Ηαναμονή τελείωσε. Tο περιβόητο «κούρεμα» έγινε, οι νέεςορολογίες που έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο (haircut, πιστωτικό γεγονός, CDS, EFSF κλπ) και οιαναλύσεις για το τι θα συμβεί σε media, blogs, και κατ ιδίαν συζητήσεις θα δώσουν τη θέση τους στηνεπεξήγηση της νέας πραγματικότητας. Με το φόβο πάντα αυτή η προσέγγιση τηςπραγματικότητας να γίνει ως συνήθως επιδερμικάκαι να καταλήξει όπως πάντα στις ευθύνες της σημερινής κατάστασης και όχι στοίδιο το αύριο.
Αγανάκτηση για τους πάντες, οργή, εθνικήέξαρση. Μια αγανάκτηση που θα γενικευτείμιας και τα φορολογικά μέτρα που θα εφαρμοστούν το 2012 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ τηςχτεσινής σύσκεψης θα μας φέρουν ακόμα πιο χαμηλά, ακόμα πιο κοντά στηνεξαθλίωση της αξιοπρέπειας μας. Θα ξαναστοχοποιήσουμε τους πάντες ανάλογα με τοποίον -κάτω από της δικές μας απώλειες- βλέπουμε ως υπεύθυνο, θαξαναστοχοποιήσουμε και εμάς τους ίδιους μιας και τα συμφέροντα των εργασιακώνομάδων που εκπροσωπούμε φαίνονται –και πολλές φορές είναι – αντικρουόμενα. Τα πάντα όμως σε μια εν θερμό γενίκευση που ρίχνει το φώς της στακακώς κείμενα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι συλλήβδην τεμπέληδες, οι ιδιώτεςείναι συλλήβδην φοροφυγάδες, οι αγρότες απατεώνες και έχουν όλοι Cayenne, οι ξένοι εποφθαλμιούν τον πλούτο μας, και πάει λέγοντας. Και φυσικά την ίδια ώρα που θα είμαστεέτοιμοι να κατασπαράξουμε την απέναντι συντεχνία θα είμαστε ταυτόχρονα και όλοιμαζί ενωμένοι απέναντι στο σύστημα καιτο κράτος που όλοι όμως θρέψαμε ή ανεχτήκαμε.
Πόσοόμως είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη μέρα; Τι προσδοκίες έχουμε για τοαύριο; Κυρίως όμως πόσο έχουμεσυνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης σε επίπεδο πραγματικότητας ;
Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί μετά τη χθεσινήσύνοδο, το τι μέτρα θα φέρει, το τι θα αλλάξει, και το αν θα εφαρμοστεί ή θαέχει τη μοίρα της προηγούμενης τουΙουλίου που ξανά πανηγυρίσαμε -ωςΚυβέρνηση και Media και όχι ως λαός- το μόνο σίγουρο είναι ένα· Η παγκόσμιαοικονομική κρίση που έφερε στην επιφάνεια ΚΑΙ το ελληνικό πρόβλημα δενπρόκειται να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη όχι μόνο για το ελληνικό χρέος–δεν είμαστε μόνοι μας στον κυκλώνα- ανεξαρτήτωςτων αποφάσεων που πάρθηκαν και θα ξαναπαρθούν στις επόμενες συνόδους που θαακολουθήσουν.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε αποσύνθεση και ακόμακαι όταν τα πράγματα φθάσουν κοινωνικά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο απροχώρητο καιπιθανώς οδηγηθούν είτε σε μια πολιτική λύση χαλάρωσης αλλά είτε -που αυτή τη στιγμή φαντάζει το πιο πιθανό-σεσυνθήκες διάλυσης, το πρόβλημα στη χώρα μας θα παραμένει. Και αν η άθλια σημερινή κυβέρνηση που είναισίγουρο πλέον πως μετράει αντίστροφα φύγει, το ζήτημα δεν είναι αυτή καθ’ αυτήη αλλαγή της αλλά η συνειδητοποίηση από τη μεριά μας της κατάστασης και ηπροσγείωση μας σε μη ουτοπικές προσδοκίες. Σε μια αναθεώρηση του γνώμονα με τον οποίο επιλέγουμε είτετο ποίος μας εκπροσωπεί είτε το πώς και πότε αντιδρούμε.
Δυστυχώς η αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα δενδείχνει κάτι τέτοιο. Διεκδικούμε τα χαμένακαι ελπίζουμε πως η οργή μας θα μας φέρει στην πρότερη κατάσταση. Κάτι που ενδεχομένως να γινόταν αν η παρούσαοικονομική συγκυρία στην ευρωζώνη αλλά και ευρύτερα δεν ήταν στενωπό της αβεβαιότηταςκαι της ύφεσης. Τα κόμματα θα μπορούσαν να εξακολουθούν να λαϊκίζουν και νασυνεχίζουν το «έργο» τους και η νοοτροπία του βολέματος που καλλιεργήσαμε ναεπανέλθει πανηγυρικά σαν νίκη του λαϊκού κινήματος, σαν μια νέα αλλαγή.
Η κατάσταση όμως είναι πλέον εντελώςδιαφορετική. Η αλλαγή θα πρέπει να είναι στην ίδια μας τη νοοτροπία, στον ίδιομας τον εαυτό πέρα από τα μικροκομματικά, και ιδιοτελή συμφέροντα μας. Όχιασφαλώς με την έννοια της αλλαγής που καθημερινά τα media και το εν γένειπολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα μας εγκαλεί να γίνουμε οι υπάκουοι, ενοχικοίσυνυπεύθυνοι εργάτες γιατί τα «ψέματα τελείωσαν..» Τα ψέματα ασφαλώς και τελείωσαν μόνο πουτελείωσαν για όλους. Και για εμάς που δεν πλουτίσαμε και καλούμαστε μονίμως ναπληρώνουμε το λογαριασμό αλλά και για εκείνους που έμαθαν σε αυτή τηνκατάσταση.
Η αλλαγή που θα πρέπει να συντελεστεί έχεινα κάνει πρωτίστως με την ανοχή μας και τις προτεραιότητες μας. Η έννοια τηςσυλλογικότητας δεν αποτελεί πλέον τη συμμετοχή μας σε μια απεργία ή σε ένασυνδικαλιστικό ή πολιτικό φορέα. Η έννοια της συλλογικότητας περνάει πρώτα απόόλα από τη δική μας στάση ζωής, μοναδικά, και σε προσωπικό επίπεδο. Από τη δικήμας άρνηση στην ανοχή της αυθαιρεσίας όπου τη συναντάμε και ασφαλώς από τη δικήμας νομιμότητα. Έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε τεράστια «στοιχήματα».
Σε μια χώρα που πωλείται σε τιμή ευκαιρίαςμε νόμους που θα χαλαρώνουν και δεν θα εφαρμόζονται στην «ανάγκη προσέλκυσηςκεφαλαίων» το στοίχημα δεν είναι να σώσουμε το δικό μας κομμάτι αλλά νασταθούμε μπροστά και απέναντι στην «ιθαγενοποίηση» μας. Η παραλία που θαπαραχωρηθεί και θα στερήσει την πρόσβαση στον κάτοικο της Θράκης, αφορά και τονκάτοικο της Κρήτης, και τον κάτοικο της Αθήνας. Η οικολογική καταστροφή που θα προξενήσει η «επενδυτική μονάδα» στηνΉπειρο αφορά και τον κάτοικο της Ρόδου. Η κατάργηση του νοσοκομείου στιςΚυκλάδες αφορά και τον κάτοικο στο Ιόνιο.
Θα πρέπει να ανακαλύψουμε την έννοια της αλληλεγγύης που ποτέ δεν μας έμαθαν καιποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε. Κυρίως όμως στις επερχόμενες εκλογές πουσύντομα θα έρθουν θα πρέπει να είμαστε παρόντες και με σαφή πλέον «θέλω» πουυπερβαίνουν τα προσωπικά μας συμφέροντα. Να πάψουμε να αποτελούμε το στατιστικόδημοσκοπικό λάθος του δικομματισμού, να καταστήσουμε σαφές πως ο διάλογος καιτο κοινωνικό κράτος ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσηςαποτελεί προαπαιτούμενο και όχι κάτι απλά επιθυμητό. Πως ξυπνήσαμε από τολήθαργο και οι πολιτικές της εφήμερηςστατιστικής επιτυχίας είναι για το καλάθι των αχρήστων όταν διακινδυνεύει έστωκαι μία ζωή από αυτές. Γιατί αυτή ηζωή που σήμερα απλά διαβάζουμε σε μικρά γράμματα στο ενημερωτικό Blog ή τηνεφημερίδα αύριο θα είναι του παιδιού μας.
ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ 