Μια χώρα σε ασφυξία. Μια χώρα που μετρά αθώα θύματα. Μια χώρα που ηρωοποιεί νεκρούς που δε θέλησαν ποτέ να γίνουν ήρωες. Χτες οι τρείς υπάλληλοι της Marfin, πριν λίγο ένας δεκαπεντάχρονος μετανάστης, πριν από ενάμιση χρόνο ο Αλέξης. Όλοι τους θύματα ωμής βίας σε μια κοινωνία που «μουδιάζει» πάντα στο και πέντε. Που θλίβετε όταν συνειδητοποιεί πως η ζωή κρέμετε σε μια κλωστή που η ίδια ροκανίζει. Μια κοινωνία που δεν αποδέχεται απλά, αλλά προάγει και επενδύει στη βία. Λεκτική, σωματική, ψυχολογική κάθε είδους. Μόνο που αυτή η επένδυση δεν έχει ρίσκο επιτυχίας ούτε εξαρτάτε από τα “spreads”. Απεναντίας έχει σίγουρο αποτέλεσμα, ανθρώπινες ζωές αθώων. Φτιάξαμε μια κοινωνία που εργασιακές σχέσεις σημαίνει πως οι υπάλληλοι μιας εταιρίας ενώ βλέπουν ότι κινδυνεύουν -πολύ νωρίτερα από τα γεγονότα- δεν μπορούν να φύγουν γιατί φοβούνται για εργασιακές συνέπειες. Που ο κάθε ανεγκέφαλος δολοφόνος μπορεί να αφαιρεί τη ζωή του διπλανού ομοίου του νομίζοντας πως χτυπάει το «σύστημα» που χρησιμοποιεί τον ίδιο. Φτιάξαμε μια κοινωνία που αδιαφορεί για την ύπαρξη των κυττάρων της. Μια κοινωνία συνεχούς δημιουργίας θυτών και θυμάτων. Χτες δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Συνέβη κάτι που για καθαρά τυχαίο λόγο δεν είχε συμβεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο παρελθόν. Και τελικά, σήμερα, μετά απο άλλο ένα τραγικό γεγονός, ζούμε στον αδυσώπητο εμφύλιο των μυαλών μας στοχοποιώντας για άλλη μια φορά ο ένας τον άλλο ανάλογα με την «προέλευση» του δολοφόνου και το ποίος δολοφόνος είναι απέναντι από δικές μας ιδεολογικές μπούρδες…
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ 