβλημα που λόγω απουσίας πολιτικών αντιμετώπισης και ενσωμάτωσης, στρουθοκαμηλίζουμε διογκώνοντας το. Το πανεπιστημιακό άσυλο ΔΕΝ αποτελεί ζήτημα η ύπαρξη του μιας και είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ, αλλά η ερμηνεία του.
Είδαμε αυτές τις μέρες για άλλη μια φορά τις γνωστές αυτόκλητες ομάδες εναντίωσης ή υπεράσπισης που δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να συγχέουν το οποιοδήποτε ζήτημα στο βωμό της αρρωστημένης διχαστικής «αλήθειας» τους. Τις ομάδες της άκρας δεξιάς που έχουν αναγάγει την παρουσία των μεταναστών ως τη μεγαλύτερη απειλή του «έθνους», της κοινωνίας, της ζωής στο «οικόπεδο» που ανήκει αποκλειστικά στους γηγενείς Ελληναράδες και που βλέπει το πανεπιστημιακό άσυλο ως γκέτο «ανθελληνικών» αναρχοαριστερών ομάδων που υπονομεύει την «πατρίδα». Είδαμε το συνονθύλευμα ομάδων που πέρα από το ότι έχουν καπηλευθεί το όνομα της αριστεράς και του θεωρητικού αναρχισμού δρουν αυτόκλητα ως «προστάτες» σε οποιονδήποτε αλλοδαπό, ανεξαρτήτως του αν είναι κατατρεγμένος ή εγκληματίας, και θεωρούν το πανεπιστημιακό άσυλο ως το θεσμό που μπορούν να ανθίσουν μόνο οι θεωρίες που ασπάζονται ή υιοθετούν, με μια φασιστική νοοτροπία βίας και απαγόρευσης που υποτίθεται πως αντιμάχονται.
Κοντά σε αυτούς, τα μικροκομματικά συμφέροντα, οι αγκυλώσεις των πολιτικών μας ταγών του μέσου όρου, και τα media που χαλιναγωγούν τις νέες «εθνικές» συνειδήσεις. Κροκοδείλια δάκρυα για τους απελπισμένους ενώ δεν έκαναν τίποτα για αυτούς ως όφειλαν όχι μόνο σε πολιτικό αλλά ούτε καν σε ανθρωπιστικό επίπεδο, και που η κατάσταση των μεταναστών δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πρόταση συμπάθειας στα χείλη τους στα τηλεοπτικά δελτία. Χάϊδεμα στα αυτιά των πολυπληθών πλέον κοινωνικών ομάδων που η παρουσία των υπεράριθμων μεταναστών και η «τοποθέτηση» τους σε γκετοποιημένες περιοχές όχι μόνο έχει δημιουργήσει προβλήματα στην καθημερινότητα τους αλλά και ζουν μέσα σε καθεστώς φόβου, εγκλήματος και ανομίας. Θύματα και οι δύο απουσίας πολιτικής, μέτρων και νόμων που επιχειρεί να ταυτίσει στην κοινή γνώμη τις έννοιες μετανάστης και παραβατικότητα ενώ η εφαρμογή του νόμου είναι αυτονόητο αγαθό για όλους τους κατοίκους ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΦΥΛΗΣ, και η παρανομία και η εγκληματικότητα ΔΕΝ έχει διαχωρισμούς σε γηγενή και μη.
Και φυσικά το πανεπιστημιακό άσυλο που δεν αντιμετώπισαν ποτέ ως θεσμό διακίνησης ιδεών, απόψεων και ελευθερίας αλλά σαν μια «καυτή πατάτα» στα χέρια τους με μετατόπιση ευθυνών ανάμεσα σε πανεπιστημιακούς, υπουργεία, εισαγγελείς και αστυνομία. Όχι γιατί δεν μπορούσαν ή δεν μπορούν να εφαρμόσουν το νόμο ή να δώσουν την πραγματική διάσταση του ασύλου, αλλά γιατί γνωρίζουν και οι ίδιοι όπως και όλοι μας πως το επίπεδο της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας μας δεν έχει σχέση με αυτό που διατυμπανίζουμε. Δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο, δεν έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα, δεν μαθαίνουμε τι πραγματικά συμβαίνει, δεν συναποφασίζουμε και κυρίως παρακολουθούμε ένα κράτος που τόσο οι λειτουργοί του όσο και το ίδιο θεσμικά παρανομεί και αυθαιρετεί καταλύοντας την έννοια της δημοκρατίας.
Κι αν ο θεσμός του ασύλου για εμάς είναι απολύτως αναγκαίος και στις μέρες που ζούμε γίνεται ακόμα αναγκαιότερος, για τους διαχειριστές της εξουσίας ο περιορισμός του και η συζήτηση γύρω από αυτό με όρους εγκληματολογίας αποτελεί άλλη μια δικλείδα ασφαλείας διατήρησης μιας δημοκρατίας που ΕΣΚΕΜΕΝΑ ποτέ δεν προήγαγαν.
Οι 3οο μετανάστες δεν είχαν θέση στο πανεπιστήμιο. Το άσυλο δεν αφορά καμία κοινωνική ομάδα που θέλει να διεκδικήσει τα δίκαια ή άδικα αιτήματα του. Ο θεσμός του ασύλου δεν μπορεί να θυσιάζεται στο βωμό της μικροπολιτικής ούτε να αποτελεί μέρος διαπραγματεύσεων. Οι μετανάστες, θύματα που πίστεψαν αυτούς που τους παρότρυναν επενδύοντας στο αδιέξοδο τους για να προβάλλουν τη δική τους κοσμοαντίληψη της επένδυσης στο χάος, θύματα που νόμιζαν ότι ακουστούν και θα αντιμετωπιστούν ως άνθρωποι, θα συνεχίσουν να ζουν στην αθλιότητα. Και το κράτος θα συνεχίσει να τους αγνοεί. Ενδεχομένως και να τους «εκδικηθεί» όταν πάψουν να αποτελούν είδηση. Η συζήτηση για το μεταναστευτικό θα συνεχίσει να αποτελείτε από κραυγές μίσους. Στα γεγονότα της νομικής όμως θα επενδυθεί η περαιτέρω συντηρητικοποίηση των αντανακλαστικών μιας κοινωνίας που παραπαίει και θα ανοίξει ως «επιτακτική» η συζήτηση της αναγκαιότητας του θεσμού του ασύλου με απώτερο στόχο την κατάργηση του. Και μέσω της γελοιότητας η λειψή μας Δημοκρατία θα έχει παραχαραχτεί ακόμα περισσότερο.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ 