Κυβέρνηση Παπαδήμου. Άλλο ένα “πετυχημένο” πείραμα…

Η ειδησιογραφία περιέχει μια μικρή είδηση…Υπερψηφίστηκε ο προϋπολογισμός για το 2012 με 258 ψήφους.  Αναμενόμενο ασφαλώς  μετά την απόφαση στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήμου από τα δύο «μεγάλα» κόμματα. Αναμενόμενη όμως και η θέση της είδησης στην ιεράρχηση της επικαιρότητας.  Λιγότερο σημαντική από την μη πρόκριση του ολυμπιακού και λίγο περισσότερο σημαντική από τον καιρό της επόμενης μέρας. Ενδεχομένως, αν δεν υπήρχε για άλλη μια φορά η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού που το τελευταίο διάστημα έχει εντρυφήσει στο νέο θεατρικό είδος του αυτό-αγιογραφικού του μονόπρακτου με τακτικές παραστάσεις, να μην αναφερόταν καν ως γεγονός. Και ας αφορά την πιο ουσιαστική διαδικασία της Βουλής που η αποδοχή ή όχι του προϋπολογισμού ενέχει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης.

Η όλη συζήτηση εξάλλου δεν αφορούσε το περιεχόμενο του προϋπολογισμού αλλά περιορίστηκε αφ ενός στη δελφινομαχία από πλευράς Πασόκ, αφ ετέρου στην αποποίηση οποιονδήποτε κυβερνητικών ευθυνών από τη ΝΔ που δεν συγκυβερνά αλλά στηρίζει, αντιπολιτεύεται αλλά και συμπολιτεύεται, έχει υπουργούς αλλά δεν είναι μέλος, και άλλα τραγελαφικά.

Κάτω από αυτό το πρίσμα η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει πετύχει μέχρι στιγμής 100% το στόχο της.  Η διακυβέρνηση της χώρας, ο συνεχιζόμενος ολισθηρός δρόμος προς τη βιοποριστική αθλιότητα, τα νέα μέτρα που θα έρθουν μιας και η οικονομική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί με αλχημείες εξισορρόπησης συσχετισμών πολιτικού κόστους, η συνεχείς πτωχεύσεις ανθρώπων, δεν αποτελούν πλέον είδηση.

Η ζωή στη χώρα κινείται πλέον με αυτόματο πιλότο σε τρία παράλληλα σύμπαντα. Της κοινωνίας, της πολιτικής και της ειδησιογραφίας.  Κι αν για την κοινωνία τα αποτελέσματα της πολιτικής έχουν άμεσο αντίκτυπο, για την πολιτική και την ειδησιογραφία τίποτα δεν τέμνεται προς την κοινωνία.  Τα δύο κόμματα κερδίζουν χρόνο και αναλώνονται σε μια προσπάθεια να περιορίσουν τη φθορά τους , το Λαός να εκμεταλλευτεί κάθε καιροσκοπική ευκαιρία χαϊδέματος των αυτιών της κοινής γνώμης, ενώ τα κόμματα της αριστεράς να κερδίσουν ποσοστά από την αγανάκτηση με επιχειρηματολογία ανάλογα με το σε ποιο κομμάτι της εκλογικής πίτας στοχεύουν  χωρίς να χρειαστεί να υποβάλουν προτάσεις ή να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.

Τα ΜΜΕ πάντα στο παιχνίδι της εξουσίας έχουν ταυτιστεί πλήρως με την ύστατη προσπάθεια αυτοσυντήρησης των κομμάτων.  Πλήρης ταύτιση απόψεων, έλλειψη πλουραλισμού που θα ζήλευε ακόμα και η κάποτε κραταιά ΕΡΤ την εποχή που δεν υπήρχαν ελεύθερες συχνότητες για άλλους, πλήρης αγιοποίηση του μονεταριστικού μονόδρομου που ενώ για την υπόλοιπη Ευρώπη καταλήγει σε αδιέξοδο για τη μηντιακή αντίληψη αποτελεί τη νέα μεγάλη ιδέα του έθνους που πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να περάσει ως αναγκαία συνθήκη.

Η μη εκλεγμένη Κυβέρνηση Παπαδήμου εμφανίστηκε ως η μοναδική λύση με σκοπό την εκταμίευση της 6^ης δόσης και την ολοκλήρωση της συνθήκης της 27 Οκτωβρίου. Μια συνθήκη που ήδη έχει σχεδόν ακυρωθεί μιας και η αποδοχή του περιβόητου κουρέματος –στο οποίο και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν αντίθετος!!!- από τους ιδιώτες αποκλείεται όπως  φαίνεται να προχωρήσει.

Θα προχωρήσουν όμως όλες οι συμβάσεις που κανείς υπουργός μονοκομματικής κυβέρνησης δεν θα έβαζε την υπογραφή του υπο το φόβο της ανομίας τους. Θα προχωρήσει η περαιτέρω διάλυση των εργασιακών σχέσεων στο βωμό της ανάπτυξης που δεν θα υπάρξει. Θα προχωρήσει  η περαιτέρω η προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης για τα αδιέξοδα που προκαλούν οι εκλογικές και δημοκρατικές διαδικασίες. Θα προχωρήσει η ανταμοιβή της αντιπαροχής που πρόσφερε η ελληνική ακροδεξιά αυτά τα δύο χρόνια όχι μόνο με την υπουργοποίηση 4 στελεχών της που ήδη έγινε, αλλά με την ανάδειξη τους ως εκφραστές της μετριοπάθειας και της λογικής σε ένα παιχνίδι στρεβλών εντυπώσεων και περαιτέρω συντηρητικοποίησης της κοινωνίας.

Το πείραμα της Κυβέρνησης παρωδίας των 50 υπουργών και υφυπουργών , των 2 αντιπροέδρων και των 3 αρχηγών θα γραφτεί και αυτό στην ιστορία των μεγάλων λαθών με μοναδικούς χαμένους για άλλη μια φορά εμάς και την τραυματισμένη μας δημοκρατία. Αλλά πόσο ακόμα αντέχει αυτός ο τόπος από πειράματα;

Τηλεοπτική Δημοκρατία και αγανάκτηση. Γιατί άραγε;

   Και εκεί που όλα πήγαιναν καλά, ήρθε ξαφνικά ένα ντέρμπυ να ταράξει την κοινωνική ησυχία του τηλε-βασιλείου.  Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε θέση όπως ασφαλώς και αρμόζει σε τόσο κρίσιμες για τον τόπο περιστάσεις, στην ΕΡΤ διατάχτηκε ΕΔΕ και θα πέσουν αργά ή γρήγορα «κεφάλια» για αυτή την αισχρή παρασπονδία που διατάραξε την αντικειμενικότητα του ειδησεογραφικού κρατικού καναλιού, και η αστυνομία θα δείξει ανοχή στις δικαιολογημένες αντιδράσεις βίας των αγανακτισμένων οπαδών που πρέπει να ξεσπάσουν για το κακό που συνέβη και διατάραξε τον κοινωνικό ιστό της χώρας.Κι αν τα πράγματα δεν ηρεμήσουν ενδεχομένως να χρειαστεί και ένα διάγγελμα του πρωθυπουργού ή η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για να βρεθεί μια λύση. Η παραδοσιακή συνταγή του άρτου και των θεαμάτων δοκιμάζεται σκληρά. Όχι φυσικά για το πρόβλημα της έλλειψης άρτου. Δεν είναι ώρα για λαϊκισμούς.  Είναι η ώρα να αντιμετωπιστεί το ότι τα θεάματα μεταφέρονται σε ατμόσφαιρα Κολοσσαίου και ο λαός αγανάκτησε.

   Όχι γιατί το εισόδημα του έχει υποστεί συρρίκνωση που δεν  φτάνει πλέον να καλύψει τις άμεσες ανάγκες ενός μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Ξέρει καλά πως μαζί τα φάγαμε όπως είπε και ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και τώρα απλά όσοι δεν έκαναν καλό κουμάντο δυσκολεύονται αλλά ας πρόσεχαν. Θα βγούν σοφότεροι από την κρίση.

   Όχι γιατί η εργασιακή ανασφάλεια και η ανεργία έχουν χτυπήσει την πόρτα της κάθε οικογένειας ακόμα και των μέχρι πρόσφατα ασφαλών μεσαίων στρωμάτων. Ξέρει πως πλέον χρειαζόμαστε ευέλικτες μορφές εργασίας για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και οι μόνοι που αντιδρούν είναι οι βολεμένες συντεχνίες που αρνούνται να εκσυγχρονιστούν γιατί θα χάσουν τα υπέρογκα κέρδη των εργαζομένων τους. Εξάλλου η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ που εκφράζουν τον κόσμο έχουν καταλάβει την κρισιμότητα των καταστάσεων.

   Όχι γιατί πίστεψε –λανθασμένα εκ του αποτελέσματος- πως τα χρήματα που πλήρωνε στο κράτος μπήκαν σε τσέπες ημετέρων του διπολικού κυβερνητικού μας συστήματος. Η χώρα έχει θεσμούς και τόσο η δικαιοσύνη όσο και η Βουλή που νομοθετεί,  ψηφίζει και ελέγχει απεφάνθησαν πως δεν συντρέχει λόγος τιμωρίας υπευθύνων. Κι αν για κάποιους υπάρχουν ενδείξεις αυτές παραγράφηκαν από το νόμο που είναι υπεράνω  των πάντων όπως αρμόζει στις Δημοκρατίες.

   Όχι γιατί έννοιες όπως παιδεία, πολιτισμός και περιβάλλον δεν υπάρχουν πλέον όχι μόνο στην κρατική χρηματοδότηση αλλά ούτε καν ως επί μέρους ζητήματα έστω και ακαδημαϊκής συζήτησης.  Ο λαός γνωρίζει πως οι πανεπιστημιακοί έχουν βαλθεί να αμφισβητήσουν τόσο την παλιγγενεσία όσο και τον αντρισμό των  ηρώων του έθνους και τους θέλουν Cisse-δες με φούστες. Γνωρίζει πως πολιτισμός υπάρχει έμφυτος στο DNA του από αρχαιοτάτων χρόνων όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια. Γνωρίζει επίσης πως η οικολογία είναι μια έννοια που δεν συνάδει με την ανάπτυξη. Όταν τα φουγάρα δεν καπνίζουν όπως λέει και ο σοφός της Βουλής αρχηγός του Λάος ή Λαός, και όταν πρέπει να αξιοποιήσουμε την επικράτεια, το περιβάλλον μπορεί να περιμένει για μετά την ανάπτυξη.

   Όχι τέλος για έλλειμμα Δημοκρατίας , για αυτό που λένε οι εξτρεμιστές του συστήματος που ζουν για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Ο λαός έχει εκλεγμένη Κυβέρνηση και αντιπολίτευση που την ελέγχει.  Το ότι ο πρωθυπουργός συναποφασίζει με τον υπουργό οικονομικών και τα υπόλοιπα μέλη αγνοούν  δεν αποτελεί έλλειμμα. Μπορούν να ενημερωθούν είτε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μεταμεσονύχτια, είτε από τα Media που ως γνωστών αποτελούν κατάκτηση της Δημοκρατίας και είναι η 4^η εξουσία. Το ότι ο υπουργός επίσης μπορεί να επικαιροποιεί μνημόνια και συμβάσεις χωρίς προηγουμένως κύρωση ή συζήτηση στη Βουλή είναι μέσα στις αρμοδιότητες του και το προβλέπει και το σύνταγμα όπως εξήγησαν οι συνταγματολόγοι του κυβερνώντος κόμματος. Εξάλλου τα υπόλοιπα κόμματα που εκφράζουν και αυτά το λαό θα μπορούσαν να ζητήσουν εκλογές ή να ασκήσουν πρόταση μομφής. Αλλά οι εκλογές ελλοχεύουν κινδύνους αποσταθεροποίησης και ως γνωστών οι λαοί είναι ανώριμοι να αποφασίζουν για τις τύχες τους και το ξέρουν και οι ίδιοι.

   Ο λαός αγανάκτησε γιατί το χόμπι των επιχειρηματιών που ως γνωστόν δίνουν δουλειά στον κόσμο, δεν παίζετε με ίσους όρους για αυτό και αποτελεί το φλέγον ζήτημα της επικαιρότητας.  Και η αγανάκτηση είναι επικίνδυνη γιατί όπως τα MEDIA μας πληροφόρησαν, ο λαός είναι πιεσμένος. Από τι άραγε?

Ο στόχος επετεύχθη…

Ο στόχος των γνωστών αγνώστων παιδιών του συστήματος επετεύχθη και η επέτειος πέρασε στην ιστορία ως ένα ακόμα ραντεβού τους με τα ΜΑΤ. Δεν ακούσαμε από τα media τι είχε γίνει τον περασμένο Δεκέμβρη. Ή μάλλον ακούσαμε για μία δολοφονία ενός μικρού Αλέξη εν μέσω του καψίματος της όμορφης πόλης μας. Άλλωστε οι συμβολισμοί πρέπει να εκλείψουν. Εδώ ακόμα την επέτειο της 17η Νοέμβρη του 73 για αυτό τη θυμόμαστε. Χρόνο με το χρόνο πρώτη είδηση είναι το αν η πορεία ήταν ειρηνική και πόσο τα κατάφεραν οι υπουργοί μας. Τι είχε γίνει εκείνη τη νύχτα; Όλο και λιγότερες οι αναφορές. Μάλλον κάποια συναυλία του Νταλάρα για την Κύπρο θα είχε γίνει και θα προέκυψε κανένας συνωστισμός. Ζούμε τον απόλυτο media-κό εξευτελισμό και εκμαυλισμό των πάντων και τα γνωστά άγνωστα -καθοδηγούμενα από τους μέντορες τους- παιδιά, παίζουν καλά το ρόλο τους στην τραγωδία μας. Ή καλύτερα οι ταγοί τους έχουν κάνει καλή δουλειά. Βλέπουμε πορείες και κανείς δεν κοιτάει τα αιτήματα αλλά το αν θα εμφανιστούν τα παιδιά που «μισούν» την εξουσία. Αν θα καπελώσουν το οποιοδήποτε αίτημα. Συζητάμε για το πανεπιστημιακό άσυλο όχι με όρους ιδεών και το συμβολισμό του αλλά με αστυνομικούς όρους. Ταυτίσαμε το ιδεαλιστικό κίνημα του αναρχισμού με τη βία και την καταστροφή. Μπερδέψαμε την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας με την ωμή βία. Ονομάσαμε την καταστροφή πολιτιστικών στοιχείων αντίδραση. Τη βία για τη βία πολιτική στάση.
Οι μέρες που έρχονται στη χρεοκοπημένη χώρα μας είναι πολύ δύσκολες και η αντίδραση σε αυτά που θα αποφασιστούν είναι προ των πυλών. Η αντίδραση όμως «πρέπει» να αποτραπεί… Τα «επαναστατημένα παιδιά» έριξαν για άλλη μια φορά νερό στο μύλο των αλλαγών που αφορούν όλους μας. Των «Σοσιαλιστικών» πλέον αλλαγών. Συζήτηση για κατάργηση του ασύλου, προληπτικές συλλήψεις, δόγμα μηδενικής ανοχής, αστυνομοκρατούμενες πόλεις στις πορείες. Ίσως, όταν ωριμάσουν λίγο ακόμα οι συνθήκες και κατάργηση των πορειών. Εξάλλου οι πρακτικές του κυρίου Χρυσοχοϊδη βαφτίστηκαν από τα ΜΜΕ ήδη δημοκρατικές… Συμφωνεί σύσσωμο και το ΛΑΟΣ…

Εκλογές και Δημοσιογράφοι. Ο Βασιλιάς Πέθανε , ζήτω ο Βασιλιάς..

Βρισκόμαστε στην Τρίτη μέρα μετά τις εκλογές και έχουμε διαβάσει ήδη στον τύπο εκατοντάδες αναλύσεις για το κυριακάτικο αποτέλεσμα. Ή για την ακρίβεια, μια ίδια ανάλυση από τους σταθερούς «έγκριτους» εκφραστές της 4ης εξουσίας. Για την απελθούσα κυβέρνηση και την τραγική προεκλογική της καμπάνια, για τα σκάνδαλα που δεν τιμωρήθηκαν, για τις ευθύνες της αλαζονείας, για το Γιώργο Παπαντρέου που πέτυχε μια προσωπική νίκη και τόσα άλλα επιμέρους. Η αναπάντεχη διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα δεν άφηνε περιθώριο για αμφισβήτηση του μέχρι πρότινος λίγου Γιωργάκη. Το έργο το είχαμε ξαναδεί όταν με το ποσοστό του 2004 όταν ο λίγος Κωστάκης έγινε Κώστας. Και μέχρι την Κυριακή αποτελούσε το δυνατό χαρτί της ΝΔ από τους ίδιους πάντα.. Μετά τα αποτελέσματα, τον αδύναμο κρίκο. Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς.. Και ασφαλώς με τη βοήθεια των έγκριτων δημοσκόπων και αναλυτών -που για άλλη μια φορά έπεσαν έξω- διαβάζουμε για τις μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος από δεξιά προς τα αριστερά, για την πολυσυλλεκτικότητα του Γιώργου, για την ιδεολογική προσέγγιση των νέων ψηφοφόρων κλπ. Παράλληλα, για το «χαμένο κέντρο» του άλλοτε επίσης πολυσυλλεκτικού Κώστα και τόσα άλλα που το μόνο που αποσκοπεί είναι να διατηρήσει τη δική τους θέση ως αλάθητων κριτών των πάντων. Η μεγαλύτερη αλήθεια αυτών των εκλογών είναι πως ο απελθών πρωθυπουργός πρόδωσε το όραμα που είχε εμπνεύσει. Γιατί μετά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ο μόνος αρχηγός που πίστεψαν σε αυτόν όχι μόνο οι οπαδοί του αλλά όλοι οι έλληνες. Όχι ότι θα κάνει τη χώρα παράδεισο. Αλλά ότι είχε όλα εχέγγυα να βάλει ένα τέλος στο παλιό κυβερνο-κομματικό ρουσφετολογικό σύστημα. Γιατί είχε να κυβερνήσει μόνο για την υστεροφημία του και να αποδείξει πως δεν είναι πρωθυπουργός λόγω του επωνύμου του. Και επειδή απέτυχε καταποντίστηκε. Όχι για αυτά που έκανε ,αλλά για αυτά που δεν έκανε. Και όταν προδίδεις την εμπιστοσύνη κάποιου που σε πιστεύει αυτός σε τιμωρεί. Ο νέος πρωθυπουργός ξεκινά από την ίδια αφετηρία, τα ίδια εχέγγυα, και λόγω της αποτυχίας του προκατόχου του, με ακόμα μικρότερες προσδοκίες. Αν πετύχει η όχι θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Αν προσπαθήσει, ανεξαρτήτως ιδεολογιών και ιδεοληψιών θα πάρει και αυτός τη δεύτερη ευκαιρία του. Τα υπόλοιπα, όχι πως δεν έχουν βάση, αλλά είναι αναλύσεις για να γεμίζουν τον τηλεοπτικό χρόνο και τις εφημερίδες τους. Και για να χαϊδεύουν τα αυτιά της λεγόμενης σταθερής κομματικής βάσης που ευτυχώς με τα χρόνια συρρικνώνεται..
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ