Το Eurogroup τελείωσε, η περίφημη δόση των 34,4 δις καταφθάνει στις 13 Δεκεμβρίου, ενώ αναμένουμε τα υπόλοιπα 9,3 δις στο τέλος του πρώτου τριμήνου του 2013. Όσο και αν ο παραλογισμός μας το απαιτεί τα χρήματα ΔΕΝ χαρίζονται. Απεναντίας, επειδή το ποσό των 44δις είναι μυθώδες όχι μόνο για τα Ελληνικά αλλά για τα παγκόσμια δεδομένα, θα δοθεί με προαπαιτούμενα τη μέγιστη ισχυρή εποπτεία, τη δημιουργία ειδικού λογαριασμού κλπ. Οι παλινωδίες, η ασυμφωνία της περασμένης Τρίτης, η μεσοβέζικη λύση που επιλέχθηκε χτες, προφανώς και δεν κάνουν τους στόχους εφικτούς ή σίγουρους, ακόμα και αν ακολουθηθεί κατά γράμμα η συνταγή ή οι απαιτήσεις που φαίνονται εκ προοιμίου λανθασμένες.. Το παγκόσμιο οικονομικό κλίμα δεν μπορεί να προσφέρει σιγουριά μιας μέρας, πόσο μάλλον ορίζοντα πέραν της δεκαετίας. Ακόμα και η ίδια η ΕΕ δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρχει στο χρονικό διάστημα αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι το μεγαλύτερο αγκάθι. Ακολουθούν οι υπόλοιπες χώρες και όχι μόνο του νότου. Η ουσία και αυτό είναι το σημαντικό, είναι πως το χρηματοοικονομικό κομμάτι που μας αφορά και μάλιστα τόσο επιτακτικά «έκλεισε» χτες. Μόνο που αυτό δεν ήταν το τέλος αλλά η αρχή.
Από τις εκλογές μέχρι χτες το κεφαλαιώδες ζήτημα ήταν η δόση. Τα πάντα κινούνταν στο ρυθμό των αριθμών, της οικονομετρίας, και της προσθαφαίρεσης στη διαπραγμάτευση. Ακόμα και σήμερα, το μνημόνιο 3 και ο εφαρμοστικός νόμος αποτελούν δεσμεύσεις και όχι πράξεις. Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για την εφαρμογή τους; Όχι της πιστής ακολουθίας τους αλλά σε συνδιασμό με την εφαρμογή ενός σχεδίου αλλαγών όλης της κρατικής και κρατικοδίαιτης αντίληψης που μας ταλανίζει και κρατά στην υπανάπτυξη. Είναι το πολιτικό μας σύστημα φερέγγυο για να πείσει για αυτό; Θα ασχοληθεί επιτέλους με «παραγωγή» πολιτικής, αλλαγές σε όλη τη ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ του, με σχέδιο και κυρίως «πάλη» με τον «εαυτό» του ή θα επαναπαυθεί στον τον κραταιό του λαϊκισμό και στη διατήρηση των καστών που το θρέφουν ακόμα κι αν γνωρίζει το ότι είναι εφήμερες;
Τέλος, είμαστε μήπως εμείς οι ίδιοι οι πολίτες συνειδητοποιημένοι για τις υποχρεώσεις μας ή καλύτερα πιστεύουμε πως έχουμε υποχρεώσεις ή η αναζήτηση των Βαρβάρων θα συνεχίσει να προσφέρει τη λύση;
Ερωτήματα που θα απαντηθούν άμεσα και θα κρίνουν το αν θα πάμε μπροστά ή αν η επόμενη «Μεγάλη Ιδέα» του έθνους θα είναι το Μνημόνιο 4… Μόνο που τότε θα είναι ήδη αργά..
Monthly Archives: Νοέμβριος 2012
Μεταρρύθμιση: Ετεροκαθορισμός και δυστοκίες
Η λαϊκή δεξιά , οι Ανελ και η ΧΑ το θεωρούν ως έκφραση ενός κέντρώου , διεφθαρμένου » νεοφιλελευθερισμού» με κωδική αναφορά στο Σημίτη.
Η συριζαική κυρίαρχη άποψη , υιοθετεί μερικές τεχνικές πλευρές κάποιων μεταρρυθμίσεων, αλλά τις υποβιβάζει σε σχέση με προτεραιότητες της συγκυρίας και τις μεταθέτει χρονολογικά, ενώ αντιτίθεται σε πολλές. Η αντιμετώπιση του ρεύματος από δεξιά και αριστερά δημιουργεί εξ’ αντανακλάσεως την εξής πλοκή:
Για να αποκρούσει την εκ δεξιών επίθεση και αυτοορίζεται κεντροαριστερό ή φιλελεύθερο δεξιό. Για να οριστεί προς την εξ’ ευωνύμων κριτική αυτορίζεται αντιλαικιστικό .Πρόκειται για ένα κυριολεκτικό ετεροκαθορισμό , οποίος .αποκαλύπτει και τις αδυναμίες του εγχειρήματος. Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις όπου είναι φανερό ότι δεν έχουμε μια θετική κατάθεση ενός πολιτικού ή ιδεολογικού περιγράμματος, αλλά την δημιουργία ενός πολιτικού «τόπου» ό οποίος ορίζεται αρνητικά από δυσανεξία προς τις άγριες μορφές της παλαιολαικοδεξιάς και τα ανορθολογικά ή και αριστερίστικα ενίοτε στοιχεία της Συριζαικής πρότασης .Λόγω αυτού του ετεροκαθορισμού το ρεύμα αναγκαστικά οδηγείται στον ρόλο μιας «από τα κάτω » υποστήριξης του συνόλου των κυρίαρχων πολιτικών της συγκυρίας , τον οποίο μια συγκεκριμένη αριστερή ταξινόμηση ορίζει ως » ακραίο κέντρο».(1)
Στο τοπίο λοιπόν αυτό , τα εύλογα λογικά αιτήματα της μεταρρύθμισης ευρίσκονται έωλα. Όσοι τα υποστηρίζουν είναι σχετικά ασύμμετροι, και όσοι αντιμάχονται ή τα αναβάλουν είναι αρκετά ισχυροί. Αυτομάτως οι μεταρρυθμίσεις πραγματοποιούνται με τυπικές οριακές πλειοψηφίες χωρίς μεγάλη νομιμοποίηση. Το ενιαίο κόμμα των μεταρρυθμίσεων: μια αντιμεταρρυθμιστική ιδέα. Εντός του μεταρρυθμιστικού ρεύματος κυκλοφορεί μια επικίνδυνη ιδέα: Να ταυτιστεί η μεταρρύθμιση με τον κεντρώο χώρο και δημιουργηθεί ένας πολιτικός φορέας των απανταχού μεταρρυθμιστών.
Το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα αφορά το πλαίσιο , τους τρόπους , τις μορφές που παίρνει η πολιτική αντιπαλότητα ως έκφραση ταξικών ,πολιτιστικών, τοπικών ,έμφυλων ,γλωσσικών και πάσης φύσεως διαφόρων που αναδύονται εντός της κοινωνίας. Ο εκσυγχρονισμός δεν ακυρώνει συγκρούσεις ,ασυμμετρίες , ατέλειες, αλλά τοποθετεί ένα επίπεδο έκφρασης τους όπου οι δυνάμεις της εργασίας συγκρουόμενες ,έχουν τις λιγότερες περιττές αναλώσεις. Διαφάνεια, αξιοκρατία ,φορολογία, ατομικά δικαιώματα, ειρηνική συνύπαρξη , ανοικτά επάγγελμα ,έλλογη αναλογική διαχείριση των κοινών πόρων είναι μερικά από τα προτάγματα της μεταρρυθμιστικής συγκυρίας. Η μεταρρύθμιση δεν είναι συμβιβασμός για το επίδικο της ιστορικής πόλωσης » δεξιά – αριστερά » ως τοπολογικά κεντρώα πολιτική αλλά επιλογή για το επίπεδο για τον τόπο για τη μορφή που θα πάρει η σύγκρουση των επίδικων.
Ένας κεντρώος ενιαίος μεταρρυθμισμός είναι υποκριτικός γιατί αποσιωπά την συγκρουσιακή φύση των μεταρρυθμίσεων. Αντιστοίχως ένας παθολογικός αριστερός αντιμεταρρυθμισμός είναι «δεξιός» γιατί καλλιεργεί και επαινεί την ιδεολογία της «ειδικής περίπτωσης» , της εξαίρεσης που είναι η συστημική και θεσμοποιημένη βούληση για διαχωρισμό από τους «κάτω» . Εναντίον των μεταρρυθμίσεων ευρίσκονται τυπικά λαικοδεξιές δυνάμεις με ισχύ στις κρατικές δομές. Κλειστά επαγγέλματα, προνομιακά συνταξιοδοτικά ταμεία, τοπικισμοί » έξω από την πόρτα μου» υδρεύουν , τροφοδοτούν, αναζωογονούν το ρεύμα ενός δεξιότροπου και δεξιόμορφου ρεύματος με μεγάλη επιρροή σε όλη την κοινωνία. Η ισχύς του ρεύματος δεν είναι αριθμητική , δημοσκοπική αλλά ιδεολογική. Επεκτείνεται πέραν της δεξιάς μέσω της βασικής μορφής που οικοδομεί τις αντιρρήσεις του για το μεταρρυθμισμό: «γιατί αυτός και όχι εγώ» Η επικρατούσα λογική στον Σύριζα , πρώτα το μνημόνιο μετά οι ενοποιήσεις των ταμείων είναι ο ιδεολογικός ιός το οποίο θα ανιχνεύσει ως κυβέρνηση στο σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων του όταν τους δει ως επιτροπές διαμαρτυρίας στα διάφορα υπουργεία.
Ψήφιση Μεσοπρόθεσμου. Το τέλος της ανοχής απέναντι σε ΟΛΟΥΣ..
Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν και υπερψηφίστηκαν και η επόμενη μέρα μας βρίσκει πλέον απέναντι από όλους.
– Από την Κυβέρνηση σε οποιαδήποτε καθυστέρηση προώθησης των αλλαγών που πλέον επιβάλλονται, όχι από το κάθε μεσοπρόθεσμο αλλά από την επιβίωση του κράτους. Απέναντι σε οποιαδήποτε πράξη συντεχνιακής ή συνδικαλιστικής εξαίρεσης ή απαίτησης στο βωμό της πάλε ποτέ πελατειακής ψηφοθηρίας. Απέναντι σε οποιαδήποτε ανοχή σε πιέσεις των κομματικών στελεχών που παραμένουν προσκολλημένα στις πατροπαράδοτες πρακτικές. Απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής αδιαφάνεια ή χαριστική ρύθμιση σε οποιονδήποτε έχει συνδιαλλαγή με το κράτος. Απέναντι σε οποιαδήποτε οικολογική ή καταστροφική ρύθμιση στο βωμό του άμεσου. Απέναντι σε κάθε τι που συντηρεί το μόρφωμα. Απέναντι σε οποιαδήποτε συνέχιση πειραμάτων και υποβάθμισης του εκπαιδευτικού συστήματος. Το μέλλον χτίζεται και χωρίς την παιδεία ως βασικό πυλώνα καμία αλλαγή δεν μπορεί να ευδοκιμήσει.
– Από τους συνδικαλιστές και κάθε είδους εκπροσώπων τάξεων που επιθυμούν την παραμονή στον παράδεισο των προνομίων τους. Είμαστε πολίτες μιας χώρας και όχι ενός τομέα είτε λέγεται δημόσιος, είτε ιδιωτικός είτε επιχειρηματικός είτε οποιαδήποτε επαγγελματική ονομασία έχει.
– Από όλους εκείνους που εκμεταλλεύονται την οικονομική εξαθλίωση και κατάσταση του κοινωνικού ιστού της χώρας και προωθούν τις συντηρητικές, εθνοκεντρικές και θεοκρατικές τους εμμονές. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει επιτέλους ένα Ευρωπαϊκό κράτος σύγχρονο με σεβασμό στη διαφορετικότητα και τις ανθρωπιστικές αξίες και να αποκοπεί από την υστερική της εθνοφοβία. Είτε έναντι των ισχυρών που θεωρεί πως την επιβουλεύονται είτε έναντι των πολιτών των αδυνάτων που βλέπει ως θύτες ενώ είναι θύματα.
– Από την αντιπολίτευση σε κάθε προσπάθεια καπελώματος, υπόθαλψης και μποϊκοτάζ και κυρίως απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής πρόταση ανυπακοής στη νομιμότητα. Απέναντι σε όλα εκείνα που έχουμε μέχρι σήμερα συνηθίσει και αποδεχτεί ως αντιπολιτευτική τακτική της άρνησης των πάντων ή της δημιουργίας χάους. Τα ψέματα έχουν τελειώσει για όλους. Ο λαϊκισμός, το χάιδεμα και το μόνιμο αντί, δεν αποτελούν πολιτική θέση αλλά ανάχωμα σε ότι μπορεί να φέρει πρόοδο. Κανείς δεν είναι φορέας της μοναδικής αλήθειας και αν παλιότερα είχαμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε τέτοιες τακτικές σήμερα ο αγώνας είναι επιβίωσης. Αντιπολίτευση σημαίνει έλεγχος, προτάσεις, απτό και εφαρμόσιμο εναλλακτικό σχέδιο. Κανείς δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο και κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
– Τέλος ακόμα και από εμάς τους ίδιους και τις «συνήθειες» μας. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς εκλέγουμε, εμείς συναλλασσόμαστε. Οι υποχρεώσεις μας δεν σταματούν στην φορολογική μας επιβάρυνση αλλά είναι καθημερινές τόσο στο δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό μας βίο.
Τα μέτρα λοιπόν πέρασαν, η εφαρμογή τους θα δοκιμαστεί όπως θα δοκιμαστούν και οι αντοχές μας. Αυτό που δεν δοκιμάζεται πλέον είναι η ανοχή. Και αυτή έχει εξαντληθεί για όλους..
ΥΓ. Η χρησιμοποίηση του πρώτου πληθυντικού δεν έχει να κάνει με έκφραση ομάδας ή ρεύματος. Το blog είναι προσωπικό, όπως και οι απόψεις μου. Το τελευταίο διάστημα σε όλη τη συζήτηση περί μέτρων βρεθήκαμε αρκετοί από άλλες αφετηρίες με μια κοινή συνισταμένη στους προβληματισμούς μας. Δεν επιδιώκω να εκφράσω κανέναν πλην εμού. Πιστεύω όμως πως το όραμα μας πλέον είναι κοινό. Ειδικά σε όσους νιώθουμε «αδέσποτοι», «προδομένοι» και χωρίς κομματική στέγη ή με κομματική αλλά γεμάτη τρύπες μου μπάζουν απόνερα…
Η ψήφος της Τετάρτης. Ελπίδα ή φόβος; Μια απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε εμείς και όχι όσοι ψηφίσουν.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ Κ.Ε. ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε μετά από μια διπλή, πολιτικά φορτισμένη αλλά και οικονομικά επώδυνη, εκλογική αναμέτρηση έχει καταφέρει πολλά. Διέσωσε τη χώρα από τον εφιάλτη της ακυβερνησίας και του κοινωνικού αλληλοσπαραγμού. Κρατάει έτσι ζωντανό τον αδύναμο κρίκο της ευρωζώνης, συμβάλλοντας με τις μικρές της δυνάμεις στην εργώδη προσπάθεια για ενιαία πολιτικά και οικονομικά Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα αντιστέκεται στη διαλυτική επίδραση του τυχοδιωκτικού απομονωτισμού, του διογκούμενου ευρωσκεπτικισμού αλλά και του εκλεκτικού ευρωπαϊσμού του Βορρά. Διαπραγματεύεται με τους εταίρους – πιστωτές, μελετώντας και προτείνοντας χωρίς φωνασκίες, ακροβασίες και λεονταρισμούς. Επιπλέον, ακόμη και αν επιβιώνουν φαινόμενα φαυλότητας και αναξιοκρατίας, εγκαινιάζει ένα νέο πολιτικό παράδειγμα κυβέρνησης και διοίκησης, πλάθοντας τη συναίνεση σε μια χώρα με παράδοση πολιτικής εξαλλοσύνης και διχασμών. Μπαίνουν έτσι οι βάσεις για μια άλλη ποιότητα πολιτικού συστήματος και συσσωρεύεται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο. Η ηρεμία επιστρέφει σιγά σιγά στην ελληνική καθημερινότητα. Η κοινωνία φαίνεται να ανασαίνει προσωρινά από το ψυχόδραμα των δύο τελευταίων χρόνων. Το λόμπυ της δραχμής και των προνομίων του παλαιού καθεστώτος στριμώχνεται. Η χαμένη αξιοπιστία της χώρας αποκαθίσταται. Η συμβολή της ΔΗΜΑΡ και προσωπικά του προέδρου Φ. Κουβέλη σε αυτή την επιτυχία είναι θεμελιώδης.
Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητέ πρόεδρε, αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να τις διαφυλάξουμε πάση θυσία.
Απευθύνω λοιπόν προς εσάς έκκληση:
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου γιατί η προσπάθεια της χώρας δεν μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς ευρωπαίους συμμάχους. Σύμμαχοί μας σε αυτή τη φάση δεν αρκεί να είναι οι indignados που διαδηλώνουν στις ευρωπαϊκές πλατείες. Ως κράτος χρειαζόμαστε τη συμμαχία άλλων ευρωπαϊκών κρατών, κυβερνήσεων και κοινοβουλίων. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση από τη Μέρκελ μέχρι το Μόντι, από τον Ολάντ μέχρι τον Ραχόι, από τους Ολλανδούς μέχρι τους Πορτογάλους που θα στέρξει να μας υποστηρίξει αν καταψηφίσουμε τα μέτρα. Δυστυχώς, ένα μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης των πλεονασματικών οικονομιών της Ευρώπης δεν δείχνει διατεθειμένο να αποδεχθεί οικονομικές παραχωρήσεις στις χώρες του Νότου, αν αυτές δεν τηρήσουν κατά γράμμα τις δεσμεύσεις τους για λιτότητα και συρρίκνωση του χρέους. Αυτοί οι πληθυσμοί αποτελούν πολύ σημαντικό τμήμα του εκλογικού σώματος των χωρών τους και οι πολιτικές τους ηγεσίες δε θα ρισκάρουν σε καμία περίπτωση να τις αγνοήσουν. Χαρακτηρίστε αυτές τις αντιλήψεις πολιτικό κυνισμό, πολιτική μυωπία, πείτε της προϊόν του εθνολαϊκισμού που έχουν επιβάλλει έντυπα όπως η Bild, σε κάθε πάντως περίπτωση αυτό είναι το περιβάλλον. Επομένως, δεν μπορούμε μόνοι μας στην παρούσα φάση να επιβάλλουμε ένα συγκρουσιακό μοντέλο διαπραγμάτευσης βασισμένο σε κόκκινες γραμμές και υπερήφανα όχι. Θα απομονωθούμε τάχιστα. Μένοντας όμως στο ευρωπαϊκό τραπέζι των αποφάσεων, μπορούμε να ελπίζουμε βάσιμα πως σε ένα μικρό βάθος χρόνου και υπό την πίεση γενίκευσης της κρίσης αυτή η χρονοβόρα ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα των παρατεταμένων διεργασιών, των διαρκών διαπραγματεύσεων, των ανεπαίσθητων συγκλίσεων θα μας οδηγήσει σε ένα ξέφωτο συμβιβασμού ανάμεσα στο Βορρά και το Νότο. Τότε η Ευρώπη θα ξεπεράσει την κρίση, τότε η ευρωζώνη θα αρχίσει να συμπεριφέρεται ως ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία και εμείς θα είμαστε μέσα σε αυτή.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου ακόμη και αν η κατάργηση του επιδόματος γάμου και η ακύρωση της επεκτασιμότητας της συλλογικής σύμβασης περικόπτουν το εισόδημα των μισθωτών και υπονομεύουν κατακτήσεις της εργασιακής νομοθεσίας. Μπορούμε διαφυλάσσοντας την πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας, παραμένοντας στην Ευρώπη και πραγματοποιώντας την κρίσιμη μεταρρύθμιση του κράτους να προσφέρουμε στον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα στους κοινωνικά αδύναμους πραγματικά «ισοδύναμα» που θα τον βγάλουν από το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της ανεργίας. Ας οραματιστούμε μετά από ορισμένα χρόνια μια Ελλάδα όπου οι σημερινοί έφηβοι και αυριανοί πολίτες δεν θα πληρώνουν φακελάκι στην πολεοδομία και στα νοσοκομεία. Ας πιστέψουμε σε μια χώρα όπου δάσκαλοι, μαθητές και φοιτητές θα είναι υπερήφανοι για τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους, όπου η ελληνική οικογένεια δεν θα πληρώνει ένα μισθό για τα φροντιστήρια των παιδιών της. Ας προσπαθήσουμε να δούμε μέσα σε όλη αυτή την καταθλιπτική ατμόσφαιρα μια Ελλάδα όπου οι πολιτικοί και οι δυνατοί θα σέβονται και θα φοβούνται το νόμο, μια Ελλάδα των επενδύσεων με μονοψήφια ποσοστά ανεργίας, μια Ελλάδα όπου ο συνταξιούχος δεν θα εξουθενώνεται, όπου οι δημόσιες υπηρεσίες δεν θα βασανίζουν τον πολίτη. Αυτή θα είναι μια κοινωνία που θα έχει ορθοποδήσει και θα είναι περήφανη για την παρακαταθήκη που αφήνει στους νεότερους. Έξω από την προοπτική της μεταρρύθμισης του κράτους και του οικονομικοπολιτικού μας μοντέλου κάθε επίδομα και κάθε σύμβαση θα καταλήξουν κουρελόχαρτα.
Ψηφίστε τα μέτρα του νέου Μνημονίου για να παραμείνει η κυβέρνηση σταθερή, για να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στον τεράστιο αγώνα ανασυγκρότησης της χώρας. Μην επιμείνετε να έρθουν σε ξεχωριστό πακέτο τα εργασιακά γιατί τότε ο κάθε υποκριτής πολιτικάντης που έχει εξασφαλίσει τα παιδιά του μέχρι τρίτης γενεάς και δεκάρα δε δίνει για το τι ζει ο εργαζόμενος και ο μισθωτός θα επιδιώξει να σύρει πρώτος το τσάμικο του λαϊκισμού, εκτελώντας φιγούρες εθνικής υπερηφάνειας και κοτζαμπάσικης λεβεντιάς πάνω στο σώμα μιας κοινωνίας που κυριολεκτικά υποφέρει. Μην καταφύγετε στη λύση του ΠΑΡΩΝ, μη φυγομαχήσετε, μην ψάξετε εύσχημους τρόπους διαφυγής, γιατί έτσι θα παραδώσετε τη δημόσια συζήτηση στη διαστροφή της παραπολιτικής που καλλιεργούν καθημερινά τα ΜΜΕ. Μην επιτρέψετε να εκτραπεί ο δημόσιος λόγος από τα κεφαλαιώδη στο τι είπε ο Ξενογιαννακοπούλου, ο Κασής και ο Λαφαζάνης. Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα πως η πολιτική είναι παραγωγή έργου και όχι σχόλη. Πως είναι ευθύνη και όχι reality. Κρατήστε λοιπόν σταθερά το τιμόνι στη ρότα της μεταρρύθμισης. Μην επιτρέψετε να ξαναμπεί από το παράθυρο η εκλογολογία με όλες τις διαλυτικές συνέπειες που μπορεί να έχει για τον τόπο. Μην δώσετε την ευκαιρία στην αντιευρωπαϊκή αριστερά και κυρίως σε όσους στο δωμάτιό τους προβάρουν τη στολή των κανιβάλων του Διστόμου να σπεκουλάρουν πάνω στην απόγνωση και το θυμό του λαού μας για να κερδίσουν ψήφους και να παραδώσουν τον τόπο στο νόμο της ζούγκλας που θα επιβάλλει ο υπόκοσμος των τραμπούκων και της πολιτικής μαφίας.
Υποστηρίξτε με όλο το πολιτικό θάρρος που χαρακτηρίζει την πολιτική διαδρομή της ανανεωτικής αριστεράς πως συνθηκολογούμε για να σώσουμε τη χρεοκοπημένη μας χώρα, πως χάνουμε μια προσωρινή μάχη στα εργασιακά αλλά ο πόλεμος της ανόρθωσης της χώρας θα κερδηθεί και εμείς θα είμαστε παρόντες, τοποτηρητές του νόμου και της δικαιοσύνης. Πολλοί θα μας ψέξουν αλλά οι σοφότεροι και ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που αγωνιά, θα αναγνωρίσουν σε αυτή την πράξη πολιτικού αλτρουϊσμού μια όαση στο άνυδρο ελληνικό τοπίο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα υπογραμμίσουν την προσφορά σας και οι ερχόμενες γενιές αποκλείεται να σας ξεχάσουν.
Δημόπουλος Ευθύμης, μέλος της ΔΗΜΑΡ.
ΔΗΜΑΡ Όταν οι «αριστερές φοβίες» οδηγούν στις συμπληγάδες..
Ο χρόνος πλέον πιέζει ασφυκτικά. Οι συσκέψεις, οι απόψεις, οι αναλύσεις συνεχίζονται.Τα «εργασιακά», θέμα που δεν θα υπήρχε αν δεν το κινούσε η ΔΗΜΑΡ, βρίσκονται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι μεταξύ του κυβερνητικού σχηματισμού με την τρόικα αλλά βασικά εντός των τειχών.
Η πρώτη εύλογη ερώτηση – που έχει εκφραστεί ήδη και από πολλές πλευρές- είναι το αν μόνο τα εργασιακά αποτελούν την κόκκινη γραμμή στον κυκεώνα των μέτρων. Κάτι που προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μιας και είναι τόσα πολλά τα μέτρα που θίγουν τις ασθενείς και όχι μόνο πληθυσμιακές ομάδες, που θα μπορούσε το καθένα από αυτά να αποτελέσει την κόκκινη γραμμή για ένα αριστερό κόμμα.
Η δεύτερη ερώτηση είναι αν αποτελεί συμβολική επιλογή μιας και το ζήτημα των εργασιακών ανέκαθεν αποτελούσε θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας για την «αριστερά που σέβεται τον εαυτό της». Το ποσοστό των ανέργων αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη κοινωνική πληγή και δεν θα ήθελε να ταυτιστεί τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα ως αριστερά με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης.
Η τρίτη και μάλλον πιο κοντά στην πραγματικότητα είναι το αν πρόκειται για μια σπασμωδική αντίδραση υπό το φόβο της συρρίκνωσης της μπροστά στην πολεμική που δέχεται εξ αριστερών της, αν θεωρήσουμε πως την αριστερά σήμερα εκπροσωπεί ο Σύριζα. Μια επίδειξη αριστεροφροσύνης απέναντι σε έναν δογματικά αριστερό κόσμο που νιώθει πως κινδυνεύει όχι μόνο να απολέσει αλλά να βρει και απέναντι της. Μόνο που αυτό έχει μάλλον ήδη γίνει..
Η απόφαση της ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει ή να στηρίξει στη σημερινή κατάσταση την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν μια γενναία πράξη ευθύνης για ένα αριστερό κόμμα στην Ελλάδα, παρ ότι μάλλον αυτονόητη για ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκό. Κι αν για το Πασοκ η μη συμμετοχή του θα σήμαινε αυτομάτως τη διάλυση του (ενα κόμμα που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και που ο σημερινός του αρχηγός διαπραγματευτικέ ως υπουργός οικονομικών, δεν θα μπορούσε να μείνει εκτός και να ταχθεί στο αντιμνημονιακό μέτωπο) για τη ΔΗΜΑΡ η συμμετοχή της σήμαινε αυτομάτως δύο πράγματα.
1. Το διαχωρισμό της με τα λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο ή τουλάχιστον με τα χαρακτηριστικά του όπως αυτά εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ
2. Την εδραίωση της στο χώρο της κεντροαριστεράς χωρίς παλινωδίες κάτι που όμως παράλληλα σημαίνει απώλεια ψήφων προς τη μη μετριοπαθή αριστερά -στην παρούσα φάση τουλάχιστον- και αλίευση σε ένα χώρο που καταλάμβανε το Πασόκ και ίσως ένα κομμάτι που εκφραζόταν αναλόγως την περίσταση και μέσω του Πασοκ και μέσω της ΝΔ.
Από τη μέχρι πρόσφατα στάση της ΔΗΜΑΡ φαίνονταν πως η ηγεσία της έχει επιλέξει αυτό το δρόμο με πλήρη επίγνωση παρ ότι ήταν εμφανές πως εκ των έσω πλέον «ανακάλυψε» μια πολύ δυσκολότερη κατάσταση από εκείνη που περίμενε. Τόσο σε επίπεδο πραγματικότητας της ελληνικής οικονομίας, όσο και του ανύπαρκτου διαπραγματευτικού ελεύθερου πεδίου.
Όλο αυτό το διάστημα όμως έχασε πολύτιμο χρόνο και την ευκαιρία να προτάξει μια διαφορετική πλατφόρμα από αυτή της εξ ανάγκης συναίνεσης που συστηματικά προέβαλε.
Έχασε την ευκαιρία να υπερασπισθεί πως στην οριακή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα δεν υπάρχει πιο αριστερή επιλογή από το να προσπαθείς να αποφύγεις την καταστροφή -γιατί η «εθελούσια» έξοδος από το Ευρώ στην παρούσα φάση με την καταστροφή συνεπάγεται κατά τη γνώμη μου – ακόμα και αν χρειάζεται να ακολουθήσεις πολιτικές που δεν συνάδουν με την κοσμοθεωρία σου. Όχι γιατί τις επικροτείς. Ούτε γιατί αποτελούν λύση στο ελληνικό πρόβλημα αλλά γιατί τη δεδομένη στιγμή και με την πλάτη στον τοίχο ως δανειζόμενος προσπαθείς να κρατηθείς στο ευρωπαϊκό άρμα. Όχι μόνο γιατί εκτός του και με τις υπάρχουσες υποδομές η ελληνική κοινωνία θα βρεθεί σε πολύ μεγαλύτερη εξαθλίωση από ότι σήμερα, αλλά και για τη δημοκρατική ασφάλεια που παρέχει ειδικότερα σε καιρούς ανόδου των άκρων. Εδώ όμως και από τη στιγμή που κάνεις την υπέρβαση και ακολουθείς το δύσκολο δρόμο, χρειάζεται να επιμείνεις και να κάνεις αισθητή την παρουσία σου ερχόμενος σε άμεση σύγκρουση με τις παθογένειες.
Το κλείσιμό των χωρίς λόγω ύπαρξης οργανισμών του δημοσίου που εδώ και ένα χρόνο ανακοινώνεται πως κλείνουν, οι μετατάξεις για την πλήρωση θέσεων ζωτικής σημασίας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που όλο ανοίγουν αλλά παραμένουν ως είχαν, γενικά όλα τα επιμέρους αλλά σημαντικά ζητήματα μεταρρύθμισης του κράτους που έχουν μείνει στον πάγο και τις εξαγγελίες για να μην πειραχθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε ομάδας και μπορεί να έρχονταν σε σύγκρουση με το «γνωστό» συνδικαλισμό θα μπορούσαν να αποτελέσουν προνομιακό πεδίο για τη ΔΗΜΑΡ. Δεν κυβέρνησε, δεν διόρισε, δεν είχε λόγο να σέρνεται ως ουρά σε μια κυβέρνηση που το μόνο που κάνει είναι προσπαθεί να μαζέψει χρήματα και τις αναστέλλει. Απεναντίας και ακριβώς επειδή όλα αυτά αποτελούν ένα βήμα προς την κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι η προμετωπίδα της ΔΗΜΑΡ στην κυβερνητική πίεση. Μαζί με τον έλεγχο σε διορισμούς συμβούλων, την άρνηση και ένσταση στην τοποθέτηση διευθυντών τύπου Λιάτσου, στη σθεναρή κόκκινη γραμμή για την καταπάτηση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο όνομα της ανάπτυξης, τόσων άλλων ζητημάτων που δεν αφορούν το «πακέτο» αλλά την μεταρρύθμιση με πραγματικούς όρους. Παράλληλα είναι αδιανόητο να κωφεύει σε μια συγκυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα όταν εκείνη ανασύρει νόμους του 71 περί συγκεντρώσεων, εφευρίσκει τον «ξένιο Δία» , κλείνει επικίνδυνα προς μια συντηριτικοποίηση και ενός φλερτ με το πάλε ποτέ αστυνομικό κράτος. Αντ αυτού είδαμε τη ΔΗΜΑΡ να μην ψηφίζει για λόγους διαδικασίας στην παραπομπή των βουλευτών της ΧΑ, είδαμε να μην αντιδρά στα αστυνομικά σχέδια «αλά Μέρκελ», με τις προληπτικές προσαγωγές και τον αποκλεισμό ακόμα και των γονέων από το Σύνταγμα την ώρα που τα παιδιά τους παρέλαυναν. (όσο και αν μου είναι εντελώς αντιπαθητικές τέτοιου είδους εορταστικές φιέστες.) Και σε αυτό το σημείο η ΔΗΜΑΡ απέτυχε μιας και παρέμεινε στην άχρωμη συμμετοχή της.
Ίσως τελικά τα εργασιακά να μην αποτελούν την κόκκινη γραμμή αλλά την κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα «αποκαταστήσει» το όνομα της ΔΗΜΑΡ στο παραδοσιακό αριστερό ακροατήριο που νιώθει οτι απώλεσε. Ίσως και την ευκαιρία απεγκλωβισμού της από κάτι που ξεπερνούσε τις αντοχές της. Μόνο που ο κίνδυνος δεν ήρθε από τα «αριστερά» της αλλά από εκεί που δεν υπολόγιζε. Με το Πασοκ να φυλλοροεί αν δεν ψηφιστούν τα μέτρα η ΔΗΜΑΡ θα έχει «καταφέρει» να βρεθεί στις συμπληγάδες ανάμεσα στην «ηρωοποίηση» Σαμαρά και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε κανείς δεν θα θυμάται το οτι τόλμησε αλλά το οτι δεν μπόρεσε να υπερβεί τις «αριστερές» παιδικές της ασθένειες και φοβίες. Όχι στους ψηφοφόρους που ήλπιζε να μη χάσει. Αυτοί είναι καιρό στο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην το κατάλαβε.. Σε αυτούς που ήλπιζαν στην προοπτική μιας ευρωπαϊκής αριστεράς με κυβερνώσα προοπτική. Αλλά μάλλον όλος αυτός ο κόσμος είναι συνηθισμένος στα χαμένα όνειρα.