Στελέχη επιχειρήσεων σε έναν εργασιακό μεσαίωνα…

    Ίσως το Post να φαίνεται λίγο άκαιρολόγω των ημερών. Τη στιγμή που τα πάντα κινούνται στον αστερισμό των «σωτήρων»υποψήφιων πρωθυπουργών και των της καταμέτρησης πόσα πρόβατα είναι ήδη στο μαντρί,πόσα απ έξω, ποια είναι ατίθασα και ποια αποφασίζουν να γίνουν ελευθέραςβοσκής, το να αναφέρεται κάποιος στα λεγόμενα «μικρά» καθημερινά μπορούν να τονχαρακτηρίσουν από «εκτός τόπου και χρόνου» μέχρι οπαδό του λαϊκισμού..

    Αναπόφευκταόμως ο καθένας βλέπει τα πράγματα από το δικό του μικρόκοσμο και από τη δικήτου «επικαιρότητα» . Και επειδή η δική μου επικαιρότητα κινείται σε ρυθμόεργασιακών απολύσεων και εργασιακής ανασφάλειας, όπως και των περισσότερωνανθρώπων που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω έναπαλιό άρθρο της ΣΙΣΣΥΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ που έχω κρατήσει στο αρχείο μου. Γραμμένο σε μια εποχή που τα πράγματαήταν «καλύτερα» από σήμερα, επίκαιρο τότε, τραγικά επίκαιρο τώρα μιας και έχουνπροστεθεί και νέες παράμετροι στον εργασιακό μας μεσαίωνα…

   «Στελέχη επιχειρήσεωνονομάζονται όλοι οι εργαζόμενοι που διαθέτουν πτυχίο ανώτατης σχολής καιτουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό. Είναι υπάλληλοι μεγάλων ελληνικών και πολυεθνικώνεπιχειρήσεων, καθώς και τραπεζών.

   Είναι νέοι,φορούν κοστούμι από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλεύουν από το πρωί μέχρι τοβράδυ, ονομάζονται μπραντ μάνατζερ, ασίσταντ μπραντ μάνατζερ, μάρκετινγκμάνατζερ και άλλα δυσερμήνευτα επί της ουσίας. Προχωρούν, έχοντας μπροστά τουςσυνεχώς το καρότο της προαγωγής από τη μία και το φόβο της απόλυσης από τηνάλλη. Η μέρα τους ξεκινά στις 7 το πρωί και τελειώνει στις 11 περίπου το βράδυ,ενώ τα Σαββατοκύριακα (όχι όλα) είναι παρόντες στις εκθέσεις των προϊόντων τηςεταιρείας τους, σε ειδικές συσκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν άλλη ώρα, σεραντεβού και ειδικά… μίτινγκ με ξένους και εγχώριους πελάτες.     

   Καμιάεπιχείρηση δεν τους πληρώνει υπερωρίες, κανείς τους δεν τολμάει να ζητήσει ναπληρωθεί υπερωρίες. Αν αυτό γίνει, θα γραφτεί ως μελανό σημείο στο βιογραφικότους, θα εμποδίσει την εξέλιξή τους, θα απολυθούν κάποια άλλη στιγμή γιακάποιον ανεξήγητο λόγο. Κανένα συνδικάτο δεν τους προστατεύει, καμιά κρατικήεπιθεώρηση εργασίας δεν απασχολείται με το γεγονός. Το μαστίγιο του επιστάτητης φυτείας έχει αντικατασταθεί με τις προσβολές, τις ψυχοφθόρες ύπουλεςκινήσεις και κουβέντες των ανωτέρων, που ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάςτους είναι να κρατούν έντονο το στείρο και πρωτόγονο ανταγωνισμό μεταξύ τωνυφισταμένων τους, αλλά και να φροντίζουν ώστε να αποκρούουν τις αντίστοιχεςκινήσεις των δικών τους ανωτέρων.

   Τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν μικρότερηαξία από τα προϊόντα, για την προώθηση των οποίων εργάζονται, ή, για να είμαστεπιο ακριβείς, δεν έχουν καμία αξία, σε αντίθεση με τα προϊόντα για τα οποίαδραστηριοποιούνται πλείστες όσες επιτροπές πιστοποίησης ελέγχου κ.λπ. Οιεπιχειρήσεις που αγοράζουν τη ζωή τους τούς κατατάσσουν στα αναλώσιμα. Εκεί πουκαι οι ίδιοι, αδαείς εθελοντές, ακούμπησαν την ψυχή τους. Παιδιά ενός αδιέξοδουπολιτισμού, που εξελισσόμενος αυτοκαταστρέφεται ποδοπατώντας τον πυρήνα του,τον άνθρωπο, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, να επαναπροσδιορίσουν τιςκαθοδηγούμενες από το σύστημα απαιτήσεις τους, να αντικαταστήσουν τη γρήγορηπληροφορία με την πραγματική γνώση, να ζήσουν. Καταθέτουν μόνο τη γερασμένητους νεότητα στο βωμό ενός κατώτατου πολυεθνικού θεού… «

Μετά το «κούρεμα»……

   Ηαναμονή τελείωσε. Tο περιβόητο «κούρεμα» έγινε, οι νέεςορολογίες που έχουν μπει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο (haircut, πιστωτικό γεγονός, CDS, EFSF κλπ) και οιαναλύσεις για το τι θα συμβεί σε media, blogs, και κατ ιδίαν συζητήσεις θα δώσουν τη θέση τους στηνεπεξήγηση της νέας πραγματικότητας. Με το φόβο πάντα αυτή η προσέγγιση τηςπραγματικότητας να γίνει ως συνήθως επιδερμικάκαι να καταλήξει όπως πάντα στις ευθύνες της σημερινής κατάστασης και όχι στοίδιο το αύριο.  

   Αγανάκτηση για τους πάντες, οργή, εθνικήέξαρση.  Μια αγανάκτηση που θα γενικευτείμιας και τα φορολογικά μέτρα που θα εφαρμοστούν το 2012 ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ τηςχτεσινής σύσκεψης θα μας φέρουν ακόμα πιο χαμηλά, ακόμα πιο κοντά στηνεξαθλίωση της αξιοπρέπειας μας. Θα ξαναστοχοποιήσουμε τους πάντες ανάλογα με τοποίον -κάτω από της δικές μας απώλειες- βλέπουμε ως υπεύθυνο, θαξαναστοχοποιήσουμε και εμάς τους ίδιους μιας και τα συμφέροντα των εργασιακώνομάδων που εκπροσωπούμε φαίνονται –και πολλές φορές είναι – αντικρουόμενα.  Τα πάντα όμως σε μια  εν θερμό γενίκευση που ρίχνει το φώς της στακακώς κείμενα. Οι Δημόσιοι υπάλληλοι είναι συλλήβδην τεμπέληδες, οι ιδιώτεςείναι συλλήβδην φοροφυγάδες, οι αγρότες απατεώνες και έχουν όλοι Cayenne, οι ξένοι εποφθαλμιούν τον πλούτο μας,  και πάει λέγοντας.  Και φυσικά την ίδια ώρα που θα είμαστεέτοιμοι να κατασπαράξουμε την απέναντι συντεχνία θα είμαστε ταυτόχρονα και όλοιμαζί ενωμένοι απέναντι  στο σύστημα καιτο κράτος που όλοι όμως θρέψαμε ή ανεχτήκαμε.

   Πόσοόμως είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη μέρα; Τι προσδοκίες έχουμε για τοαύριο;  Κυρίως όμως πόσο έχουμεσυνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης σε επίπεδο πραγματικότητας ; 

   Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί μετά τη χθεσινήσύνοδο, το τι μέτρα θα φέρει, το τι θα αλλάξει, και το αν θα εφαρμοστεί ή θαέχει τη μοίρα της  προηγούμενης τουΙουλίου που ξανά πανηγυρίσαμε  -ωςΚυβέρνηση και Media και όχι ως λαός-  το μόνο σίγουρο είναι ένα· Η παγκόσμιαοικονομική κρίση που έφερε στην επιφάνεια ΚΑΙ το ελληνικό πρόβλημα δενπρόκειται να περάσει από τη μια μέρα στην άλλη όχι μόνο για το ελληνικό χρέος–δεν είμαστε μόνοι μας στον κυκλώνα- ανεξαρτήτωςτων αποφάσεων που πάρθηκαν και θα ξαναπαρθούν στις επόμενες συνόδους που θαακολουθήσουν.

    Η Ευρώπη βρίσκεται σε αποσύνθεση και ακόμακαι όταν τα πράγματα φθάσουν κοινωνικά  σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο απροχώρητο καιπιθανώς οδηγηθούν είτε σε μια πολιτική λύση χαλάρωσης αλλά είτε  -που αυτή τη στιγμή φαντάζει το πιο πιθανό-σεσυνθήκες διάλυσης, το πρόβλημα στη χώρα μας θα παραμένει.  Και αν η άθλια σημερινή κυβέρνηση που είναισίγουρο πλέον πως μετράει αντίστροφα φύγει, το ζήτημα δεν είναι αυτή καθ’ αυτήη αλλαγή της αλλά η συνειδητοποίηση από τη μεριά μας της κατάστασης και ηπροσγείωση μας σε μη ουτοπικές προσδοκίες. Σε μια αναθεώρηση του γνώμονα με τον οποίο επιλέγουμε είτετο ποίος μας εκπροσωπεί είτε το πώς και πότε αντιδρούμε.

   Δυστυχώς η αντίληψη που κυριαρχεί σήμερα δενδείχνει κάτι τέτοιο. Διεκδικούμε τα  χαμένακαι ελπίζουμε πως η οργή μας θα μας φέρει στην πρότερη κατάσταση.  Κάτι που ενδεχομένως να γινόταν αν η παρούσαοικονομική συγκυρία στην ευρωζώνη αλλά και ευρύτερα δεν ήταν στενωπό της αβεβαιότηταςκαι της ύφεσης. Τα κόμματα θα μπορούσαν να εξακολουθούν να λαϊκίζουν και νασυνεχίζουν το «έργο» τους και η νοοτροπία του βολέματος που καλλιεργήσαμε ναεπανέλθει πανηγυρικά σαν νίκη του λαϊκού κινήματος, σαν μια νέα αλλαγή.

   Η κατάσταση όμως είναι πλέον εντελώςδιαφορετική. Η αλλαγή θα πρέπει να είναι στην ίδια μας τη νοοτροπία, στον ίδιομας τον εαυτό πέρα από τα μικροκομματικά, και ιδιοτελή συμφέροντα μας. Όχιασφαλώς με την έννοια της αλλαγής που καθημερινά τα media και το εν γένειπολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα μας εγκαλεί να γίνουμε οι υπάκουοι, ενοχικοίσυνυπεύθυνοι εργάτες γιατί τα «ψέματα τελείωσαν..»  Τα ψέματα ασφαλώς και τελείωσαν μόνο πουτελείωσαν για όλους. Και για εμάς που δεν πλουτίσαμε και καλούμαστε μονίμως ναπληρώνουμε το λογαριασμό αλλά και για εκείνους που έμαθαν σε αυτή τηνκατάσταση. 

   Η αλλαγή που θα πρέπει να συντελεστεί έχεινα κάνει πρωτίστως με την ανοχή μας και τις προτεραιότητες μας. Η έννοια τηςσυλλογικότητας δεν αποτελεί πλέον τη συμμετοχή μας σε μια απεργία ή σε ένασυνδικαλιστικό ή πολιτικό φορέα. Η έννοια της συλλογικότητας περνάει πρώτα απόόλα από τη δική μας στάση ζωής, μοναδικά, και σε προσωπικό επίπεδο. Από τη δικήμας άρνηση στην ανοχή της αυθαιρεσίας όπου τη συναντάμε και ασφαλώς από τη δικήμας νομιμότητα. Έχουμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε τεράστια «στοιχήματα».

   Σε μια χώρα που πωλείται σε τιμή ευκαιρίαςμε νόμους που θα χαλαρώνουν και δεν θα εφαρμόζονται στην «ανάγκη προσέλκυσηςκεφαλαίων» το στοίχημα δεν είναι να σώσουμε το δικό μας κομμάτι αλλά νασταθούμε μπροστά και απέναντι στην «ιθαγενοποίηση» μας. Η παραλία που θαπαραχωρηθεί και θα στερήσει την πρόσβαση στον κάτοικο της Θράκης, αφορά και τονκάτοικο της Κρήτης, και τον κάτοικο της Αθήνας. Η οικολογική καταστροφή που θα προξενήσει η «επενδυτική μονάδα» στηνΉπειρο αφορά και τον κάτοικο της Ρόδου. Η κατάργηση του νοσοκομείου στιςΚυκλάδες αφορά και τον κάτοικο στο Ιόνιο.

    Θα πρέπει να ανακαλύψουμε την έννοια της αλληλεγγύης που ποτέ δεν μας έμαθαν καιποτέ δεν ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε. Κυρίως όμως στις επερχόμενες εκλογές πουσύντομα θα έρθουν θα πρέπει να είμαστε παρόντες και με σαφή πλέον «θέλω» πουυπερβαίνουν τα προσωπικά μας συμφέροντα. Να πάψουμε να αποτελούμε το στατιστικόδημοσκοπικό λάθος του δικομματισμού, να καταστήσουμε σαφές πως ο διάλογος καιτο κοινωνικό κράτος ειδικά σε περιόδους οικονομικής κρίσης και εξαθλίωσηςαποτελεί προαπαιτούμενο και όχι κάτι απλά επιθυμητό. Πως ξυπνήσαμε από τολήθαργο και οι πολιτικές της εφήμερηςστατιστικής επιτυχίας είναι για το καλάθι των αχρήστων όταν διακινδυνεύει έστωκαι μία ζωή από αυτές.  Γιατί αυτή ηζωή που σήμερα απλά διαβάζουμε σε μικρά γράμματα στο ενημερωτικό Blog ή τηνεφημερίδα αύριο θα είναι του παιδιού μας.

Αναζητώντας τις προυποθέσεις μεταβολής της παθητικής στάσης ενός λαού που οδηγείται επί σφαγή, στην ενεργητική αντίδραση.

   Ένα ερώτημα που βασανίζει τους περισσότερους μαςείναι το ποια είναι η λεπτή κόκκινη γραμμή που χωρίζει την παθητική στάση απότην ενεργητική αντίδραση ενός λαού. Όχι το ποια είναι τα αίτια για αυτή τημετάβαση. Αυτά είναι γνωστά και όλοι μας σε καφενειακού ή φιλολογικού επιπέδουσυζητήσεις μπορούμε να απαριθμήσουμε σωρεία επιχειρημάτων και αιτιών.

   Το ερώτημα έρχεται στο πότε και στο ποιεςείναι οι προϋποθέσεις για να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχουν τα στερεοτυπικά κλισέπου λένε πως «οι λαοί αντιδρούν όταν δεν έχουν τίποτα πλέον να χάσουν», πως«αρκεί μία απλή και συνήθως πολύ μικρή αφορμή για να ξεκινήσει το ξέσπασμα»,πως «η πείνα είναι το μεγαλύτερο όπλο μιας επανάστασης», και άλλα πολλάαντίστοιχα. Σωστά μεν αλλά αποτελούν περισσότερο απαντήσεις σε προγενέστερεςκαι όχι κοινωνικοπολιτικά όμοιες καταστάσεις παρά στο πότε η αντίδρασημαζικοποιείται και φέρνει αποτέλεσμα.

   Στην ελληνική πραγματικότητα οι αφορμές έχουνπάψει από καιρό να αποτελούν τη σπίθα. Διαδέχονται η μία την άλλη μεκαταιγιστικούς ρυθμούς κατά απόλυτη αντιστοιχία με τα συναισθήματα μας. Φόβος, αβεβαιότητα,παραίτηση, απόγνωση, έλλειψη κουράγιου και προοπτικής, οργή.

   Οι ειδήσεις που μας κατακλύζουν καθημερινά,τα μέτρα και ο τρόπος που έρχονται, αλλά κυρίως η στάση του πολιτικούσυστήματος απέναντι στην πραγματικότητα, βρίθουν από αφορμές. Δεν είναι μόνο ταισοπεδωτικά μέτρα αυτά καθ αυτά που αποτελούν την αφορμή. Η σημερινή κυβέρνησηεξάλλου έχει υπερβεί κάθε όριο αντιδημοκρατικότητας, παραβίασης των νόμων,αλαζονείας και ανικανότητας βυθίζοντας ένα λαό στην αδυναμία εύρεσης προοπτικής.Είναι η στάση ολόκληρου του πολιτικού μαςσυστήματος όπως εκφράζεται που μας κρατά εγκλωβισμένους και αίολους.  

  Από τη μία πλευρά,  ένας αποτυχημένοςπρωθυπουργός  μας τονίζει με κάθεευκαιρία πως θυσιάζεται ως σύγχρονη Ιφιγένεια για το κοινό καλό όταν ηκυβέρνηση του έχει καταστρατηγήσει κάθε είδους συνταγματική νομιμότητα. Έναςαποτυχημένος υπουργός οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χωρίς ίχνοςλογικής μεταθέτει το βάρος της δικής του ανικανότητας στους πολίτες με μέτραπου όχι μόνο οδηγούν στην εξαθλίωση, όχι μόνο είναι άδικα αλλά και ατελέσφορα.Δική του άλλωστε είναι η φράση πως η πτώχευση του λαού δεν έχει σχέση με τηνπτώχευση της χώρας εισάγοντας έτσι μια νέα θεωρία περί κρατών και πολιτών.  Μια κοινοβουλευτική ομάδα που αντιδράεπικοινωνιακά πριν ψηφίσει για «τελευταία φορά» οτιδήποτε της επιβληθεί.Στρατιωτάκια χωρίς ίχνος ευθύνης και προσωπικότητας.  Ένας αντιπρόεδρος που δεν χάνει ευκαιρία ναπροκαλεί το δημόσιο αίσθημα είτε με τις «σοφίες» του περί ευθυνών, είτε με τηναδυναμία του να πληρώσει τα μέτρα που ψήφισε….Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. 

Στην ίδια πλευρά όμως και μια αξιωματικήαντιπολίτευση που η ανικανότητα της σημερινής κυβέρνησης και η τραγικότητα τηςπραγματικότητας την έχει οδηγήσει στην αυτόαθώωση από τις ευθύνες της –λες καιδεν κυβέρνησε ποτέ τον τόπο- και αντιπολιτεύεται με εκθέσεις ιδεών ψηφίζονταςπαράλληλα τις περισσότερες επιλογές της κυβέρνησης. Διαφωνώντας όχι στον τρόποπολιτικής αλλά στο ότι η κυβέρνηση δεν υιοθετεί πλήρως τις δικές της θέσεις«σωτηρίας». Χωρίς λογική ελέγχου αλλά περιμένοντας το «φρούτο» να πέσει από τοδέντρο της εξουσίας και να πάρει τη θέση του αφού πρώτα σαπίσει.

   Από την άλλη πλευρά, μια αριστερά πουακολουθεί πιστά το αυτοκαταστροφικό της ιδιότυπο διαίρει και βασίλευε. Μόνο πουτα δικά της βασίλεια έχουν περιορισθεί σε εγκαταλελειμμένα χωρία που ο μόνοςλόγος που τα κρατάει «ζωντανά» είναι να μην αλλάξει θέσεις ο κοινοτάρχης και οιηγεσίες τους. Νόμος είναι το δίκιο της εκάστοτε σέχτας, της εκάστοτε «ηγετικής»ομάδας που αντιπολιτεύεται τους «ομοίους» της. Μια αριστερά που οραματίζεταιγενικόλογα τη δημιουργία ενός τρίτου πόλου στο πολιτικό σύστημα τη στιγμή πουδεν υπάρχει καν δεύτερος μιας και Πασοκ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και Μπακογιάννη αποτελούν ταμέρη του ίδιου πόλου απομονώνονταςτην ακόμα περισσότερο. Με μεγαλύτερο παράδειγμα την υπερψήφιση του νομοσχεδίουγια την παιδεία που έμοιαζε περισσότερο με επίδειξη αστικής νεοφιλελεύθερηςισχύος παρά με κοινοβουλευτική διαδικασία.

   Αν θελήσουμε λοιπόν να αναζητήσουμε τοπρόβλημα της παθητικότητας μας αυτό δεν είναι η έλλειψη αφορμών ή αιτιών. Σεόλη τη σύγχρονη ιστορία μας καλλιεργήσαμε το μύθο του αντιστεκόμενου λαού χωρίςόμως αυτή να αιτιολογείται. Η επτάχρονη χούντα της περιόδου 1967-74 αποτελεί τοπιο τρανό παράδειγμα. Μια light ξενόφερτη χούντα πουοι μόνοι που αντιστάθηκαν και βασανίστηκαν ήταν οι «γνωστοί» αριστεροί και ένατμήμα της νεολαίας. Το σύνολο του ελληνικού λαού βγήκε στους δρόμους ναυποδεχθεί τη δημοκρατία που θα έφερνε ο Καραμανλής αλλά αφού είχε πέσει ηχούντα… Η δημοκρατία ποτέ δεν ήρθε απόλυτα στη χώρα, ούτε ασφαλώς η απεμπλοκή απότην ξενοκρατία. Παρέμεινε μαζί με το σοσιαλιστικό όραμα που κράτησε μέχρι τηνεπόμενη των εκλογών του 1981 στις καλένδες. Αυτό όμως ουδέποτε ενόχλησε τονελληνικό λαό για να αντιδράσει. Απεναντίας και εν γνώσει και όχι άγνοια μας. γιαόσο διάστημα η οικονομική ευμάρεια –με δανικά ή μη-  κάλυπτε τις βιοποριστικές και καταναλωτικές μαςανάγκες και προωθούσε την «κοινωνική μας άνοδο» κάναμε τα στραβά μάτια στηνανομία ή την καταστρατήγηση της ισότητας των πολιτών . Ο ατομικισμός όχι μόνοαποτέλεσε το κυρίαρχο χαρακτηριστικό μας αλλά σιγά σιγά εξαφάνισε κάθε μορφήμαζικής –με την έννοια της ιδεολογικά πολυσυλλεκτικής- κινητοποίησης.

   Υπάρχει περίπτωση να υπερβούμε την λεπτήγραμμή που μας χωρίζει από την παθητικότητα και να αντιδράσουμε; Ναι μόνο πουοι προϋποθέσεις πλέον δεν αποτελούν προϊόν σκέψης ή συναίσθησης αλλά προϊόν βιασμούτων ονείρων μας. Γιατί για πρώτη φορά δεν βλέπουμε ελπίδα στο μέλλον. Γιατί τοσήμερα είναι χειρότερο από το χτες και καλύτερο από το αύριο. Κυρίως όμως γιατίμας βυθίζει σε ένα τέλμα που δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε διαφορετικά. Ήδη ημετανάστευση αποτελεί τη μόνη λύση για αυτούς που μπορούν λόγω έλλειψηςυποχρεώσεων να φύγουν.

   Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ανσυνειδητοποιήσουμε πως είμαστε ήδη στο +5, τότε ναι θα υπάρξει αντίδραση. Μόνοπου θα πρέπει να λειτουργήσουμε συλλογικά και το πρόβλημα έγκειται πως ποτέ μαςδεν μάθαμε την έννοια της συλλογικότητας. Ποτέ δεν εξομοιώσαμε τη μοίρα μας μετου διπλανού μας και ποτέ δεν τιθασεύσαμε τον ατομικισμό μας. Γίναμε ένα κοπάδιθυμάτων που οδηγείτε επί σφαγή  προχωρώνταςκαι περιμένοντας το θαύμα. Κοπάδι όμως που δεν κοιτά την κοινή του μοίρα αλλάαποτελεί άθροισμα μεμονωμένων «προβάτων» που περιμένει το δικό του θαύμα. Και δυστυχώςόποιος πιστεύει στα θαύματα είναι πολύ εύκολο να πειστεί ξανά από τους δήμιουςπου θα τον «ξανασώσουν». Και αυτή τη φορά η «σφαγή» θα είναι και ητελειωτική , και αν την ώρα της «σφαγής» υπάρξει αντίδραση αυτή θα είναι βίαιη επι δικαίων και αδίκων. Και τα μεγάλα θύματα θα είμαστε για άλλη μια φορά εμείς οι ίδιοι..

Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένων ονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…ΙΙ Κι όμως, υπάρχει ελπίδα..

   Πρίν από ενάμιση χρόνο μέσα στο μνημονιακό μας παραλήρημα είχα καταθέσει τις εξήςσκέψεις μου στην ανάρτηση με τίτλο Τελικά θα πτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση φόβου και χαμένωνονείρων ανεξαρτήτως απάντησης…

   «Τοερώτημα των ημερών, αυτό που μας έβαλαν να στριφογυρίζει στο κεφάλι μας και ναμας κάνει αίολους στο παρόν μας , η καινούργια μεγάλη ιδέα του έθνους μας· Θαπτωχεύσουμε ή όχι; Μια ερώτηση που καλούμαστε να δώσουμε οι μη ειδικοί, οιμακριά από όλες τις παρασκηνιακές συζητήσεις, οι γνωστοί αδαείς καθοδηγούμενοιψηφοφόροι. Μια απάντηση για το τυπικό της οικονομικής μας ζωής μιας και η«πτώχευση» αξιών και παιδείας είναι δεδομένη εδώ και αρκετές δεκαετίες . Ταγεγονότα εξάλλου που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση είναι απόρροια αυτής της«πτώχευσης» και όχι των ελλειμματικών αριθμών της οικονομίας μας.

  Το πρόβλημα δεν είναι οι υπέρογκοι για το μικρόκοσμο μας αριθμοί. Τα ελληνικάελλείμματα δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα των υπόλοιπων χωρών τουσυστήματος. Ούτε οι αριθμοί του ρυθμού ανάπτυξης μας είναι τόσο υποδεέστεροιτων υπολοίπων χωρών. Η παθογένεια όμως του ανύπαρκτου ελληνικού συστήματοςελέγχου και διαφθοράς έκανε τη χώρα τον αδύναμο κρίκο μιας αποτυχημένηςευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η καλύτερα ενός αποτυχημένου κοινωνικάπαγκόσμιου συστήματος που στηρίζεται στην τραπεζική ισορροπία τρόμου που για νακρατηθεί και να μην εκτροχιαστεί έχει πολλά όπλα προς ενεργοποίηση.

   Όλα τα μέτρα που θα έρθουν αποτελούν απλάμέρος της φαρέτρας. Το μεγαλύτερο όμωςόπλο είναι η δημιουργία του φόβου. Χωρίς αυτόν τα βέλη είναι ακίνδυνά.Σήμερα είναι εδώ μπροστά μας ο φόβος της επίσημης οικονομικής πτώχευσης.Αλήθεια εκτός από εμάς που πληρώνουμε την αδυναμία μας σε ένα παγκόσμιο«πολεμικό» παιχνίδι , ποίον συμφέρει η πτώχευση; Ποιο κράτος της ΕΕ θα δοκίμαζεοικιοθελώς τις αντοχές της δικής του οικονομίας; Ποιος θα έβαζε σε περαιτέρωκίνδυνο την έλλειψη ρευστότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ; Ποιος θα έβαζε τον εαυτότου στη σειρά να μας ακολουθήσει;

   Τοφάντασμα της πτώχευσης θα πλανάται συνεχώς στο κεφάλι μας για να περάσουν ταμέτρα που θα μας επιβάλλουν. Τα μέτρα της φαρέτρας του οικονομικού τέρατος. Ταspreads θα εκτοξεύονται, οι δηλώσεις θα δίνουν και θα παίρνουν, τα παιχνίδιαΟΛΩΝ τους -συμπεριβαλλομένων και των ομοεθνών μας- θα συνεχίζονται σε μια μάχηισορροπιών και ισχύος στο βωμό του κέρδους. Και τελικά, αφού επιβληθούν τα«αναγκαία» μέτρα η πτώχευση θα αποφευχθεί προς το παρόν… Θα έχουμε χάσει όμωςΑΛΛΟ ένα κομμάτι της ελευθερίας επιλογών πολιτικής από τις κυβερνήσεις πουεκλέγουμε. Κυρίως όμως, έχουμε χάσει το δικαίωμα στο να ονειρευόμαστε ένακαλύτερο αύριο. Στόχος πλέον είναι η μικρότερη απώλεια των «κεκτημένων» τηςαξιοπρεπούς διαβίωσης και εργασίας. Αυτών που μας διαχωρίζουν από το να είμαστεαπλά ένας αριθμός στην παραγωγική διαδικασία..»

   Ενάμιση χρόνομετά, και το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Μέσα σε αυτό το διάστημα, τα δεδομέναδεν άλλαξαν. Η χώρα παραμένει υπό χρεοκοπία (ελεγχόμενη, σταδιακή, μερική,πλήρη και όπως αλλιώς ονομάζεται). Αν υπάρχει όμως κάτι που άλλαξε, αυτό δενείναι άλλο από τη μεγέθυνση του φόβου. Τα «αναγκαία» μέτρα στο μεσοδιάστημα κάθεδόσης δεν μας ώθησαν απλά βίαια στην υποβάθμιση της πλαστής μας ευμάρειας. Καλλιέργησανεντέχνως το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας. Όχι για το αύριο πουπαρουσιάζεται ζοφερό και άγνωστο.

    Φόβογια το αν θα καταφέρουμε να επιβιώσουμε σήμερα.

   Φόβο για το ποια θα είναι η επόμενηείδηση και πόσο θα μας κοστίσει.

   Φόβο που μας απονευρώνει χωρίςαναισθητικό. Που μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς μπροστά σε αυτά που μας αφορούν.Ασθενείς μπροστά σε μια καλπάζουσα ασθένεια που δεν έχει φάρμακο, κάνοντας ταπειραματόζωα χωρίς ελπίδα σωτηρίας.

   Φόβο που μας οδηγεί σε ένα εμφύλιο επιβίωσηςανάλογα με το σε ποια εργασιακή ομάδα ανήκουμε, βλέποντας τα εκάστοτε μέτρα σαν«τιμωρία» των «προνομιούχων» ενώ ωθούμαστε όλοι μαζί σε ένα σύγχρονο εργασιακόμεσαίωνα που η «εργασιακή δουλεία» θεωρείτε προνόμιο μιας και διαφέρει από τηνανεργία.

  Φόβο που μας ωθεί στην κατάθλιψη και τημιζέρια, τα δηλητηριώδη  «όπλα» ενός συστήματοςπου θυσιάζει τα πάντα για να κρατηθεί.

Υπάρχει άραγεελπίδα;

   Ναιγιατί δεν είμαστε οι πρώτοι που έχουν βιώσει αυτή την κατάσταση.

   Ναι, γιατί δεν είδαμε τις βόμβες ναπέφτουν στα σπίτια μας όπως τόσοι και τόσοι λαοί κι ας μας φαίνεται απίθανο να ταυτιστούμεόντας ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο απίθανο φαινόταν και στους Γιουγκοσλάβους,ελάχιστα χιλιόμετρα από εμάς πριν ελάχιστα χρόνια.

   Ναι γιατί όλοι οι λαοί στην ιστορία τουςβρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδα που φαινομενικά ήταν ανυπέρβλητα αλλά προχώρησαν..

   Απαραίτητη προϋπόθεσηόμως είναι η υπέρβαση του φόβου. Η κατανόηση από μέρους μας πως ο φόβος είναιτο αντίβαρο στο αύριο. Πως δεν είναι το δικό μας όπλο αλλά το επίκτητο συναίσθημαπου οδηγεί στην απάθεια. Που δεν μας κάνει να κατανοούμε τη δύναμη μας. Όσοπαραμένουμε φοβισμένοι, θα αποτελούμε το εύκολο θήραμα που πληγωμένο υποκύπτειστο τραύμα του.

   Ανκατανοήσουμε τη δύναμη μας, αν συνειδητοποιήσουμε πως ότι συμβαίνει δεν γίνεταιερήμην μας αλλά μέσα από τη δική μας επιδοκιμαστική ή αποδοκιμαστική ψήφο προσώπων καιεφαρμοσμένων πολιτικών, τότε το αύριο θα έχει αποτάξει τη μιζέρια του σήμερα. Το κράτος καιη εξουσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο ούτε κάτι πλήρως επιβαλλόμενο παρά τους αστικούςπολιτικούς μύθους που έντεχνα καλλιεργούνται. Το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι.Όταν το καταλάβουμε. Όταν αποτάξουμε το φόβο και τον ωχαδερφισμό μας, κανέναςπαράγοντας δεν θα μας αγνοήσει-ότι παιχνίδι κι αν θελήσει να παίξει-, όσηπροπαγάνδα κι αν επιβάλει και όσους «υπαλλήλους» του βάλει να μας ποδηγετήσουν.Ο φόβος θα μετατοπιστεί σε αυτούς που σήμερα μας τον επιβάλλουν. Τόσο στουςδικούς μας πολιτικούς εντολοδόχους και το σύστημα που τους στηρίζει γιατί δενθα μπορούν να πράξουν αντιμετωπίζοντας μας ως το απαθές πλήθος που υπομένει καιανθρωπιστικά λοιδορείται, όσο και στους ξένους «μέντορες» της οικονομικήςεξαθλίωσης που θα δουν πως οι αντοχές του πειραματόζωου έφτασαν στα όρια τουςκαι το πείραμα αντοχών συλλογικής υποταγής ενός δυτικότροπου λαού κινδυνεύει νατιναχθεί στον αέρα.

Και κανείς δεν θα θελήσει να ρισκάρει κάτι τέτοιο…

ΔΕΘ 2011. Υπερήφανος πρωθυπουργός, αηδιασμένοι πολιτες.. Η αντιδιαστολή μιας χώρας πολιτών υπό πτώχευση.

    Είναι στιγμές που θέλεις να γράψεις πολλά ήτίποτα.  Που τα γεγονότα σε υπερβαίνουνκαι η συνεχής «τρομοκρατία» του αύριο, η πληθώρα των επιζήμιων ειδήσεων και ηπραγματικότητα σε κάνουν να «στέκεσαι» αν όχι ανήμπορος, τουλάχιστον  ανόρεκτος ή παγωμένος  στο εκφράσεις την απέχθεια ή την αγανάκτηση  σου.

   Μέσααπό αυτό το blog, έχω πάρει πολλές φορές τη θέση της συνυπευθυνότητας μαςως πολίτες για την ζοφερή πολιτική πραγματικότητα και την κατάσταση που έχουμεπεριέλθει ως χώρα και ως κοινωνία. Πολλές φορές δίνοντας εσκεμμένα περισσότεροειδικό βάρος από αυτό που του πρέπει σε αυτή τη θέση. Όχι σαν επιχείρηση αθώωσηςτων  εκάστοτε κυβερνόντων και τουευρύτερου πολιτικού κόσμου, αλλά ως αντίδραση στο σύνηθες κλίμα που αρεσκόμαστενα διαμορφώνουμε ως λαός  αντιμετωπίζονταςτα πράγματα και τις καταστάσεις με την ελαφρότητα του ανήμπορου και άμοιρουευθυνών. Μόνο που στην παρούσα συγκυρία, η πραγματικότητα υπερβαίνει όχι μόνο τιςδικές μας ευθύνες, αλλά στερεί και το τεκμήριο «αθωότητας» ή έστω αστοχίαςεπιλογών και χειρισμών.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για το έργο μιας κυβέρνησης που όχι μόνοαπέτυχε στις στρατηγικές επιλογές της –ποιος δεν θυμάται το περίφημο πιστόλι τηςπρόσκλησης του ΔΝΤ που θα εκβίαζε τους εταίρους μας και τελικά εκπυρσοκρότησεπάνω μας-, αλλά δεν εφάρμοσε και τα μέτρα που δεσμεύθηκε στο μνημόνιο Ι. Και μετη γνωστή μεσοβέζικη μικροπολιτική του «εξαγγέλλω ,ψηφίζω αλλά δεν πράττω γιανα μη χάσω την πελατεία μου, έχασε κάθε τεκμήριο φερεγγυότητας

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος για την επιβολή μιας οικονομικής πολιτικήςπου με τον εύκολο τρόπο  της περικοπήςμισθών και καθαρού εισοδήματος, με τη συνεχή επιβολή ολοένα και απεχθέστερωνμέτρων όπως η χθεσινή καινούργια επιβολή εισφοράς μέσω της ΔΕΗ για να δείξει αριθμητικήαποτελεσματικότητα, κατάφερε να βάλει τα θεμέλια όχι μόνο για την επερχόμενη διάλυσητου  κοινωνικού ιστού της χώρας αλλά και γιατη μετατροπή της πάλε ποτέ κραταιάς μεσαίας τάξης  σε τάξη νεόπτωχων.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει υπερήφανος που προσφέρει το νέο μεγάλο όραμα για την ελληνική κοινωνία του να υπάρχει ένας εργαζόμενοςσε κάθε οικογένεια παραβιάζοντας το ίδιο το σύνταγμα που  στο Άρθρο 22 αναφέρει πως   .“Η εργασία αποτελεί δικαίωμα καιπροστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία   συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση τουεργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητααπό φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασίαίσης αξίας”

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος για το ότι επί των ημερών του η Ελλάδα  βρίσκεται στα πρόθυρα μιας δεύτερης μεγάληςμετανάστευσης του παραγωγικότερου δυναμικού της ενώ οι εικόνες ανθρώπων ναψάχνουν τροφή στα σκουπίδια και η πληθώρα των νεόπτωχων αστέγων αποτελούν πλέονμια συνηθισμένη εικόνα στο κέντρο της Αθήνας.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος που η παρουσία του στη ΔΕΘ θύμισε συνάντηση τηςG8  μετατρέποντας τηΘεσσαλονίκη σε μια νεκρή αστυνομοκρατούμενη πόλη που ούτε η χούντα δεν τόλμησενα φτάσει αυτό το μέγεθος πρόληψης και καταστολής και που επί των ημερών του ηαστυνομική βία  και αυθαιρεσία έγινε συνώνυμο της απάντησης σε όποιον τολμά νααντιδράσει.

–      Ότανο πρωθυπουργός δηλώνει περήφανος μια μέρα πριν την έναρξη μιας σχολικής χρονιάςχωρίς βιβλία και μιας πανεπιστημιακής χωρίς ανοιχτές σχολές της στιγμή που ανυπάρχει η μοναδική επένδυση που μακροπρόθεσμα θα μας βγάλει από την κρίση αυτήδεν είναι άλλη από την παιδεία.

–     Καιτέλος, και παρότι  ο κατάλογος των έργωνγια τα οποία ο πρωθυπουργός μπορεί να αισθάνεται περήφανος είναι μακροσκελής, ότανο πρωθυπουργός αισθάνεται υπερήφανος για το γεγονός πως ηγείται ενός σχήματος πουκατάφερε να εξανεμίσει το όνειρο και την ελπίδα ενός λαού που φοβάται το πώς θατον βρει η επόμενη μέρα, τότε οι ευθύνες δενμπορούν να επιμεριστούν.

   Κανείςδεν μπορεί να αμφισβητήσει πως  κι εμείςέχουμε ευθύνες για την ανοχή και δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος που ηασυνέπεια προεκλογικών εξαγγελιών με πράξεις και αποτελέσματα αποτελεί το κύριοχαρακτηριστικό της διακυβέρνησης μας από όποιον αναλαμβάνει την εξουσία. Μόνο πουη ασυνέπεια και οι τακτικές της σημερινής κυβέρνησης δεν ξεπέρασαν απλά τα εσκαμμένααλλά παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας. Αν για όλα αυτά ο πρωθυπουργός αισθάνεταιυπερηφάνεια για το έργο της διακυβέρνησης επί των ημερών του, ας καταλάβει πωςεκτός από τους στενούς του συνεργάτες και τον στενό κομματικό του πυρήνα, οιυπόλοιποι αισθανόμαστε τουλάχιστον αηδία και αποτελεί τη μέγιστη ύβρη. Και εν κατακλείδι επειδή το κράτος τοαποτελούμε εμείς, η χρεοκοπία της χώρας γίνεται εντελώς αδιάφορη υπόθεση όταν ησυντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της φτάσει σε σημείο να πτωχεύσει προσωπικά.Δυστυχώς είμαστε πλέον πολύ κοντά στην προσωπική μας πτώχευση και καθόλουυπερήφανοι για αυτούς που μας οδηγούν εκεί..

Μεσοπρόθεσμο, Εφαρμοστικός νόμος και «αγανάκτηση»

   Σε ελάχιστες ώρες ψηφίζεται το μεσοπρόθεσμο σχέδιο και ο εφαρμοστικός νόμος παρά τις όποιες κορόνες ορισμένων βουλευτών για τη στάση τους στην ψηφοφορία. Το κίνημα των «αγανακτισμένων» μετονομάστηκε σε πλατεία, αγκαλιάστηκε από τα ΜΜΕ που του προσέδωσαν διθυραμβικούς χαρακτηρισμούς, και χρησιμοποιήθηκε από όλα τα κόμματα που εντέχνως έσπευσαν είτε να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία και να θέσουν διλλήματα, είτε να το αγκαλιάσουν εξ αποστάσεως χωρίς να το καπελώσουν  προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν το Momentum για να αποδείξουν πως αφουγκράζονται την κοινωνία και δεν είναι αποκομμένοι από αυτή . Η απόπειρα καπελώματος ή οικειοποίησης εξάλλου του κινήματος θα έφερνε τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, κάτι που γνώριζαν πολύ καλά τα επιτελεία των κομμάτων στην παρούσα συγκυρία.

  Το Κυβερνών κόμμα εκμεταλλευόμενο την πίεση κατάφερε να πειθαναγκάσει την κοινοβουλευτική του ομάδα να συσπειρωθεί σε μια ύστατη προσπάθεια γαντζώματος στην εξουσία, η αξιωματική αντιπολίτευση να σηκώσει την αντιμνημονιακή σημαία παρά το ότι τόσο το Ζάππειο ΙΙ όσο και η πολιτική που ενστερνίζεται ή θα εφαρμόσει όταν κληθεί είναι εφάμιλλη και σχεδόν ταυτόσημη με τις επιλογές  της Κυβέρνησης και των επιταγών των δανειστών μας, ειδικά στο κομμάτι των ιδιωτικοποιήσεων και του καθεστώτος ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα, ενώ τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης επιχειρούν να κερδίσουν ένα κομμάτι από την πίτα της αγανάκτησης ανεβάζοντας τους αντιμνημονιακούς τόνους όπως ζητάει το σύγχρονο Κολοσσαίο αλλά χωρίς σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Κοινός παρανομαστής όλου του πολιτικού συστήματος, εκτός βέβαια από τη «χρησιμοποίηση» της πλατείας,  είναι η απουσία της αλήθειας για το μέλλον που όλοι γνωρίζουν αλλά κανείς δεν θυσιάζει το ποσοστό του λέγοντας τη σε ένα λαό που όχι μόνο είναι εξοργισμένος, όχι μόνο βρίσκεται σε  καθημερινή διαπίστωση απώλειας βιοτικού επιπέδου, αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα.

Πως η Ελλάδα του χτες δεν θα έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του αύριο τουλάχιστον σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Πως η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει ανεξαρτήτως του αν δεν συμφέρει κανέναν να ανακοινωθεί επίσημα, εύσχημα, ή με οποιαδήποτε άλλη ονομασία . Πως το Σεπτέμβριο που μάλλον είναι και ο χρονικός ορίζοντας της άθλιας σημερινής κυβέρνησης, η καινούργια που θα προκύψει θα συνεχίσει την ίδια πολιτική αν συνεχίσουμε να ψηφίζουμε με τα ίδια κίνητρα.  Πως ακόμα και αν τα πάντα αλλάξουν όσων αφορά την εφαρμοσμένη πολιτική προς το καλύτερο, θα χρειαστούμε αρκετά χρόνια για να επαναπροσεγγίσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε.

   Το μνημόνιο Ι δεν απέτυχε μόνο γιατί δεν θα έδινε λύση. Απέτυχε γιατί εφαρμόστηκε με τη  μεσοβέζικη πολιτική που ακολουθούν χρόνια οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να μην έχουν στόχευση προς ένα αποτέλεσμα και να επιμένουν σε μια πολιτική ημιμέτρων για να μη δυσαρεστήσουν το πελατολόγιο τους, τις συντεχνίες και τους κομματικούς στρατούς. Κάτι που θα έπρεπε να έχει αλλάξει ανεξαρτήτως μνημονίου ή εξωτερικών πιέσεων.

Σήμερα η κοινή γνώμη, η media-κού όρου «πλατεία», το κλίμα της εποχής είναι ενάντια στα πάντα. Σε οποιοδήποτε μέτρο, απ όπου και αν προέρχεται όχι μόνο γιατί δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί περεταίρω λιτότητα αλλά και γιατί ελπίζει σε μια επιστροφή στο παρελθόν.

Στο ίδιο παρελθόν που οδήγησε στη φαυλότητα και την υπερχρέωση. Στη συνέχιση μιας χώρας που ο δημόσιος τομέας θα αποτελεί την αντιπαροχή μιας ψήφου για μονιμότητα, που θα αποτελεί τον καλύτερο πελάτη ημετέρων ιδιωτών που δε θα νοιάζονται για την εξέλιξη ή την εξωστρέφεια τους, που θα λειτουργεί με κριτήρια βολέματος και αντιπαραγωγικότητας για τη μεγάλη πλειοψηφία που το παιδευτικό εργασιακό σύστημα την έπλασε έτσι.  Στην προσβλητική παραδοχή πως ο Δημόσιος τομέας δεν μπορεί να λειτουργήσει ανταγωνιστικά και κερδοφόρα.  Προσβλητική για το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μιας και το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην ανυπαρξία ικανοτήτων αλλά στη διάρθρωση του και στη νοοτροπία του πως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες τη σχέση μας με το κράτος. Αυτή είναι που μας οδήγησε εδώ σήμερα και αυτή είναι που θα συνεχίζει να υποθηκεύει τα πάντα στο μέλλον.

Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να αλλάξει είναι η νοοτροπία του καθενός μας. Νοοτροπία κοινωνική, εργασιακή και πολιτική.  Στόχευση στο πως ο καθένας μας στο δικό του μέτρο και δυνατότητες θα διάγει το βίο του υπέρ του συνόλου μιας και αποτελούμε όλοι μέρος του και όχι υπέρ του προσωπικού μας βολέματος.  Κυρίως όμως η σκέψη του αποτελέσματος των πράξεων μας και η ανάληψη των ευθυνών που μας ανήκουν. Κυρίως όμως να απαλλαγούμε από τις γενικεύσεις του «όλοι έτσι κάνουν», και της διαφύλαξης των του οίκου μας.Γιατί ακόμα και στην υποθετική και μάλλον ουτοπική περίπτωση του να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα πραγματικό σχέδιο που θα κατανέμει τα βάρη αναλογικά  που θα προσπαθήσει να εξυγιάνει τη στρεβλή μας πραγματικότητα  εμείς οι ίδιοι είμαστε που θα ξεσηκωθούμε όταν «αγγίξει» την προσωπική μας κατάσταση.

   Το μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος, δεν είναι ένα απαράδεκτο σχέδιο γιατί μας στερεί τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνται για μια αξιοπρεπή διαβίωση.  Είναι απαράδεκτο γιατί στερεί τη δυνατότητα ανάπτυξης και εξόδου από τον κυκεώνα του σήμερα, γιατί αντί για προοπτική προσφέρει υποθήκευση και γιατί είναι ο προάγγελος των επόμενων συμφωνιών που θα είναι επαχθέστεροι.

   Τα πάντα για το μέλλον μας όμως  δεν θα καθοριστούν στο μεσοπρόθεσμο ή τον εφαρμοστικό νόμο. Η σημερινή κυβέρνηση έχοντας χάσει πλέον κάθε κοινωνικό έρισμα, αλλά και έχοντας εξαντλήσει τη μεσαία τάξη δεν είναι σε θέση πλέον εφαρμόσει οτιδήποτε και να ψηφίσει σε μακρόχρονο ορίζοντα και θα οδηγηθεί σύντομα σε εκλογές.  Και επειδή η μεγαλύτερη πολιτική πράξη ενός λαού είναι η ψήφος του, από εμάς εξαρτάται το μέλλον μας. Θα αλλάξουμε κριτήρια και επιλογές; Θα δείξουμε στις ηγεσίες των κομμάτων ότι δεν αποτελούμε σταθερή πελατεία αλλά υπολογίσιμη δύναμη σκεπτόμενων πολιτών; Αν ναι τότε θα έχουμε ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας  για το μέλλον. Αν όχι, και συνεχίσουμε να στηρίζουμε τα κόμματα και τα πρόσωπα που μας έφεραν εδώ με κριτήριο την προσωπική μας προσωρινή διατήρηση στο υπό κατάρρευση  σαθρό οικοδόμημα, θα έχουμε βάλει την υπογραφή μας στο πωλητήριο ονείρων, αξιών και του αύριο των παιδιών μας.

Σε βήτα ενικό

Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω αναρτήσεις. Η συγκεκριμένη είναι απο το blog 7 σε παίρνει αριστερα και αφορα το θέμα των κινητοποιήσεων του “κινήματος των αγανακτισμένων”. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τη συντακτρια για την αδεια της αναδημοσίευσης ενός κειμένου που βρήκα εξαιρετικό και που συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί -μιας και το ζήτημα της οπτικής απέναντι στη μορφή αυτής της κινητοποίησης  έχει «διχασει» ακόμα και όσους κινούμαστε στο ίδιο «μετερίζι»– δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αλήθεια του.

Όχι βρε φίλε. Δεν ήμουν εκεί. Ακόμα δεν είμαι εκεί. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι εδώ. Ούτε και εδώ είμαι .Και με ρωτάς γιατί. Γιατί εκεί ήταν ο γείτονάς μου. Εκείνος που τυχαία, σε μια λαϊκή μου είπε » Μια χαρά είναι τα ΜΑΤ. Και μόνο που κάθε μέρα χτυπιούνται με τους αναρχικούς, πολλά κάνουν.» Και ήταν εκεί και εκείνος ο νεαρός που δε θυμάμαι το όνομά του. Εκείνος που συναντάμε στο πάρκο, στη βόλτα με τα σκυλιά. Εκείνος που μόλις είδε τον Αιγύπτιο με το σκυλί του τον ρώτησε με τον εξυπνακίστικο τρόπο του «το μάζεψες να το παχύνεις για να το φας;» Και ξέρεις φίλε. Ο Αιγύπτιος είχε μαζέψει ένα αποστεωμένο, κακοποιημένο σκυλί από το δρόμο ενώ ο νεαρός έσκασε το μηνιάτικο στο πετ σοπ για τη ράτσα. Και ήταν εκεί και εκείνη η συνάδελφος. Εκείνη που σνομπάριζε κάθε απεργία, μη «χάσει το μεροκάματο»και την ισιωτική στον κομμωτή.Εκείνη που σήμερα μου έκανε κήρυγμα για τον καναπέ.Και ήταν εκεί και εκείνος που σε κάθε χτύπημα των μπάτσων μιλούσε για αυτοπροστασία από αλήτες, περιθωριακά στοιχεία και τρομοκράτες.Και ήταν ακόμα και εκείνος που στις επόμενες εκλογές θα αναζητήσει καταφύγιο σε μια καινούρια ή και ίδια κοινοβουλευτική λύση.Εκείνος που καταδικάζει τη βία απ’όπου και αν προέρχεται ακόμα και αν προέρχεται από τον κολασμένο. Εκείνος που είδε κοινωνικά απόβλητα στα χέρια των μεσήλικων που μάτωσαν το κεφάλι του Χατζηδάκη ή έσκισαν τη μπλούζα του Παναγόπουλου.

Δεν ήμουν εκεί για τον ίδιο λόγο που δεν ήμουν εκεί με το μαύρο μπλουζάκι τον Αύγουστο του 2007 να κλαίω για τα καμμένα την ίδια ακριβώς στιγμή που καίγονταν.

Όχι φίλε. Δεν είμαι ελιτίστρια. Δεν είναι που ξέρω πού βρίσκονταν οι παραπάνω ως σήμερα. Μπορώ να παραβλέψω τον περασμένο τους λήθαργο, μπορώ να ξεχάσω την αλαζονεία τους σε κάθε δακρυγόνο, σε κάθε γκλοπιά σε σύντροφο, σε φοιτητή, σε εργάτη, μπορώ να ξεχάσω το χλευαστικό τους ύφος σε κάθε άκουσμα προσαγωγής και σύλληψης. Μπορώ να κλείσω τα αφτιά στον οτινανισμό και να αφουκραστώ το ετερόκλητο πλήθος. Είναι που φοβάμαι το που θα είναι αυτοί αύριο. Είναι που φοβάμαι το άτακτο σκόρπισμα σε μια ανακοίνωση αύξησης μισθών και επιστροφής κρατήσεων. Βλέπεις ο φιλήσυχος πολίτης δε δίνει σημασία όταν βλέπει καθημερινά να λείπουν μερικά ψιλά από το πορτοφόλι του. Μπορεί να το ανέχεται για χρόνια αλλά αγανακτεί μόνο όταν του κλέψουν ολόκληρο το πορτοφόλι και ας έχει ήδη αδειάσει. Είναι που μπορεί να αντέξει κάθε χούντα αλλά αγανακτεί μπροστά στην οικονομική υποδούλωση. Είναι που μπορεί να ανεχθεί κάθε αφεντικό ίδιας «φυλετικής» προέλευσης αλλά εξοργίζεται μπροστά στον ξένο τύραννο.Είναι που μπορεί να κοιμάται μακάριος αλλά θίγεται το πατριωτικό του φιλότιμο μόλις τον κατηγορήσουν ότι κοιμάται. Είναι που μπορεί να αντέξει καρτερικά κάθε ιδεολογική μέγγενη, να αντέξει τις σφαίρες στα πόδια, το μπαρούτι στο μυαλό αλλά να ασφυκτιά μπροστά στην οικονομική στένωση.

Όχι, δε μπορούσα να με δω εκεί. Πώς θα μπορούσα να με φανταστώ μέσα στο πατριωτικό ντελίριο και τον ιστορικό συμπλεγματισμό; Μέσα στις politically correct εκκλήσεις και τις επικλήσεις στον αυτοσεβασμό;

Και  όταν θα’μαι εκεί θα είμαι παρέα με την ιδεολογία μου. Γιατί ξέρεις, η ιδεολογία δεν είναι αξεσουάρ που το αφήνεις σπίτι όταν δεν ταιριάζει στο ντρεςς κόουντ της εκδήλωσης. Και θα’μαι εκεί με την οργή μου, το στρεβλωμένο μου μυαλό και τη συγχωρεμένη μου αυτοσυγκράτηση.Και θα’μαι εκεί με τη μάσκα μου, με την πέτρα, το μπουκάλι, τη βαριοπούλα και όποιο διαθέσιμο μέσο βρεθεί. Όχι γιατί είμαι ατρόμητη ή γενναία αλλά ακριβώς γιατί φοβάμαι. Γιατί μετρώ το φόβο μου σε κάθε μου ρυτίδα έκφρασης σε κάθε πετάρισμα των βλεφάρων. Και αυτό το φόβο δε θέλω να τον συμμεριστούν. Θέλω να τον φοβηθούν. Ξέρεις, τα σκυλιά όταν φοβούνται ή το βάζουν στα πόδια ή ανοίγουν τα πόδια ή ορμάνε και δαγκώνουν. Και αν θα’μαι εκεί δε θα΄μαι για «να είμαι και εγώ εκεί» αλλά θα είναι για να μη φύγω. Όχι για να μη χάσω το ραντεβού με την ιστορία, όχι για μια αράδα στο βιογραφικό, όχι για να μη μετανοιώσω που έχασα το ιβέντ. Όχι για τη βάρδια πριν και μετά τη δουλειά αλλά ακριβώς για την ώρα της δουλειάς.

Μόνο μη μου μιλάς για επανάσταση. Μου θυμίζεις τον κυνηγό που βγαίνει για εκπαιδευτικό με το κουτάβι και τα κατευθυνόμενα θηράματα και καυχιέται για το κίλλερ λαγωνικό του. Μίλα μου για την ευκαιρία μιας γενικευμένης κοινωνικής απεύθυνσης , μίλα μου για το γκάζι για τη φωτιά. Μίλα μου για την αισιοδοξία να γίνει η ανοιχτή αμεσοδημοκρατική συνέλευση το βίωμα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε σπίτι. Μίλα μου για ελπίδα αλλά μη γυρίζεις το βράδυ χαρούμενος. Δε θυμάμαι ποτέ να γυρίσαμε χαρούμενοι μετά από καμία πορεία, από καμία διαδήλωση. Μίλα μου για κάτι που ψυχανεμίζεσαι ότι μπορεί να αλλάξει στο μυαλό, μίλα μου για το κλείσιμο του ματιού από ένα θυμικό που επιτέλους συμφιλιώνεται με την εγγενή οργή του αλλά μη μου μιλάς για «πειθαναγκασμό μιας νέας, έτοιμης και δεκτικής μάζας» Γιατί αν δε σου φτάνει μια μικρή εστία πολέμου στο άλλο ημισφαίριο της γης για να βγεις και να ουρλιάξεις, αν δε σου φτάνει η καταστολή στη δίπλα ρούγα, αν δε σου φτάνει ένα «μεμονωμένο περιστατικό» στις πλάτες κάποιου αγνώστου με κουκούλα, αν δε σου φτάνει ο «εξοστρακισμός μιας σφαίρας» στο κορμί ενός παιδιού, αν δε σου φτάνει το σκοτάδι ενός κελιού κληροδότημα σε κάποιον πρώην ανώνυμο και νυν επώνυμο που τόλμησε να μιλήσει, αν δε φτάνει η ίδια η ζωή ή η απουσία αυτής για να πειστείς, δε θα σου φτάσει η κάθε ή ο κάθε «ερωτευμένος σχιζοφρενής» για να σε πείσει.

Θα είμαι εκεί. Στο δρόμο, στην πλατεία, στην ταράτσα και όπου χρειαστεί. Αλλά θα είμαι εκεί με τις δικές μου προσλαμβάνουσες στην ίδια όμως πραγματικότητα. Παρέα με τις δικές μου ιδεολογικές αγκυλώσεις και αυταπάτες.

Και ελπίζω αύριο να έρθεις να μου χτυπήσεις την πλάτη, με εκείνο το βλέμμα της δικαίωσης. Να με κατηγορήσεις για αρτηριοσκληρωτισμό και άκρατο σεχταρισμό και να σου πω ένοχα «είχες δίκιο». Αλλά μέχρι αύριο να ξέρεις ότι θα’μαι εκεί, με εκείνους που δεν περιμένουν να δουν τον εξανθρωπισμό της εξουσίας αλλά ποθούν να τη δουν δυο μέτρα κάτω από το φλοιό της γης.

 

Η αγανακτισμένη «επανάσταση» των γεμάτων πλατειών μα κενών αιτημάτων

Σήμερα ξυπνήσαμε όλοι υπερήφανοι.  Σηκωθήκαμε από τον καναπέ, και δώσαμε το μεγάλο παρόν στις πλατείες και τους δρόμους. Ξυπνήσαμε.  Θα γεμίσουμε το Facebook με like, τα μπλόγκ μας με φωτογραφίες από τη λαοθάλασσα  που τρόμαξε τους πάντες και έδωσε μια σκληρή απάντηση στους Ισπανούς . Η Ελλάδα δεν κοιμάται, ήταν εκεί και διεκδικούσε.. Τι άραγε;  Την απάντηση στους Ισπανούς ότι δεν κοιμάται; Γιατί αυτή ήταν η αφορμή. Η απάντηση στους Ισπανούς που προσέβαλαν τους  περήφανους Έλληνες. Απάντηση με τα γνωστά στοιχεία έπαρσης που μας χαρακτηρίζουν όταν μας θίγουν οι δυτικοί που θεωρούμε πως ανήκουμε. Αλλά οι όμοιοι ταξικά δυτικοί. Αυτοί που μάλλον μας έκαναν να αισθανθούμε «ένοχοι » γιατί δεν είχαν άδικο.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το να βγούμε στους δρόμους όταν οι αντίστοιχοι ευρωπαίοι της τρόικα  αλλά όχι όμοιοι μας καταφθάνουν και μας προσβάλουν κουνώντας μας το δάκτυλο με το στόμφο του αποικιοκράτη στους ιθαγενείς. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι ψηφίστηκε ένα μνημόνιο μέσα σε συνθήκες που προσέβαλαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι είμαστε μια χώρα προσημειωμένη που ψάχνει για αγοραστές εν μέσω λοιδορίας.  Δεν αποτέλεσε αφορμή το ότι καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις και περνάμε σε καθεστώς δουλοπαροίκων. Και ο κατάλογος των αφορμών είναι μακρύς και ντροπιαστικός. Αλλά όχι πιο ντροπιαστικός από το ότι μαζευτήκαμε γιατί μας είπαν κοιμισμένους και όχι για αυτά που μας τσακίζουν.  

    Μιλάμε από χτες για ομοψυχία.  Γιατί οι πλατείες γέμισαν από μη κομματικούς συμβολισμούς. Για κάτι που θα έπρεπε κάτω απο τις σημερινές συνθήκες να είναι προαπαιτούμενο.Μόνο που η ομοψυχία και η αδελφοσύνη δεν είναι ζήτημα κομματικών οριοθετήσεων αλλά συμπεριφοράς απέναντι στο διπλανό μας στη δουλειά που του ακονίζουμε την καρέκλα σε ένα πόλεμο επιβίωσης, συμπεριφοράς σε αυτόν που απεργεί γιατί χάνει τη δουλειά του αλλά η κινητοποίηση του μας  «ταλαιπωρεί» και μας «ενοχλεί» γιατί τα ΜΜΕ μας ενημέρωσαν πως είναι συντεχνιακά προνομιούχος, συμπεριφοράς απέναντι  στην αποδοχή της συνδικαλιστικής μας εκπροσώπησης από κομματικούς εγκάθετους που δεν απομονώνουμε αλλά τους στηρίζουμε γιατί μέσω αυτών έχουμε τις «άκρες» μας για την επαγγελματική μας άνοδο, συμπεριφοράς  απέναντι στο διπλανό μας καταστηματάρχη  που κλείνει λόγω κρίσης αλλά που δεν στηρίξαμε.

   Ναι η πολιτική συμπεριφορά ανάξιων πολιτικών μας έχει αγανακτήσει. Ναι η κατάσταση έχει φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει.  Ναι είμαστε αγανακτισμένοι αλλά μήπως είμαστε με τους εαυτούς μας; Αλήθεια στις μετά μνημονίου δημοτικές εκλογές πώς ψηφίσαμε; Αύριο πόσο από το ποσοστό των χτεσινών αγανακτισμένων όχι μόνο θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αλλά θα «σταυρώσει» τον κάθε Λοβέρδο, Παπακωνσταντίνου, Παπαθανασίου, κλπ.;

Κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει  πως η κάθοδος ανθρώπων για να διαμαρτυρηθούν είναι κάτι θετικό.  Έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή που η τεχνολογία και τα κοινωνικά δίκτυα μας προσφέρουν την αμεσότητα  της πληροφορίας και τον εκμηδενισμό του χρόνου. Μόνο που οι διαμαρτυρίες πρέπει να έχουν αίτημα, θέση και πρόταση. Ναι θα παραμείνουμε στις πλατείες μέχρι να συμβεί κάτι που ζητάμε. Πραγματικό, συγκεκριμένο. Διαφορετικά, απλά είμαστε στο δρόμο προς μια απολιτίκ κοινωνία που είναι αγανακτισμένη αλλά δεν διεκδικεί, δεν πράττει, δεν απεργεί υπό τον προσωπικό φόβο της απώλειας του μισθού της , και «αγωνίζεται»  μέσω των στάτους, και απογευματινής βόλτας. Που ικανοποιείται να ακούει πως ξύπνησε την ώρα που το σύστημα που θέλει να πολεμήσει θα τη «σκεπάζει» χαμογελώντας..

Νεκροί χωρίς σύνορα σε μια χώρα που παραπαίει

   Την Τρίτη ένας 44χρονος έλληνας πέφτει νεκρός στο κέντρο της Αθήνας για μία βιντεοκάμερα πιθανώς από αλλοδαπούς. Το γεγονός σοκάρει την κοινή γνώμη μόνο που δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μάλλον αναμενόμενο τουλάχιστον για όσους ζουν ή κινούνται στο κέντρο της Αθήνας και μάλλον θέμα τύχης το ότι δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα.

   Την Τετάρτη κατά τα επεισόδια της απεργιακής κινητοποίησης δύο άνθρωποι κατέληξαν στην εντατική με άγνωστο μέχρι στιγμής  το αν θα καταφέρουν να γλιτώσουν. Έλληνες  απεργοί, αναρχικοί ή όπως θέλουμε να τους βαφτίσουμε ιδεολογικά χτυπημένοι από έλληνες αστυνομικούς που θεωρητικά προασπίζουν την τάξη. Αλήθεια υπάρχει κανείς που πέφτει από τα σύννεφα ή και σε αυτή την περίπτωση είναι θέμα τύχης το ότι δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα να καταλήξει κάποιος νεκρός;

   Το ίδιο βράδυ ένας 21χρονος αλλοδαπός μαχαιρώνεται στην Πατησίων πιθανώς από έλληνες ως αντίποινα για το φονικό της Τρίτης. Αλήθεια υπάρχει κανείς που δεν περίμενε κάτι τέτοιο ή μήπως είναι η πρώτη φορά που γίνεται ρατσιστική επίθεση στην Αθήνα και από θέμα τύχης δεν υπήρξε ανθρώπινη απώλεια;

   Πριν ένα χρόνο έλληνες εργαζόμενοι πεθαίνουν από ασφυξία στη Marfin μετά από την πυρπόληση της από επίσης έλληνες απεργούς, αναρχικούς  ή όπως θέλουμε να τους βαφτίσουμε ιδεολογικά.  Ήταν η πρώτη φορά που πέφτει μολότοφ σε τράπεζα ή και πάλι λόγω τύχης δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο;

   Μια χώρα εγκαταλειμμένη στην τύχη της και μια κοινωνία που δρέπει τα αποτελέσματα ενός κύκλου βίας που δεν άνοιξε σήμερα, απλά τώρα είναι το αίμα που σοκάρει  και η ευκολία της απώλειας. Η πεποίθηση πως είμαστε όλοι εν δυνάμει αθώα θύματα ενός κράτους που προάγει τη βία και μιας κοινωνίας που έχει αποβάλει τα ανθρωπιστικά της αισθήματα και τώρα δρέπει τους καρπούς του έργου της. Ανταγωνισμός,  υποβάθμιση παιδείας, ρατσισμός κοινωνικός και φυλετικός, απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.

   Θύτες και θύματα ανεξαρτήτως κοινωνικών και φυλετικών χαρακτηριστικών. Θύτες που υποτάσσονται στην «αρρωστημένη» ιδεολογία τους, ή την έλλειψη παιδείας τους και «ευνοούνται» από το καθεστώς ανομίας που χαρακτηρίζει ένα διαλυμένο κράτος με κοινό χαρακτηριστικό την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής.  

   Η γκετοποίησηση, η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, η επιλεκτική εφαρμογή του νόμου, το δικαίωμα στη διαμαρτυρία χωρίς καταστολή, η στέρηση του δημοκρατικού  δικαιώματος της ασφάλειας και αστυνόμευσης, είναι απλά οι λεπτομέρειες ενός συστήματος που έχει πτωχεύσει πολιτισμικά και ηθικά και προσπαθεί ανήμπορο να διοχετεύσει ηθελημένα την οργή σε ξεσπάσματα που θεωρεί ότι δεν διαταράσσουν την πολιτική ισορροπία.             Μετανάστες και έλληνες, «αναρχικοί» και χρυσαυγίτες, «αντιεξουσιαστές» και αστυνομία στις απεργίες , «οπαδοί» και ΜΑΤ, είναι τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα που το κράτος επιχειρεί να διοχετεύσει «ανώδυνα»  την οργή ενός λαού που παραπαίει. Το μεταναστευτικό συγχέεται εντέχνως με την ασφάλεια και αφήνεται στα χέρια της χρυσής αυγής και τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ  νούμερο ένα προβαλλόμενου τηλεοπτικά πολιτικού και μεγαλύτερου πολιτικού καιροσκόπου. Οι απεργίες ταυτίζονται με τα επεισόδια και τη βία των «αντιεξουσιαστών»  και των ΜΑΤ ξεχνόντας το λόγο και τα αιτήματα για τα οποία γίνονται.  Τα γήπεδα γίνονται πεδία εκτόνωσης βίας για ανεγκέφαλους  ή επιρρεπείς που  «βολεύει» να υπηρετούν ποδοσφαιρικές «ιδεολογίες» από το να αποτελούν εν δυνάμει μυαλά έτοιμα για προσηλυτισμό από άλλες ιδεολογίες . Σε όλες τις «μάχες» των διαιρεμένων κοινός τόπος είναι η απουσία του νόμου και η βία που γίνεται ολοένα και πιο ανεξέλεγκτη σκορπίζοντας το φόβο με αποτέλεσμα να φοβίζει ακόμα περισσότερο έναν εν υπνώσει λαό που αρνείται να ταυτιστεί με τους «αντιμαχόμενους» και κλείνεται στον εαυτό του «μαζεύοντας» όμως ολοένα και περισσότερη οργή.  Και όταν αυτή ξεσπάσει δεν θα είναι ικανή να μετρήσει δίκαιο και άδικο .

   Σήμερα και μετά τα τελευταία συμβάντα είμαστε μπροστά σε ένα επερχόμενο πόλεμο Ελλήνων και ξένων, σε ένα νέο κύκλο βίας στο μεταναστευτικό. Αν το πολιτικό σύστημα δεν σταματήσει να στρουθοκαμηλίζει και να μετράει «κεκτημένα» και εκλογικά προσδοκώμενα, αν παραμείνει ως έχει αντιδημοκρατικό σε περίοδο δημοκρατίας και απάνθρωπο στην εποχή της κρίσης,  αυτός ο κύκλος όχι μόνο δεν θα κλείσει αλλά θα ανοίξει διάπλατα και το μόνο που θα φέρει είναι θύματα. Και αυτός ο τόπος δεν αντέχει άλλους νεκρούς.

Συνταξιούχοι βουλευτές και αγανάκτηση. Μήπως έχουμε και εμείς ευθύνες ;

 Και ξαφνικά σύσσωμο το έθνος αγανάκτησε. Οι συνταξιούχοι βουλευτές διεκδικούν αναδρομικά δεκάδες εκατομμύρια ευρώ μη σκεπτόμενοι την κρίση και  το έθνος που υποφέρει. Αγανάκτησε η κυβέρνηση, αγανάκτησε η αντιπολίτευση, αγανάκτησαν σύσσωμοι οι εν ενεργεία βουλευτές.  Αγανάκτησαν δηλαδή με τους μέντορες τους, με αυτούς από τους οποίους πήραν το χρίσμα και την κομματική τους πελατεία δηλώνοντας συνεχιστές, με αυτούς που στα πλαίσια της οικογενειοκρατίας που διέπει τη δημοκρατία μας είναι πατεράδες ή θείοι τους, με αυτούς που η φωτογραφία τους κοσμεί τα πολιτικά τους γραφεία, με αυτούς που σε κάθε ευκαιρία εξάρουν το ήθος και την προσφορά τους.

    Αγανακτήσαμε και όλοι εμείς για το θράσος τους να βάζουν το προσωπικό οικονομικό τους συμφέρον πάνω από το συλλογικό στη μαύρη περίοδο που περνάει η χώρα. Αγανάκτηση πέρα για πέρα δίκαιη αν εξετάσουμε την αξίωση τους ως μεμονωμένο περιστατικό. Είναι όμως έτσι ; Είναι η πρώτη φορά που οι εκπρόσωποι μας –και δεν έχει σημασία αν είναι πρώην ή νυν- λειτουργούν συντεχνιακά αδιαφορώντας για το κοινό αίσθημα ;

    Μήπως αυτή η αγανάκτηση θα πρέπει να μας οδηγήσει στην αυτοκριτική και αυτή με τη σειρά της στην αγανάκτηση με τον ίδιο μας τον εαυτό ; Οι πρώην βουλευτές δεν είναι μια ομάδα εργαζομένων. Είναι αυτοί που εμείς εκλέγαμε και επιλέγαμε να μας κυβερνήσουν και να μας εκπροσωπούν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτοί που εμείς χειροκροτούσαμε στις πλατείες και τις συγκεντρώσεις. Αυτοί που εμείς «αθωώναμε» με την ψήφο μας σε εποχές πόλωσης όταν ακουγόταν ότι είναι μπλεγμένοι σε σκάνδαλα και τους ονομάζαμε αγωνιστές. Είναι οι ίδιοι που ψηφίζαμε για το ρουσφέτι άρα και την παράκαμψη της αξιοκρατίας και της νομιμότητας εις βάρος κάποιων που δεν εκλέχτηκαν ποτέ γιατί δεν θα μας το έκαναν.   Είναι όλοι αυτοί που διαχρονικά μέσω της πολιτικής έκαναν περιουσίες κατασπαταλώντας και βουλιάζοντας την Ελλάδα. Μόνο που όλους αυτούς εμείς του επιλέγαμε με τα σαθρά πολιτικά μας κριτήρια. Εμείς τους διαπαιδαγωγήσαμε  έτσι ώστε να πράττουν θεωρώντας μας  «λαουτζίκο» που δεν αντιδρά σε ότι και αν συμβαίνει.  Είναι οι τραγικές επιλογές μας ως εκλογικό σώμα που δεν λειτούργησαν ποτέ για το καλό του συνόλου αλλά πάντα με στενά κομματικά άρα και προσωπικά κριτήρια.

    Μαζί λοιπόν με την σωστή και επιβεβλημένη αγανάκτηση μας με αυτούς που έπραξαν όπως έπρατταν πάντα,  ας  πάρουμε ως αφορμή το τελευταίο τους έργο και ας αγανακτήσουμε και με τους  εαυτούς μας. Γιατί αν δεν το κάνουμε, αν δεν αλλάξουμε επιτέλους τα κριτήρια επιλογής μας και συνεχίσουμε την «παραγωγή» επαγγελματιών πολιτικών που χαρακτηρίζει η προσωπική και συντεχνιακή ιδιοτέλεια τότε απλά καλά μας κάνουν…