"Εκτός Θέματος.."

 Το τελευταίο διήμερο και μετά τη συμφωνία της Κυριακής, διαβάζοντας άρθρα επί άρθρων στα εγχώρια και τα διεθνή μέσα μου ήρθε στο μυαλό η γνωστή φράση από τα διαγωνίσματα στο δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, «ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ».. Η φράση δεν αφορά τα ξένα μέσα μιας και εμφανίζονται αρραγή κατά κανόνα στις διαπιστώσεις τους, αλλά  τις αναλύσεις, τα σχόλια, ακόμα και τις πολιτικές θέσεις  στη χώρα μας που εκτός από την υπερβολή, το λαϊκισμό και την περιχαράκωση στα καθ ημάς, απαντούν  σε επιμέρους προεκτάσεις και όχι στο λόγο ύπαρξης και την αιτία αυτής της σύμβασης που είναι σαφής και έχει μια και μόνο στόχευση. Την εξυπηρέτηση του ΥΠΑΡΚΤΟΥελληνικού χρέους που με τα σημερινά δεδομένα και κάτω από την χρονική πίεση ομολόγων που λήγουν το Ελληνικό κράτος όντας έξω από τις αγορές δεν ήταν δυνατόν να αποπληρώσει.

   Χρέος που αποτελεί υποχρέωση του Ελληνικού κράτους απέναντι στους πιστωτές του και που αφαιρεί ένα μεγάλο κομμάτι των κρατικών εσόδων, που ξεκινά να προϋπολογίζει τις δαπάνες του αφαιρώντας το, ανεξαρτήτως εάν είναι απεχθές, προϊόν κακοδιαχείρισης, εξωτερικής κερδοσκοπίας ή οποιασδήποτε αιτίασης. Τα μέτρα που συνοδεύουν τη σύμβαση κινούνται ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Όχι στο επιμέρους και εσωτερικό κομμάτι της  διαχείρισης των εσόδων για κοινωνικούς ή αναπτυξιακούς άξονες, αλλά στην εξασφάλιση των πιστωτών για την αποπλήρωση του νέου εκτός αγορών δανείου.  

   Η διάρθρωση της χώρας στην παραγωγή πλούτου και η κουλτούρα που αναπτύχθηκε από το κράτος και οδήγησε στο σημερινό μόρφωμα δεν αποτελούν για τους πιστωτές παρά ένα μέσο πίεσης ή ακόμα και εκβιασμών για την εξασφάλιση τους και είναι ενταγμένο μέσα στους σκληρούς όρους του λεγόμενου «παιχνιδιού των αγορών» που γνώμονα δεν έχει την  ηθική ή δίκαιη απόδοση ελαφρυντικών, αλλά την κεφαλαιακή εξασφάλιση,  το κέρδος, ή στη χειρότερη για αυτούς κατάληξη, στην ελαχιστοποίηση του ρίσκου των απωλειών. Αυτός είναι και ο λόγος που η κατεύθυνση των χρημάτων του πακέτου των 130δις πηγαίνει στην ανανέωση ομολόγων, τους πιστωτές και τις εκτεθειμένες ελληνικές τράπεζες. Αυτός είναι και ο λόγως των επαχθών μέτρων που προαπαιτεί.

   Κάτω από αυτό το πρίσμα, και με δεδομένη τη δεινή θέση της χώρας στο πανευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον, το μνημόνιο ΙΙ όντως έδωσε μια ανάσα στην ελληνική οικονομία. Της έδωσε χρόνο και καλύτερους όρους σε σχέση με την πρότερη κατάσταση. Χρόνο για να προχωρήσει άμεσα σε αλλαγές διαχείρισης των εσόδων και δαπανών της, και καλύτερους όρους επιτοκίων αποπληρωμής των υποχρεώσεων, που αποτελούν το μη υπολογίσιμο τμήμα των εσόδων μιας και δεν παραμένουν στη  διαχειριστική ικανότητα της εκάστοτε κυβέρνησης αφού δεν έχει πλέον το πλεονέκτημα κάλυψης τους με νέο δανεισμό.

   Ο ξένος τύπος αλλά κυρίως οι αναλυτές ξένων τραπεζών εστίασαν στο κομμάτι του χρόνου κρίνοντας πως με την παρούσα συμφωνία σε άμεση συνάρτηση της  υφεσιακής κατάστασης της χώρας, το κέρδος είναι βραχυπρόθεσμο και ο ορίζοντας όχι μόνο δεν φτάνει μέχρι το 2020 που είναι και η χρονολογία σταθμός θεωρητικά της επίτευξης στόχων, αλλά η ανάσα που παίρνει η Ελλάδα είναι πολύ περιορισμένη χρονικά, μιλώντας ακόμα και για χρεοκοπία μέσα στην επόμενη διετία ενώ δεν έλειψαν και ακόμα πολύ πιο βραχυπρόθεσμες προβλέψεις.  

   Στη χώρα μας όμως η ανάγνωση έγινε διαφορετικά και κάτω από το πρίσμα του νέου διπολισμού ανάμεσα σε Μνημονιακούς και Αντι-μνημονιακούς. Θρίαμβος και ανακούφιση από τη μια, και καταστροφή από την άλλη. Και στις δύο περιπτώσεις όμως κάτω όχι από τα  πραγματικά δεδομένα για το που στοχεύει και τι εξασφαλίζει ή όχι το νέο μνημόνιο, ούτε από το ότι το ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν είναι της αλληλεγγύης των λαών και της συνεργασίας όπως ο οραματισμός της ενιαίας δημιουργίας του, αλλά από στο πώς θα θέλαμε να είναι. 

Όχι στο ότι ανεξαρτήτως μνημονίου ή χρεοκοπίας είναι επιτακτική η ανάγκη άμεσης αναδιάρθρωσης ολόκληρου του οικονομικού περιβάλλοντος της χώρας που πρέπει άμεσα να αναθεωρήσει την έννοια του κράτους πελάτη και παραγωγής πλούτου ημετέρων και να περάσει στο στάδιο παραγωγής πλούτου αυτάρκειας και περιορισμού της αλόγιστης σπατάλης αρχικά, και κέρδους -δηλαδή πλεονασμάτων- στη συνέχεια με γνώμονα την κοινωνική ισότητα στην κατανομή βαρών και την ενίσχυση αδυνάτων κοινωνικών ομάδων, ειδικά στις μέρες που ζούμε.  

   Η μία πλευρά όμως πανηγυρίζει για την ανάσα, την «σωτηρία» και την αλληλεγγύη που έδειξαν οι εταίροι και επενδύουν στην πολιτική τους διατήρηση μέσα από φρούδες ελπίδες ανάπτυξης -με μικρές ή έστω και μεγάλες παραλλαγές λόγω μνημονίου- με όρους του πάλε ποτέ κραταιού συστήματος και χωρίς προαπαιτούμενο την άμεση εκμετάλλευση του χρόνου που σχεδόν δεν υπάρχει. 

   Η άλλη πλευρά στρουθοκαμηλίζει ανάμεσα σε νέα σχέδια Marshall και εξετάζοντας τους όρους  του μνημονίου κάτω από το πρίσμα της γερμανικής μπότας και τη οικονομικής κατοχής χωρίς να θέτει το ερώτημα στον εαυτό της πως θα φύγουμε από αυτή την κατάσταση. Χωρίς στοχευόμενο πρόγραμμα για το ποιες είναι οι άμεσες επιταγές της κρατικής διαχείρισης ανεξαρτήτως της ξένης επιβολής ακόμα και αν επιλέγαμε να διαγράψουμε μόνοι μας το χρέος με στάση πληρωμών, και χωρίς απαντήσεις για την αμεσότητα της πραγματικότητας που κοινωνικά είναι ζοφερή

Και οι μεν, και οι δε στον κανόνα, ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ…   

Μια κρίση που δεν είναι οικονομική…

    Η τελευταία διετία κινείται στη «σφαίρα της οικονομίας» και της κρίσης. Σε μηνιαία –αν όχι εβδομαδιαία- κλίμακα νέες λέξεις και έννοιες προστίθενται στο λεξιλόγιο μας. Spread, Swap, Συντεταγμένη ή μη χρεοκοπία, Haircut, PSI, EFSF, κ.ο.κ Οικονομικοί όροι ή ακόμα και λεκτική οικονομική «αργκό» που χρησιμοποιούμε πλέον όλοι με το ύφος του ειδικού φωτεινού παντογνώστη. Κρίνουμε, έχουμε τη δική μας λύση στο πρόβλημα που συνήθως φαντάζει στα μάτια μας πολύ απλή και αρκούν μια- δυο κινήσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο,  απορούμε γιατί είναι όλοι ανάξιοι να τις προκρίνουν.

  Παράλληλα, ανάλογα με την ηλικιακή μας ομάδα ή την ιδεολογική και κομματική μας τοποθέτηση γνωρίζουμε και τους ενόχους που μας έφεραν ως εδώ σήμερα. Φταίνε οι πολιτικοί, φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου που μοίραζε αφειδώς, φταίει ο «μπούλης», φταίει ο «γιωργάκης», οι εβραιομασσώνοι με τα σκοτεινά τους σχέδια, οι σατανιστές που πολεμούν την ορθοδοξία, οι κομμουνιστές που μπλοκάρουν την ανάπτυξη, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, οι συνδικαλιστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι που τρώνε τις σάρκες του κράτους, οι έμποροι που κλέβουν το ΦΠΑ, το κεφάλαιο γενικά, οι μετανάστες, και σίγουρα οι ξένοι που ποτέ δεν ξεπέρασαν το κόμπλεξ τους απέναντι μας είτε για λόγους του παρελθόντος μας, είτε γιατί θέλουν να μας φάνε τα πετρέλαια και τον ορυκτό πλούτο, είτε γιατί έχουμε ήλιο.. Η λίστα μπορεί να διανθιστεί με εκατοντάδες άλλους λόγους από την τουρκοκρατία και τη δολοφονία του Καποδίστρια, μέχρι τον Ερμή που είναι ανάδρομος. Κατά κανόνα όμως μονομερώς και αξιωματικά, με απουσία της ευθύνης μας σαν λαού μιας και «ο Έλληνας στο εξωτερικό διαπρέπει γιατί εκεί υπάρχουν νόμοι και αξιοκρατία».

  Πάντοτε με το στόμφο του ειδήμονα και πάντοτε έτοιμοι να κάνουμε μακροοικονομική ανάλυση πάνω σε ένα πακέτο τσιγάρα ακόμα και αν αγνοούμε την προπαίδεια.  Ζούμε σήμερα μια αντίστοιχη περίοδο με του 1999 που μπορεί να μη γνωρίζαμε πόσο κάνει ένα μπουκάλι γάλα, αλλά μπορούσαμε να αποστηθίσουμε απ έξω και ανακατωτά το γενικό δείκτη του χρηματιστηρίου, να περιμένουμε τα splitγια να μπούμε ή να βγούμε, να ανταλλάσουμε πληροφορίες για τα θεμελιώδη μεγέθη των εισηγμένων στο ΧΑΑ, και βλέποντας αργότερα το δείκτη να πέφτει ήμασταν βέβαιοι ως ειδικοί πως «δεν γίνεται να πάει κάτω από τις 4000 μονάδες, τις 3000, τις 2000 και πάει λέγοντας. Με το ίδιο ύφος και με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούμε και σήμερα για το αν τελικά πτωχεύσουμε ή όχι, αν θα ξανάρθει η δραχμή ή θα μείνουμε στο ευρώ. Στηριγμένα απλά στην ελπίδα μας , το ιδεολογικό μας κόλλημα, την έφεση μας να παπαγαλίζουμε χωρίς σκέψη ότι ακούμε, και –κυρίως- να ικανοποιήσουμε την «ψευδαίσθηση» μας ότι γνωρίζουμε μιας και η φράση «δεν έχω άποψη γιατί αγνοώ το θέμα» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μας.  Ενδεχομένως  δε να αισθανθούμε και προσβεβλημένοι αν μας το προσάψει κάποιος.

   Κατανοούμε βέβαια πως για να μπορέσουμε να βγούμε από το αδιέξοδο χρειάζονται μέτρα, μόνο που κανένα μέτρο δεν είμαστε έτοιμοι να το δεχτούμε.. Ίσως πια όχι άδικά μιας και όλα τα μέτρα που μας έχουν επιβληθεί και μάλιστα «οριζόντια» χωρίς διακρίσεις ήταν ατελέσφορα, και όχι βασισμένα σε κάποιο σχέδιο αλλά πάνω σε μια κρίση πανικού άμεσης ανεύρεσης πόρων. Αποτέλεσμα όμως μιας χρόνιας αναβλητικότητας και  έλλειψης σχεδιασμού -που θα μας βρει εκ των προτέρων εναντίον της-  υπό το φόβο πάντα του πολιτικού κόστους από τους κυβερνώντες που οι ίδιοι εκλέγουμε. Αναβλητικότητα που είναι μάλλον και ο καθοριστικός παράγοντας που μας κρατάει «δεμένους» στον προμηθειακό μας πάσαλο.

   Πόσο όμως η κρίση σήμερα στη χώρα μας είναι αμιγώς οικονομική και κατά πόσον η λύση της θα προέλθει μέσα από την αποτελεσματικότητα οικονομικών στόχων;  Τα αίτια της κρίσης είναι μόνο οικονομικά ή μήπως οφείλονται σε μια βαθιά πολιτισμική κρίση που βιώνουμε κομπάζοντας την τελευταία πεντηκονταετία και είναι αυτή που αποτελεί τροχοπέδη για την εξεύρεση λύσης;

   Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε από την κατάρρευση της LehmanBrothers δεν μας βρήκε απλά απροετοίμαστους  αλλά ανέδειξε όλες τις πτυχές μιας άλλης χρόνιας κρίσης, αυτή της πολιτισμικής, συνέπεια της οποίας αποτελεί η οικονομική. Ασφαλώς και η κρίση σήμερα είναι παγκόσμια και με πολλά κοινά χαρακτηριστικά σε όλα τα κράτη που τη βιώνουν ανεξαρτήτως ιδιαιτεροτήτων. Αυτές όμως οι ιδιαιτερότητες είναι που αντί να προάγουν την επίλυση, μας ρίχνουν όλο και πιο βαθιά στον οικονομικό καιάδα.

    Ο ατομικισμός, η συντεχνιακή αντίληψη που για χρόνια καλλιεργήσαμε και δυστυχώς συνεχίζουμε να καλλιεργούμε, το πολιτικό «αλισβερίσι» με αντάλλαγμα το στρουθοκαμηλισμό μας απέναντι στην ανομία και την καθιέρωση της έννοιας του πολιτικού κόστους, η απαξίωση της αξίας και της νομιμότητας με την ταμπέλα της γραφικότητας, και τόσα άλλα γνωστά σε όλους μας είναι αποτέλεσμα πολιτιστικής κρίσης ως αποτέλεσμα υποβαθμισμένης παιδείας.  

   Παιδείας που στο εκπαιδευτικό σύστημα  από τον δεξιό υπερσυντηρητισμό περάσαμε μετά τη μεταπολίτευση σε ένα σύστημα που ο κάθε αναρμόδιος υπουργός οραματιζόταν τη δική του μεταρρύθμιση απαξιώνοντας πλήρως τον παιδευτικό χαρακτήρα του και με μια ελευθεριότητα που οδήγησε στην ασυδοσία και την απαξίωση. Κοινωνικής παιδείας που γαλούχησε γενιές με όραμα το οικονομικό φαίνεσθαικαι προήγαγε το σκοπό και όχι το μέσο ή την επάρκεια. Πολιτικής παιδείας  που ταυτίστηκε με την κομματική συνθλίβοντας ιδεολογίες, οράματα, κοσμοθεωρίες στο βωμό της αυτοσυντήρησης στην κομματική και εξουσιαστική νομενκλατούρα.

    Αυτή η κρίση πολιτισμού είναι που αποτελεί το εμπόδιο για να κοιτάξουμε μπροστά με αισιοδοξία. Γιατί αν το βασικό χαρακτηριστικό της οικονομίας διαχρονικά και παγκόσμια είναι η «κοντή» μνήμη που αρκούν οι μεταβολές συγκεκριμένων ποσοστών, αριθμών και αλγοριθμικών συμβάσεων για να μετατρέψουν θεωρητικά την υπανάπτυξη σε πρόοδο, ο πολιτισμός χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί. Κυρίως όμως χρειάζεται όραμα και αυτογνωσία. Άραγε την έχουμε;  

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…ΙΙ Κι όμως, υπάρχει ελπίδα..

   Πρίν από ενάμιση χρόνο μέσα στο μνημονιακό μας παραλήρημα είχα καταθέσει τις εξήςσκέψεις μου στην ανάρτηση με τίτλο Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένωνονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   «Τοερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και ναμας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θαπτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οιμακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοιψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η«πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Ταγεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της«πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.

  Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικάελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών τουσυστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροιτων υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματοςελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένηςευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικάπαγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για νακρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση.

   Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλάμέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμωςόπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά.Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης.Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο«πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζεοικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρωκίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτότου στη σειρά να μας ακολουθήσει;

   Τοφάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν ταμέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Ταspreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδιαΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχηισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα«αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμωςΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις πουεκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένακαλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» τηςαξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστεαπλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..»

   Ενάμιση χρόνομετά, και το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, τα δεδομέναδεν άλλαξαν. Η χώρα παραμένει υπό χρεοκοπία (ελεγχόμενη, σταδιακή, μερική,πλήρη και όπως αλλιώς ονομάζεται). Αν υπάρχει όμως κάτι που άλλαξε, αυτό δενείναι άλλο από τη μεγέθυνση του φόβου. Τα «αναγκαία» μέτρα στο μεσοδιάστημα κάθεδόσης δεν μας ώθησαν απλά βίαια στην υποβάθμιση της πλαστής μας ευμάρειας. Καλλιέργησανεντέχνως το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Όχι για το αύριο πουπαρουσιάζεται ζοφερό και άγνωστο.

    Φόβογια το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σήμερα.

   Φόβο για το ποια θα είναι η επόμενηείδηση και πόσο θα μας κοστίσει.

   Φόβο που μας απονευρώνει χωρίςαναισθητικό. Που μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε αυτά που μας αφορούν.Ασθενείς μπροστά σε μια καλπάζουσα ασθένεια που δεν έχει φάρμακο, κάνοντας ταπειραματόζωα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

   Φόβο που μας οδηγεί σε ένα εμφύλιο επιβίωσηςανάλογα με το σε ποια εργασιακή ομάδα ανήκουμε, βλέποντας τα εκάστοτε μέτρα σαν«τιμωρία» των «προνομιούχων» ενώ ωθούμαστε όλοι μαζί σε ένα σύγχρονο εργασιακόμεσαίωνα που η «εργασιακή δουλεία» θεωρείτε προνόμιο μιας και διαφέρει από τηνανεργία.

  Φόβο που μας ωθεί στην κατάθλιψη και τημιζέρια, τα δηλητηριώδη  «όπλα» ενός συστήματοςπου θυσιάζει τα πάντα για να κρατηθεί.

Υπάρχει άραγεελπίδα;

   Ναιγιατί δεν είμαστε οι πρώτοι που έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση.

   Ναι, γιατί δεν είδαμε τις βόμβες ναπέφτουν στα σπίτια μας όπως τόσοι και τόσοι λαοί κι ας μας φαίνεται απίθανο να ταυτιστούμεόντας ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο απίθανο φαινόταν και στους Γιουγκοσλάβους,ελάχιστα χιλιόμετρα από εμάς πριν ελάχιστα χρόνια.

   Ναι γιατί όλοι οι λαοί στην ιστορία τουςβρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδα που φαινομενικά ήταν ανυπέρβλητα αλλά προχώρησαν..

   Απαραίτητη προϋπόθεσηόμως είναι η υπέρβαση του φόβου. Η κατανόηση από μέρους μας πως ο φόβος είναιτο αντίβαρο στο αύριο. Πως δεν είναι το δικό μας όπλο αλλά το επίκτητο συναίσθημαπου οδηγεί στην απάθεια. Που δεν μας κάνει να κατανοούμε τη δύναμη μας. Όσοπαραμένουμε φοβισμένοι, θα αποτελούμε το εύκολο θήραμα που πληγωμένο υποκύπτειστο τραύμα του.

   Ανκατανοήσουμε τη δύναμη μας, αν συνειδητοποιήσουμε πως ότι συμβαίνει δεν γίνεταιερήμην μας αλλά μέσα από τη δική μας επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική ψήφο προσώπων καιεφαρμοσμένων πολιτικών, τότε το αύριο θα έχει αποτάξει τη μιζέρια του σήμερα. Το κράτος καιη εξουσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο ούτε κάτι πλήρως επιβαλλόμενο παρά τους αστικούςπολιτικούς μύθους που έντεχνα καλλιεργούνται. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι.Όταν το καταλάβουμε. Όταν αποτάξουμε το φόβο και τον ωχαδερφισμό μας, κανέναςπαράγοντας δεν θα μας αγνοήσει-ότι παιχνίδι κι αν θελήσει να παίξει-, όσηπροπαγάνδα κι αν επιβάλει και όσους «υπαλλήλους» του βάλει να μας ποδηγετήσουν.Ο φόβος θα μετατοπιστεί σε αυτούς που σήμερα μας τον επιβάλλουν. Τόσο στουςδικούς μας πολιτικούς εντολοδόχους και το σύστημα που τους στηρίζει γιατί δενθα μπορούν να πράξουν αντιμετωπίζοντας μας ως το απαθές πλήθος που υπομένει καιανθρωπιστικά λοιδορείται, όσο και στους ξένους «μέντορες» της οικονομικήςεξαθλίωσης που θα δουν πως οι αντοχές του πειραματόζωου έφτασαν στα όρια τουςκαι το πείραμα αντοχών συλλογικής υποταγής ενός δυτικότροπου λαού κινδυνεύει νατιναχθεί στον αέρα.

Και κανείς δεν θα θελήσει να ρισκάρει κάτι τέτοιο…

Οργή κατά του Σερβάζ Ντερούζ. Μήπως είναι αργά;

 

   Με αφορμή τα όσα  συνέβησαν μετά την συνέντευξη τύπου της τρόικα στην περασμένη Παρασκευή και τη γελοιότητα της φαρσοκωμωδίας που εκτυλίσσετε από τους  ξαφνικά «αγανακτισμένους»  πολιτικούς και δημοσιογράφους θα ήθελα να αναδημοσιεύσω την ανάρτηση του φίλου Leo, “Οργή κατά του Σερβάζ Ντερούζ. Μήπως είναι αργά;”, από το ιστολόγιο Μη μαδάς τη Μαργαρίτα. Γιατί κάποτε η υποκρισία πρέπει να σταματήσει να προσβάλει τη νοημοσύνη μας..

   «Οργή και μένος σύσσωμου του  κόσμου αυτής της χώρας κατά του βάρβαρου Σερβάζ Ντερούζ που μας προέτρεψε να πουλήσουμε παραλίες, ΔΕΗ, Ελληνικό και γενικώς δημόσια κτηματική περιουσία για να ξεχρεώσουμε. Τι λέει ο τροϊκανός, ο κατακτητής, ο ανθύπατος, ο πύξας, ο δείξας; Ιταμή πρόκληση. Θα μας πει αυτός πως θα εκποιήσουμε τα υπάρχοντά μας για να ξοφλήσουμε τους οφειλέτες μας; Εμείς εκποιούμε χρόνια τώρα δωρεάν δημόσια περιουσία και ξοφλάμε τους πολιτικούς μας πελάτες. Οι πραγματικοί δανειστές μπορούν να περιμένουν. Τι ξέρει ο Σερβάζ από εκποιήσεις και μάλιστα δωρεάν με αντάλλαγμα μια χούφτα ψήφους; Τι να μας πει η Τρόικα; Άντε γιατί στο τσάκ είμαστε να κηρύξουμε στάση πληρωμών και να πάρουν από τα τρία, το τρίτο το……..

   Εμείς ανταλλάσσουμε το νερό της λίμνης (και τα νούφαρα) με τα καλύτερα οικόπεδα – φιλέτα του δημοσίου γιατί έχουμε ένα σέβας όπως και να το κάνουμε προς τη Μονή και τους σεβάσμιους ανθρώπους της. Μετά όταν μας πιάνουν στα πράσα, την κάνουμε αβαβά, ξεκινάνε ανακρίσεις και επιτροπές, ώσπου πέφτει μια παραγραφή και όλοι ησυχάζουν. Μιλάει κανείς;

   Κάθε καλοκαίρι καίμε με σχέδιο την Αττική, τη Χαλκιδική, την Εύβοια, τα νησιά και όποια  άλλη δασική έκταση μπαίνει στο πρόγραμμα, και τον επόμενο χειμώνα, ξεφυτρώνουν «δωρεάν», οικόπεδα, κτίσματα, συγκροτήματα, αναψυκτήρια, εκεί που μέχρι πέρυσι ήταν δάσος. Οργίζεται κανείς;

   Η εκκλησία μας έχει στην κατοχή της τεράστια δημόσια περιουσία. Ένας θεός ξέρει, με ποιους κάλπικους τρόπους, με τι φετφάδες τούρκων πασάδων και σλάβων  ηγεμόνων, την έχει αποκτήσει. Αλλά εμείς, γαλαντόμοι όπως πάντα, την αφήνουμε στα χέρια των παπάδων να αυγατίζει και να τους δίνει πλούτο και δύναμη και δεν μας φτάνει αυτό, τη διαθέτουμε και αφορολόγητη. Δεν είδα να οργίζεται κανείς.

Μιλάτε για τις παραλίες. Ποιες παραλίες, όσες έμειναν άκτιστες από ξενοδόχους και ιδιώτες; Μα ο τελευταίος ξυπόλυτος χλιμίντζουρας που έχει τα κονέ με τον τοπικό άρχοντα – κομματάρχη, μπορεί να πάρει παραλία, να στήσει τα κιόσκια του, τις ταβέρνες του, τα beach bar του, να βγάλει κύριος το μαύρο χρήμα του, να βρωμίσει και να καταστρέψει στα πλαίσια της «τουριστικής ανάπτυξης» της χώρας και να φύγει. Θα μας πει ο Σερβάζ τι και πως να πουλήσουμε; Εδώ χαρίζουμε, αρκεί να είναι κουμπάρος του ξαδέλφου μας το παλληκάρι και να καταλαβαίνει από fast deal κάτω από το τραπέζι. Δεν είδα να οργίζεται κανείς.

   Μιλάτε για ΔΕΗ. Ποια ΔΕΗ, η ΔΕΗ δεν πουλιέται, έτσι τουλάχιστον δηλώνουν οι συνδικαλιστές της. «Δεν πουλάμε». Για να πουλήσετε πρέπει να τους την πάρετε ματώνοντας, ή τουλάχιστον να τους πείσετε να την πουλήσουν αυτοί. Γιατί οι ΔΕΚΟ, ανήκουν στους κομματικούς στρατούς που τις λυμαίνονται, είναι το βιλαέτι τους. Η παραχώρηση έχει γίνει με μεταπολιτευτικά συμβόλαια στο όνομα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού. Σίγουρα δεν οργίζεται κανείς.

    Στη χώρα αυτή δεν συνηθίζουμε να πουλάμε, αλλά ν’ αγοράζουμε. Αγοράζουμε υποβρύχια, το αν γέρνουν, ή αν μας κάνουν, ή  αν μας είναι απαραίτητα δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει ότι κοστίζουν ακριβά, ότι γίνεται deal, ότι ρέει χρήμα, σαν το αίμα που αναβλύζει από μια κομμένη αορτή. Είναι το αίμα των παιδιών μας που γίνεται μηχανές πολέμου και κάποιοι πλουτίζουν. Οργίζεται κανείς;

   Στη χώρα αυτή η δημόσια περιουσία εκποιείται με αντάλλαγμα ψήφους, που θα ανανεώσουν την σαφή λαϊκή εντολή για αναδιανομή του πλούτου μεταξύ ολιγάριθμων ή πολυάριθμων κοινωνικών ομάδων με προτίμηση, τους κομπραδόρους επιχειρηματίες, και τις ιδιαίτερες κάστες δημοσίων υπαλλήλων. Μετά το χρήμα επενδύεται σε μεζονέτες και καταναλωτικά αγαθά ή βγαίνει στην Ελβετία και στην Κύπρο. Ας είναι καλά οι δανειστές  που θα καλύψουν τα κενά της φοροαποφυγής, της σπατάλης και της ασυδοσίας του δημοσίου, της διαπλοκής και του χρηματισμού, για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως ξέρουμε. Μόνο που αυτό το κόλπο τέλειωσε, οι δανειστές θέλουν μια λίμπρα κρέας απ΄ το κορμί της χώρας, για τόκο. Σας βλέπω να οργίζεστε γιατί δεν θέλετε να μοιραστείτε αυτό που είχατε για πάρτη σας και το κατασπαράσσατε κατά βούληση στο δικό σας το τραπέζι.

Τώρα που οι δανειστές σας πιέζουν να πουλήσετε όσο – όσο για να τους ξεχρεώσετε, τώρα που σας ζητούν να βάλουν χέρι στο φιλέτο σας και όχι μόνο, οργίζεστε ε; Μήπως είναι αργά;«

Ιδιωτικός τομέας. Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ στον εμφύλιο των δουλοπαροίκων..

   Το τελευταίο κομμάτι του πάζλ σε σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα αφορά τον ιδιωτικό τομέα. Του περισσότερο ίσως υποψιασμένου εργατικού δυναμικού της χώρας μιας και δεν περίμενε το μνημόνιο ή το νέο νόμο για να βιώσει την έλλειψη δικαιωμάτων του. Το καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας, η μη νομοθετημένη αλλά ουσιαστική απαγόρευση του συνδικαλίζεσθε, η κατάργηση του ωραρίου και η μη πληρωμή των υπερωριών, το καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων και τόσες άλλες πρακτικές αποτελούν καθημερινότητα εδώ και χρόνια. Η επιλογή ο ιδιωτικός τομέας να είναι ο τελευταίος κρίκος χρονικά στην αλυσίδα των εργασιακών αλλαγών δεν ήταν τυχαίος. Οι εργασιακές αλλαγές δεν θα μπορούσαν να γίνουν μαζικά. Όσο καλά και να ελέγχετε ο στρατός των δοτών συνδικαλιστών, υπήρχε ο κίνδυνος μιας μαζικότερης αντίδραση.

   Το διαίρει και βασίλευε αποτελούσε ανέκαθεν μια δοκιμασμένη πρακτική που βρήκε πολύ βολικά την εφαρμογή του στο διαχωρισμό των εργαζομένων. Έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι έσυραν το χορό ως οι ένοχοι που έπρεπε να πληρώσουν για τη διαφθορά του δημοσίου τομέα με εργασιακή τιμωρία αλλά και με τάσεις ρεβανσισμού από τους υπόλοιπους. Η επιλεκτική επιλογή κλειστών επαγγελμάτων έφερε έντεχνα την εκφρασμένη μέσω των ΜΜΕ κοινή γνώμη να ζητά περισσότερη καταστολή στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα τετελεσμένα. Οι πρώην επιχειρηματίες των καταστημάτων που κλείνουν και ΔΕΝ λογίζονται ως άνεργοι εκπροσωπούνται από το ΕΒΕΑ χωρίς περεταίρω σχολιασμό…. Οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ  βρίσκονται στο στόχαστρο τόσο των δημοσίων  υπαλλήλων και πρώην συνάδελφων τους για να πληρώσουν κι αυτοί, όσο και των ιδιωτικών που «βλέπουν» τις αλλαγές ως «θεία δίκη».  Η κατάντια μιας χώρας που τη στιγμή που επιστρέφει στον «εργασιακό μεσαίωνα» -είναι η λέξη που μας τονίζουν οι επαγγελματίες της ενημέρωσης και οι υπόλοιπες μαριονέτες του πολιτικού συστήματος-, αντί να είναι ενωμένη, για άλλη μια φορά στην ιστορία της επιλέγει τη διάσπαση  και το ρεβανσισμό.

   Οι αλλαγές στον ιδιωτικό τομέα το μόνο που χρειάζονταν ήταν απλά μια δικαιολογία. Εξάλλου πέρα από το καθεστώς του φόβου των απολύσεων λόγω κρίσης, μια εβδομάδα πριν το νομοσχέδιο η ΓΣΕΕ αυτοκαταργήθηκε με  μοναδικά πλέον μέλη του προεδρείου να είναι τα γνωστά κυβερνητικά στελέχη. Η δικαιολογία δουλεύτηκε για καιρό και έτσι οι επίσημες αιτιάσεις για τον ιδιωτικό τομέα ονομάζονται ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα.

   Η απουσία τους δεν οφείλεται στο ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα είναι άμεσα ή έμμεσα κρατικοδίαιτες. Δεν οφείλεται στη μη επαναχρηματοδότηση των κερδών των εισηγμένων κυρίως εταιριών που υπήρξαν τεράστια για το μέγεθος τους τα τελευταία χρόνια. Δεν οφείλεται στη μη αναζήτηση νέων αγορών πλην του κράτους. Δεν οφείλεται στην απουσία έρευνας και καινοτομίας. Δεν οφείλεται στην έλλειψη ποιότητας. Δεν οφείλεται εν τέλει στο ότι ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να ξεπεράσουν τις απαρχαιωμένες δομές τους.

   Οφείλεται όπως αποφασίστηκε στους μισθούς και τη «μη ευελιξία»  της αγοράς εργασίας που σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει ανάγκη παραγωγής εργαζομένων με συνθήκες αναλώσιμων δουλοπαροίκων. Κάτι απαραίτητο για να μπορέσει το «νοικοκυρεμένο» πλέον κράτος όχι να δημιουργήσει μη ελλειμματικούς δημόσιους και παραγωγικούς πυλώνες αλλά για να μπορέσει να ξεφορτωθεί τα αποτελέσματα της δικής του ανικανότητας στους επιλεγμένους επενδυτές προσφέροντας τους συμβάσεις με αποικιακούς όρους εργασίας.

   Κι εμείς, διασπασμένοι και με σκυμμένο κεφάλι ανακαλύπτουμε συνεχώς τα καινούργια όρια απώλειας του χαμένου αυτοσεβασμού μας ρωτώντας τον εαυτό μας «πώς μας τούμπαραν έτσι ;» Μόνο που καταντάει γελοίο το ότι δεν θυμόμαστε πλέον πόσες φορές το χουμε ξαναπεί…

Η αποτυχία του Ιρλανδικού μας ονείρου…

   Η υπαγωγή της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης κανονικά θα έπρεπε να προξενήσει μια πολύ μεγάλη κουβέντα στα καθ’ υμάς. Όχι με όρους αιτιών και αποτελεσμάτων όπως γίνεται αυτές τις μέρες από τα  media και τους οικονομολόγους. Η συζήτηση που θα έπρεπε να γίνει είναι εξόχως πολιτική και έχει να κάνει με το όραμα, την πρόβλεψη και  εν τέλει την καταλληλότητα  των μέχρι σήμερα διαχειριστών της οικονομικής μας πολιτικής.

 Το ιρλανδικό θαύμα αποτέλεσε για όλους όσους διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της πτωχευμένης χώρας μας το μεγάλο παράδειγμα της ανάπτυξης και της οικονομίας. Τόσο αυτών της «ισχυρής» Ελλάδας που μας έβαλε στη ΟΝΕ, όσο και αυτών της μετα-ολυμπιακής χώρας υπόδειγμα. Συνεπικουρούμενοι από τους «έγκριτους» αναλυτές που πίεζαν για περαιτέρω φιλελευθεροποίηση και ακολούθηση του ιρλανδικού μοντέλου. Άνθρωποι όχι άσχετοι με το αντικείμενο τους και από διαφορετικούς θεωρητικά πολιτικούς χώρους άσκησαν την ίδια ακριβώς οικονομική πολιτική με διαφοροποιήσεις μόνο λεκτικές και αντιπαραθέσεις για τα εκλογικά ακροατήρια. Η «συνάφεια» άλλαζε σε «περαίωση»,  η αποτυχία στόχων σε «εξορθολογισμό» ή «αναθεώρηση», η απόκρυψη σε «δημιουργική λογιστική» ή «μετακύληση» κ.ο.κ.   Τόσο οι επιλογές όσο και  οι όποιες διαφοροποιήσεις ήταν άμεσα συνδεδεμένες με τις  επιταγές του οικονομικά νεοφιλελεύθερου τάγματος που είναι ενταγμένοι. Της θεοποίησης των αγορών, της αυτορρύθμισης της οικονομίας, της ελιτίστικης αντιμετώπισης των κοινωνικών απωλειών, της αγιοποίησης των Συνθηκών του Μάαστριχ και της Λισσαβόνας που καθόριζαν τους νέους στόχους. Ενταγμένοι σε μια πανευρωπαϊκή οικονομική καθυστικία τάξη που καθόρισε την ασκούμενη της θεωρία ως μονόδρομο και απαξίωσε ως αναχρονιστική οποιαδήποτε διαφορετική προσέγγιση και αν υπήρξε. Οι εθνικές οικονομίες αποτέλεσαν τα πειραματόζωα ενός παγκοσμιοποιημένου εργαστηρίου σε ένα πείραμα που βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται στη θεωρία. Ασκήσεις επί χάρτου στις πλάτες των λαών που βιώνουν τις τραγικές συνέπειες  ανακολουθίας της θεωρίας από την πράξη.

    Συνέπειες πέρα από τις οικονομικές και κοινωνικές. Συνέπειες πολιτισμικές μιας και από την Ευρώπη των λαών και την ολοκλήρωση, σήμερα εισερχόμαστε στην περίοδο ενός Ευρωπαϊκού οικονομικού εμφυλίου. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιρλανδία και σίγουρα στις υπόλοιπες χώρες που θα ακολουθήσουν, το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής συμμετοχής στο μηχανισμό στήριξης και υποθήκευσης, δεν προέρχεται από το ΔΝΤ που χρησιμοποιείτε ως η ασπίδα των αντιδράσεων αλλά από τις ίδιες της ευρωπαϊκές χώρες. Με όρους που δημιουργούν  ένας φαύλο κύκλο καλών και κακών, δανειστών και δανεισμένων, υπεύθυνων και ανεύθυνων, και που οδηγούν νομοτελειακά, βάσει υπογεγραμμένων όρων, σε συνθήκες ελεύθερων και υποθηκευμένων ενός νεοφεουδαρχικού συστήματος.

    Αν χρειάζεται να κάνουμε μια συζήτηση ως λαός αυτή είναι για τις επιλογές μας. Πέρα από τη δική μας χρεοκοπία μπορούμε να παραδειγματιστούμε και από την κατάσταση  της άλλοτε κραταιάς και δακτυλοδεικτούμενης ως παράδειγμα και στόχου μας Ιρλανδίας.  Ας κρίνουμε και το ρόλο των πολιτικών μας ταγών που μας έφεραν ως εδώ, και τα οράματα της πολιτικής τους που απαρέγκλιτα συνεχίζεται. Τουλάχιστον θα μπορούμε να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος….  

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   Το ερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και να μας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οι μακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοι ψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η «πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Τα γεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της «πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.

   Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικά ελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών του συστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροι των υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματος ελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένης ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικά παγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για να κρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση. Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλά μέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμως όπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά. Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης. Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο «πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζε οικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρω κίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτό του στη σειρά να μας ακολουθήσει; Το φάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν τα μέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Τα spreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδια ΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχη ισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα «αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμως ΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» της αξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστε απλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..

Οικονομική κρίση, δικομματισμός, ελευθερία γνώμης και blogs. Μια μάχη εν εξελίξει..

Η αδιέξοδη κατάσταση που δημιουργήθηκε στην οικονομία ενέτεινε ακόμα περισσότερο στην κοινή γνώμη την απαξίωση προς τα κόμματα εξουσίας. Ανεξαρτήτως από τις τεράστιες ευθύνες των ίδιων των πολιτών, είναι ολοφάνερο πλέον στη συνείδηση όλων μας, πως η κακοδιαχείριση των κρατικών εσόδων αλλά και των υπέρογκων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και από τα δύο κόμματα δεν οφείλετε σε πολιτικές αστοχίες αλλά σε ένα σύστημα πλουτισμού ημετέρων. Η ενδεχόμενη έρευνα και απόδοση ευθυνών φυσικών πολιτικών προσώπων –πραγματική έρευνα και όχι εξεταστική επιτροπή με τον ισχύοντα νόμο συντεχνιακής αλληλεγγύης- θα οδηγούσε σε ένα ντόμινο αποκαλύψεων που θα διέλυε το δικομματικό σύστημα. Παράλληλα όμως θα οδηγούσε και στην κατάρρευση ολόκληρου του αλληλένδετου με το δικομματισμό εκδοτικού κατεστημένου που στηρίζετε ακριβώς τόσο οικονομικά όσο και ως εξουσία στη διαπλεκόμενη σχέση του με τα κόμματα εξουσίας. Κατά συνέπεια η όλη προσπάθεια των ΜΜΕ να πείσουν την κοινή γνώμη για την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης και την αναγκαιότητα μέτρων που ποτέ στο παρελθόν δεν θα τολμούσαν –συνειδητά ή μη- να στηρίξουν, δεν έχει στόχο μόνο τον περιορισμό οποιονδήποτε διεκδικήσεων αλλά κυρίως την διατήρηση των ισορροπιών του πολιτικού συστήματος άρα και του δικού τους κατεστημένου. Η προσπάθεια γίνετε πλέον αυτοσυντήρησης για αυτό και πέρα από κάποιες φιλτραρισμένες «αποκαλύψεις» που θα δούμε και θα διαβάσουμε με στόχο να «χαϊδέψουν» την αγανάκτηση της κοινής γνώμης, η γραμμή που περνάει και θα περάσει είναι η διατήρηση των κεκτημένων με πλήρη και συντεταγμένο έλεγχο της πληροφόρησης. Η οικονομική στενότητα και η έλλειψη ρευστότητας παρ ότι έχει φέρει ήδη ανακατατάξεις στο χώρο του τύπου, με το δίδυμο Λαυρεντιάδη – Κυριακίδη να εξαγοράζει και να συμμετέχει σε ένα ευρύ φάσμα των ΜΜΕ που περιλαμβάνει τόσο συμπολιτευόμενα όσο και αντιπολιτευόμενα μέσα, και το Βίκτωρα Ρέστη να αποτελεί και αυτός με τη σειρά του καινούργιο «παίχτη» στο χώρο, δεν αλλάζει ούτε το στόχο ούτε το επιθυμητό αποτέλεσμα παρά αποτελεί ένα παιχνίδι ισορροπιών σε ένα ενδοεκδοτικό πόλεμο που μετατίθεται για αργότερα. Μοναδικό μέσο στην πληροφόρηση μπορεί να αποτελέσει το διαδίκτυο και τα ελεύθερα blogs(δηλαδή αυτά που ΔΕΝ ανήκουν στα εκδοτικά συγκροτήματα) κάτι που όμως όπως είναι αναμενόμενο φέρνει και την αντίδραση της «συντεταγμένης» ενημέρωσης. Και επειδή τα ελεύθερα blogs δεν αποτελούν συγκεκριμένο στόχο μιας και λειτουργούν είτε συλλογικά είτε μόνα αλλά κυρίως ανεξάρτητα, θα στοχοποιηθούν όλα μαζί ως σύνολο τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τους πολιτικούς και συν αυτό ταγούς της εξουσίας. Φυσικά και πολλά blogs που υπάρχουν για να τιμούν τον υπέρ πάντων κομματικό αγώνα θα ενισχύσουν την άποψη των αφεντικών τους με υποδόρια χτυπήματα στην εγκυρότητα της blogsfairas. Αυτό που δεν θα καταφέρουν ποτέ όμως είναι το να πάψει να ακούγετε η ελεύθερη άποψη και η αλήθεια. Και όσο κι αν κυνηγηθεί, όσο και αν λοιδορηθεί η αλήθεια πάντα δικαιώνεται. Στο χέρι μας είναι να τους χαλάσουμε το παιχνίδι…

Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και κρίση. Το τέρας μόλις άρχισε να βρυχάται..

Ζούμε εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής υστερίας. Η κατάσταση στην Ελληνική οικονομία ανεξαρτήτως των δικών μας ευθυνών που είναι ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ, εντάσσεται και αυτή σε αυτό το πλαίσιο. Επιτόκια, spread, κρατικά ή μη ομόλογα, stock options, παράγωγα, και εκατοντάδες οικονομικοί και χρηματιστηριακοί όροι έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο σε μία άνευ ιστορικού προηγουμένου λαγνεία των αριθμών και της οικονομικής θεωρίας και σε ένα τοπίο μιζέριας και φόβου όχι για το μέλλον αλλά για το ίδιο μας το παρόν. Όχι γιατί το παγκόσμιο οικονομικό οικοδόμημα περνάει κρίση και ζούμε εν μέσω των συνεπειών της, αλλά γιατί καμία οικονομική θεωρία δεν μπορεί να δώσει λύση σε ένα αδιέξοδο. Αν το «δέντρο» σήμερα ονομάζετε Ελλάδα, Ισπανία ή Πορτογαλία, το «δάσος» έχει να κάνει με την ίδια τη δομή της ευρωζώνης και της ΕΕ γενικότερα. Η δημιουργία του ευρώ, μπορεί να στηρίχθηκε σε όρους, προϋποθέσεις και κριτήρια, δεν είχε όμως ποτέ το βασικότερο προαπαιτούμενο. Την Ευρωπαϊκή συνοχή και πολιτική. Αντιθέτως η ΕΕ κινείται πάντα σε «άξονες» που προσπαθούν να επιβάλουν την οικονομική πολιτική αναλόγως με τα χαρακτηριστικά που μακροημερεύουν την επιρροή τους, και αντιστρόφως ανάλογα με την κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πρόοδο. Ο «ΓαλλοΓερμανικός άξονας», οι «P.I.G.S»., οι «ευρωατλαντιστές», αποτελούν όρους που το μόνο που δε φανερώνουν είναι η ενιαία πολιτική και κατά συνέπεια οικονομική συνοχή των χωρών που απαρτίζουν το δεύτερο τη τάξει παγκόσμιο νόμισμα. Σήμερα το ευρώ δέχεται πίεση από το «τέρας» των αγορών που οι ίδιες οι χώρες εκτρέφουν, ενώ οι ΗΠΑ προσπαθούν να διατηρήσουν την ηγεμονία τους με το δολάριο στα χέρια Κινέζων, Αράβων και Ρώσων αλλά και την πληθωριστική τους δυνατότητα να μπορούν να το εκδώσουν. Ουσιαστικά όμως ζούμε τα αποτελέσματα της ασύδοτης ελευθερίας των αγορών που μετά την πρωτοφανή παγκόσμια οικονομική άνοδο της δεκαετίας 1990-2000 δημιούργησαν προϊόντα και υπεραξίες χωρίς αντίκρισμα στην οικονομία της παραγωγής. Ένας παγκόσμιος πόλεμος αριθμών χωρίς αντίκρισμα, και χωρίς λύση που αντιμετωπίζει τους λαούς σαν πειραματόζωα ενός χαμένου παιχνιδιού δίχως τέλος. Κοινώς, το τέρας της παγκοσμιοποίησης όχι των λαών αλλά των αγορών μόλις άρχισε να βρυχάται..

Ελληνικό οικονομικό θαύμα..Για άλλη μια φορά μας φταίνε οι άλλοι…

Για άλλη μια φορά μας φταίνε οι άλλοι… Οι κερδοσκόποι που παίζουν με τις τύχες της φτωχής πλην τίμιας χώρας μας.. Ξέρουμε και τα ονόματα τους.. Η Morgan Stanley, h Merrill Lynch και άλλες επενδυτικές τράπεζες. Μόνο που είναι οι ίδιες ακριβώς που πρωταγωνίστησαν στη μεγάλη άνοδο του χρηματιστηρίου. Τότε που πανηγυρίζαμε για την αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας που προσελκύει μεγάλους θεσμικούς επενδυτές. Τότε που μπήκαμε στην ΟΝΕ με πλαστά αποτελέσματα και που το καρφώσαμε και οι ίδιοι στους κουτόφραγκους…. Και που μετά την αποκάλυψη μας συνεχίζαμε να τους παρουσιάζουμε ψέματα. Απλά με άλλους υπουργούς και κυβέρνηση. Και συνεχίσαμε το οικονομικό μας θαύμα που ονομάζετε παραγωγή ανάπτυξης χρεών μέσω δανεισμού.. Μέσω των κακών ξένων και των ελληνικών τραπεζών που αγοράζουν τα ελληνικά ομόλογα δανείζοντας το ίδιο το κράτος . Στη συνέχεια οι τράπεζες δανείζονται από τους κακούς ξένους με (χαμηλό επιτόκιο εννοείτε) ενεχυριάζοντας τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Και μετά ξαναδανείζουν τους πολίτες και το κράτος αγοράζοντας τα νέα του ομόλογα με το αζημίωτο βέβαια.. Γιγαντώσαμε τις ελληνικές τράπεζες με την τεράστια διαφορά ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού και καταθέσεων, με τη μη εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων για τους τοκογλυφικούς όρους, με την πλήρη τοκογλυφική τους απελευθέρωση και φτιάξαμε το σύγχρονο θαύμα μας. Ένα υπερχρεωμένο κράτος με υπερχρεωμένους πολίτες. Χωρίς ανάπτυξη , χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να παράγουμε τίποτα εκτός από φόρους και νέα χρέη. Και ασφαλώς ψεύτικα στοιχεία.. Τι κι αν είμαστε οι πλέον ανυπόληπτοι, τι κι αν είμαστε οι πλέον ευάλωτοι στην κάθε κρίση. Δεν φταίμε εμείς.. Φταίνε πάντα οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας που δημιούργησαν το χάος , οι κακοί κερδοσκόποι που θέλουν να δημιουργούν κέρδη αντί να δείχνουν κατανόηση στις δυσκολίες μας, και ασφαλώς οι κουτόφραγκοι που μας κατηγορούν και μας υποβαθμίζουν με τα δικά μας στοιχεία….. Αλλά εμάς τι μας νοιάζει. Σύμφωνα με το ελληνικό μας ρητό αυτοί, όταν εμείς πίναμε εσπρέσο στην ακρόπολη έτρωγαν τα διάσημα βελανίδια. Άρα μάλλον ζηλεύουν το θαύμα μας…