Γιατί εκλογές..

   Δύο μήνες και κάτι μετά τη «συμφωνία» των τριών κομμάτων για την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου και ζήτημα του χρόνου ζωής της παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα παρότι συντηρείται σε  εβδομαδιαία σχεδόν βάση  είτε από στελέχη των τριών συγκυβερνούντων είτε από «πηγές» που προέρχονται από τις ηγεσίες τους..

  Παρά τις αντιρρήσεις μου για το πρόσωπο του σημερινού Πρωθυπουργού, όπως τις εξέφρασα στις  αναρτήσεις μου, Όμηροι… τη στιγμή της «επιλογής» του,  και Κυβέρνηση Παπαδήμου. Άλλο ένα “πετυχημένο” πείραμα… μετά την υπερψήφιση του προϋπολογισμού, είχα μέσα μου την ελπίδα πως κάτω από την πίεση της πραγματικότητας η Κυβέρνηση -μιας και δεν θα είχε άμεσο πολιτικό κόστος- θα έβρισκε στην πορεία κάποιο βηματισμό και θα ξεπερνούσε τις γενετήσιες αγκυλώσεις της. Και ενώ τα πράγματα εξ αρχής φαινόντουσαν ως μια «μάχη» ισορροπιών με ελάχιστες παραχωρήσεις και υπερβάσεις -κάτι που φάνηκε από τη σύνθεση της Κυβέρνησης των 50 στελεχών και την τριαρχία στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας-  πίστευα πως έστω και «εκβιαστικά» από πλευράς πρωθυπουργού θα έμπαιναν στην πορεία κάποιες κόκκινες γραμμές εύρυθμης λειτουργιάς.

   Εξ αρχής, στόχος και γενεσιουργός αιτία της Κυβέρνησης ήταν η εκταμίευση της 6^ηςδόσης, η ολοκλήρωση της πορείας των υποχρεώσεων που απορρέουν από την ελληνική πλευρά προς τη νέα δανειακή σύμβαση της 7^ης και το περιβόητο haircut, και η κατάστρωση ενός σχεδίου νόμων και αποφάσεων που θα υπέρβαιναν τις κομματικές αγκυλώσεις και που κανένα κόμμα από μόνο του δεν θα μπορούσε να περάσει. Νόμων που θα έφερναν διαρθρωτικές  αλλαγές στην κρατική διοίκηση και  που μπορεί μεν να έφερναν αντιδράσεις αλλά δεν θα μπορούσαν να πατροναριστούν, καθώς και νόμων όχι οριζόντιας εισοδηματικής πολιτικής του δώσε υμίν σήμερα για να κλείσουν οι όποιες τρύπες, αλλά αναλογικούς, που θα εξασφάλιζαν μια ισότιμη και ασφαλώς σύννομη με το άρθρο 4 παράγραφο 5* του συντάγματος  πολιτική εσόδων. Νόμων και μέτρων που στο σημείο που φτάσαμε είναι απαραίτητα αλλά που χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη δεν γίνεται να εφαρμοστούν, όχι πια λόγω «αντίδρασης» αλλά λόγω ανέχειας.

   Παράλληλα η «συμφωνία των τριών» ή καλύτερα των δύο μιας και η στήριξη του ΛΑΟΣ δεν αποτελούσε απαραίτητη αριθμητική προϋπόθεση στήριξης, απέκλειε άμεσα τις εκλογές που σύμφωνα τόσο με τις «νηφάλιες» φωνές στο εσωτερικό, όσο και την άμεση εκβιαστική απειλή από το εξωτερικό, θα αποτελούσε την ταφόπλακα οποιασδήποτε ελπίδας αποφυγής της χρεοκοπίας. Τα χρηματικά διαθέσιμα εξάλλου του Ελληνικού κράτους είχαν άμεση ανάγκη της 6^ης δόσης τόσο για εσωτερικές όσο και εξωτερικές υποχρεώσεις και σε περίπτωση μη εκταμίευσης η χρεοκοπία θα ήταν γεγονός.

   Σήμερα, με εξαίρεση την αποφυγή των εκλογών τίποτα από όσα ελπίζαμε ή προσδοκούσαμε δεν έχει επαληθευτεί, απεναντίας μας σπρώχνουν ολοένα και πιο κοντά στην οικονομική και βιοποριστική κόλαση. Οι κόκκινες γραμμές δεν μπήκαν ποτέ από τον πρωθυπουργό που θυμίζει αμειβόμενο διευθύνοντα σύμβουλο χρεοκοπημένης εταιρίας που διορίστηκε από τους μεγαλομετόχους για να έχει τις νομικές κυρώσεις που απορρέουν από τη θέση του και την υπογραφή του.

   Στο εξωτερικό πληθαίνουν οι φήμες και οι θέσεις πως η περιβόητη συμφωνία του Οκτωβρίου και το κούρεμα του 50% δεν αρκούν πλέον και χρειάζεται αναθεώρηση ενώ Γερμανία και Γαλλία «απειλούν» για την  7^ηδόση. Το ίδιο έργο χωρίς μάλιστα καμία παραλλαγή από αυτό που ζήσαμε το Σεπτέμβρη που «ανέτρεψε» τη συμφωνία του Ιουνίου ως μη επαρκή.

   Στο εσωτερικό όμως η κατάσταση είναι από πρωτόγνωρη έως τραγελαφική. Οι ασκοί του Αιόλου της διαδοχής στο Πασόκ έχουν ανοίξει έστω και όχι θεσμικά. Τα στελέχη του Πασόκ που απαρτίζουν την κυβέρνηση σε υπουργικές θέσεις όχι μόνο διαγκωνίζονται σε ένα καθεστώς δελφινομαχίας αλλά προσπαθώντας να αποτάξουν από πάνω τους τις ευθύνες από την 2χρονη παρουσία τους στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε βρίσκονται στα χαρακώματα με τον πρώην πρωθυπουργό –η περίπτωση Χρυσοχοΐδη αποτελεί την πιο χαρακτηριστική- είτε διαφωνούν για ληφθείσες αποφάσεις όπως για παράδειγμα της αποτυχίας ή μη της εφεδρείας. Διαφωνίες που δεν περιορίζονται στα ενδοκομματικά αλλά λαβαίνουν χώρα μέσα στο  ίδιο το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης Παπαδήμου. Παράλληλα, η αμφισβήτηση ηγεσίας ή καλύτερα το κενό της στο Πασόκ, σε συνδυασμό με την έλλειψη ανάγκης οριακής ψήφισης νομοσχεδίων που θα τους έθετε ως υπόλογους για την πτώση της κυβέρνησης έχει κάνει αρκετούς βουλευτές να διαχωρίζουν τη θέση τους εκ του ασφαλούς σε οποιοδήποτε αντιλαϊκό μέτρο έρθει προς ψήφιση.

   Ο δεύτερος εταίρος της Κυβέρνησης που παράλληλα ασκεί και αξιωματική αντιπολίτευση σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία παίζοντας με τις λέξεις αλλά κυρίως με τους θεσμούς, βρίσκεται ήδη σε προετοιμασία προεκλογικής περιόδου. Η ΝΔ που δεν έχει προβλήματα ηγεσίας την παρούσα περίοδο όπως το Πασόκ, παρακολουθεί τις εξελίξεις, δεν συμμετέχει στις αποφάσεις που στηρίζει, παρά παίζει την επικοινωνιακή πυθία ως αντίθετη σε μέτρα που παραβιάζουν τις κόκκινες αλλά ελαστικές γραμμές της. Πάντα όμως σε ετοιμότητα όχι μόνο να κρατήσει αποστάσεις αλλά και να εναντιωθεί όταν η λαϊκή αγανάκτηση πάρει αντικυβερνητικό χαρακτήρα.

   Κάτι που κάνει και ο τρίτος εταίρος που καιροσκοπικά όπως πάντα μπορεί να αλλάζει θέσεις και απόψεις, και συγκυβερνά «απειλώντας» να αποχωρήσει από μια κυβέρνηση που το ποσοστό των μελών του κόμματος του σε αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογο της εκφρασμένης εκλογικής του δύναμης.

   Κάτω από αυτές τις συνθήκες η σημερινή κυβέρνηση όχι μόνο δεν γίνεται να προχωρήσει σε έργο αλλά απεναντίας καθίσταται διπλά επικίνδυνη κάνοντας το αίτημα για εκλογές πιο αναγκαίο από ποτέ.

Εκλογές γιατί υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να εκτελέσει έργο σε μια ιστορική περίοδο που οι όποιες αποφάσεις της έχουν αντίκτυπο όχι απλά σε μεσοπρόθεσμο διάστημα αλλά θα χαράξουν την πραγματικότητα των επόμενων δεκαετιών.

Εκλογές γιατί η προεκλογική περίοδος που έχει αρχίσει από τη στιγμή της δημιουργίας της επιτείνει την περίοδο αναποφασιστικότητας σε μια εποχή που καλώς ή κακώς η υιοθέτηση μέτρων που θα αλλάξουν το άρρωστο τοπίο τουλάχιστον σε επίπεδο του κρατικού μας μορφώματος είναι  επιτακτική και αναγκαία και δεν μπορεί αυτό να συμβεί με το φόβο του πολιτικού κόστους. Κατά μεγάλο ποσοστό πιθανοτήτων και η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας. Θα έχει όμως και τη νωπή εντολή, αλλαγή συσχετισμών, και κυρίως χρονικά περιθώρια.

Εκλογές γιατί η πραγματικότητα σήμερα δεν έχει καμία απολύτως συνάφεια με εκείνη του 2009 και σε μια δημοκρατία –όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν για το επικίνδυνο του πράγματος..-  ο λαός αποφασίζει για την τύχη του.

Εκλογές γιατί αποτελούν τον κατ εξοχήν δημοκρατικό θεσμό που δεν μπορεί να μετατίθεται, δεν μπορεί να αλλάζει ημερομηνίες ανάλογα με τα συμφέροντα αυτοσυντήρησης των κομμάτων, δεν μπορεί να απαξιώνεται, και κυρίως ΔΕΝ μπορεί να ταυτίζεται με τον όρο επικίνδυνος στις δημοκρατίες.

Εκλογές για να αποφασίσουμε μόνοι μας να βάλουμε πλάτη στα δύσκολα.

Οι δανειστές, οι εταίροι μας, και όλοι όσοι εμπλέκονται στο σημερινό αλισβερίσι ασφαλώς και δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο. Μόνο που η αυτοδιάθεση των λαών και η δημοκρατία δεν είναι αιτήματα αλλά κεκτημένα δικαιώματα που δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση σαν συλλογική σύμβαση. Και όσο κι αν να μας απειλήσουν, χρειάζονται πάντα επίσημους συνομιλητές. Ας είναι αυτοί τουλάχιστον εκλεγμένοι από εμάς και όχι δοτοί…

*Άρθρο 4 (Παράγραφος 5) Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους.

Περί Συντάγματος….

   Η επίκληση του Συντάγματος από τον πολιτικό κόσμο κάθε φορά που η συζήτηση φτάνει στα παραγραμμένα σκάνδαλα, άρα και την ατιμωρησία ως αποτέλεσμα του αισχρού νόμου περί ευθύνης υπουργών που «δυστυχώς» αλλάζει μόνο με τροποποίηση του Συντάγματος και μόνο όταν η Βουλή είναι αναθεωρητική, αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη μορφή κοροϊδίας.

   Σύμφωνα με τους φορείς της νομοθετικής και εκτελεστικής μας εξουσίας, ενώ η πρόθεση τους είναι να ρίξουν άπλετο φώς στις υποθέσεις και να αποδοθεί η δικαιοσύνη, ο ισχύων νόμος τους «δένει τα χέρια» μιας και βάσει αυτού τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Και ενώ η επίκληση της συνταγματικής ευθιξίας σε θέματα απόδοσης δικαιοσύνης αποτελεί την κορωνίδα της επιχειρηματολογίας περί της μη ύπαρξης περιθωρίων να δράσουν μιας και υπεράνω των πάντων το Σύνταγμα, την ίδια στιγμή η παραβίαση του από τους ίδιους αποτελεί όχι μόνο βασική πρακτική συντεχνίας αλλά πάνω σε αυτήν στηρίζεται και η παραγωγή νόμων και η διαχρονική εφαρμογή κυβερνητικών πολιτικών.

   Σύμφωνα με το 2^ο μέρος των βασικών άρθρων του Συντάγματος που περιγράφει τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα έχουμε τα εξής :

Άρθρο 4

1.”Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου”

Και μόνο η ύπαρξη διαφορετικών νόμων που διαχωρίζει τον πολιτικό κόσμο από τον υπόλοιπο λαό τόσο όσον αφορά την τιμωρία όσο και το χρονικό περιθώριο παραγραφής για αποδεδειγμένα αδικήματα διαφθοράς δεν αποτελεί από τη φύση της παραβίαση του Συντάγματος ;

5. “Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους”

Ένας από τους βασικούς άξονες της οικονομικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα αποτελεί το φορολογικό σύστημα που κατά κανόνα όχι μόνο δεν επιμερίζει τα φορολογικά βάρη αλλά είναι κοινή παραδοχή πως ο λόγος της πολυνομίας του είναι η εξαίρεση επαγγελματικών ομάδων και η μη ανάλογη κατανομή βαρών.

Άρθρο 21           

3. “Το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων”.

 Με ένα σύστημα υγείας που νοσεί όχι μόνο λόγω της ανεπάρκειας κλινών, ελλείψεων μηχανημάτων υγείας αλλά ακόμα και βασικών υλικών, και όταν ο τομέας της υγείας βρίσκεται στο επίκεντρο των συζητήσεων όχι για τη βελτίωση των παροχών αλλά για την ενδεχόμενη διάλυση ή ιδιωτικοποίηση του λόγω οικονομικών σκανδάλων κάθε έννοια της συνταγματικής επιταγής αποτελεί μάλλον οξύμωρο σχήμα για την πραγματικότητα.. Παράλληλα η προστασία της νεότητας, του γήρατος και των ατόμων με αναπηρία ή απόρων δεν αποτελεί αλλά ούτε και αποτέλεσε ποτέ κοινωνική προτεραιότητα.

4.“Η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που τη στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του Κράτους.”

 Αρκεί μια απλή βόλτα στο κέντρο της πρωτεύουσας για να διαπιστώσει κανείς τον αριθμό των αστέγων που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και που για την συντεταγμένη πολιτεία απλά δεν υπάρχουν…

 Άρθρο 22    

1.“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία    συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας”.

Χωρίς σχόλιο….

Άρθρο 25

1.“Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους. Τα δικαιώματα αυτά ισχύουν και στις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών στις οποίες προσιδιάζουν. Οι κάθε είδους περιορισμοί που μπορούν κατά το Σύνταγμα να επιβληθούν στα δικαιώματα αυτά πρέπει να προβλέπονται είτε απευθείας από το Σύνταγμα είτε από το νόμο, εφόσον υπάρχει επιφύλαξη υπέρ αυτού και να σέβονται την αρχή της αναλογικότητας”

2.“Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη.” 

Η δημιουργία ενός δαιδαλώδους γραφειοκρατικού κράτους βασισμένο στην αναξιοκρατία των λειτουργών του όχι μόνο δεν κατέστησε τη διασφάλιση των δικαιωμάτων αλλά αποτέλεσε και αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα στις σχέσεις του πολίτη με αυτό.  Και σήμερα 37 χρόνια μετά η πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη ¨όχι μόνο έπαψε να αποτελεί επιδίωξη αλλά η ολίσθηση καθημερινά στην κοινωνική απαξίωση έκανε το όραμα να φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός.

    Θα μπορούσα να αναφέρω πάμπολλα άρθρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο ο πολιτικός κόσμος, που σήμερα διαρρηγνύει τα ιμάτια του για την τήρηση της συνταγματικότητας, πράττει αυτό είναι η καταστρατήγηση κάθε συνταγματικής έννοιας. Και αν θεμέλιο του πολιτεύματος σύμφωνα με το Άρθρο 1 είναι η λαϊκή κυριαρχία και Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα, οι αντιπρόσωποι που παραδοσιακά εκλέγουμε για να μας εκπροσωπούν, σε μια συντεχνιακή λογική ημετέρων πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Το εκλεκτορικό σώμα όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν είναι ο καθρέφτης των δικών μας επιλογών. Η τήρηση του συντάγματος είναι δική μας υποχρέωση. Η ακροτελεύτια διάταξη (Άρθρο 120)αναφέρει πως,“Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.”

Εμείς όμως τι κάνουμε για όλα αυτά;